Anders Bardal (wym. [ɑ n e ʂ b ɑ ː r d ɑ ː l ]; ur. 24 sierpnia 1982 w Steinkjer ) – norweski skoczek narciarski , reprezentant Steinkjer Skiklubb, zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2011/2012 , drugi zawodnik sezonu 2012/2013 , mistrz świata w skokach narciarskich z 2013 , czterokrotny wicemistrz świata w skokach narciarskich, brązowy medalista igrzysk olimpijskich , srebrny i brązowy medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich, dwukrotny zwycięzca klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego .
Pierwszy skok oddał w 1989 w wieku 7 lat. W Pucharze Świata zadebiutował w 2001 podczas konkursu w Willingen . Wówczas również zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata. W sezonie 2001/2002 został włączony do norweskiej kadry A. Startował cały sezon, ale ani razu nie znalazł się w pierwszej dziesiątce pucharowych zawodów (choć i tak zakończył sezon jako drugi najlepszy Norweg po Roarze Ljøkelsøyu ). Kiedy reprezentację Norwegii objął Mika Kojonkoski do kadry A włączeni zostali Sigurd Pettersen , Bjørn Einar Romøren i Lars Bystøl . Bardal przez kilka następnych sezonów sukcesy odnosił głównie w Pucharze Kontynentalnym , wygrywając ten cykl w sezonach 2004/2005 i 2005/2006 . W Pucharze Świata nie miał pewnego miejsca w kadrze. 14 grudnia 2003 w Titisee-Neustadt zajął czwarte miejsce. Regularnie zaczął startować w sezonie 2005/2006 , ale wówczas dobre występy zaliczył jedynie podczas słabo obsadzonych konkursów na skoczni Ōkurayama w Sapporo , gdzie dwukrotnie zajął szóste miejsce.
Przełomowy był dla niego sezon 2006/2007 , w którym 17 marca 2007 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo pierwszy raz stanął na podium zawodów Pucharu Świata, a w pierwszej dziesiątce był w sumie sześć razy. Sezon ten ukończył na 16. miejscu. W kolejnym sezonie osiągnął jeszcze lepsze wyniki – 27 stycznia 2008 w Zakopanem odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ oraz jeszcze czterokrotnie stawał na podium, w efekcie czego zajął piąte miejsce w klasyfikacji końcowej PŚ. 15 marca 2008 w Planicy ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, wynoszący 225,5 m, a w konkursie skoczył 232,5 m, jednak podparł skok.
W sezonie 2008/2009 ani razu nie stanął na podium (dwukrotnie zajmował 4. miejsce), ale ukończył go po raz drugi w karierze w czołowej dziesiątce – na miejscu dziesiątym. W sezonie 2009/2010 przeżywał kryzys formy, przez co przez pół sezonu nie występował w zawodach Pucharu Świata. Zwyżkę formę zanotował dopiero w lutym, dzięki czemu znalazł się w kadrze Norwegii na igrzyska olimpijskie w Vancouver . W konkursach indywidualnych był 18. na skoczni normalnej i 22. na dużej, natomiast w konkursie drużynowym wywalczył brązowy medal. Zima skończyła się dla niego najwyższym w sezonie, jedenastym miejscem na zakończenie cyklu Pucharu Świata 2009/2010 (w klasyfikacji końcowej zajął 36. miejsce) oraz srebrnym medalem konkursu drużynowego mistrzostw świata w lotach narciarskich w Planicy.
W sezonie 2010/2011 prezentował nierówną formę. Rozpoczął od pozycji na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki, jednak później zanotował regres, nie kwalifikując się kilkukrotnie do drugich serii konkursów. Po przerwie w startach, powrócił do rywalizacji na mistrzostwach świata w Oslo i zajął dwa miejsca w czołowej „10” - 9. na skoczni K-95 i 7. na K-120. W trzech ostatnich konkursach sezonu, najpierw Lahti, a następnie dwukrotnie w Planicy, Bardal był kolejno - 4., 5. i 5. W sezonie 2011/2012 wielokrotnie plasował się w czołówce konkursów Pucharu Świata, a w trzech z nich – w Engelbergu , Tauplitz i Willingen – zwyciężył, co pozwoliło mu zdobyć w tym sezonie Kryształową Kulę z dorobkiem 1325 punktów. Tym samym stał się trzecim Norwegiem, który zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, po Espenie Bredesenie i Vegardzie Opaasie .
W kolejnych dwóch sezonach odniósł 3 zwycięstwa (jedno w sezonie 2012/2013 i dwa w sezonie 2013/2014 ). W klasyfikacji końcowej Pucharu Świata był, kolejno, 2. (2013) i 4. (2014). Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013 . Zdobył złoty medal w indywidualnym konkursie skoków narciarskich na skoczni normalnej. Na skoczni dużej był 11. W zawodach drużynowych (mieszanych i męskich) zajął dwukrotnie 4. miejsce[1] . Z kolei z Igrzysk Olimpijskich w Soczi w 2014 wrócił z brązowym medalem wywalczonym w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Również w 2014 został w Harrachovie wicemistrzem świata w lotach narciarskich, ustępując jedynie Severinovi Freundowi .
W sezonie 2014/2015 doznał kontuzji i wahań formy, zdobył jednak dwa medale mistrzostw świata w Falun – złoty w konkursie drużynowym na dużej skoczni oraz srebrny w konkursie drużyn mieszanych. Indywidualnie Bardal był szósty zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej.
19 marca 2015 ogłosił zakończenie kariery sportowej[2] [3] .
Jest nieoficjalnym rekordzistą skoczni Granåsen w Trondheim , gdzie skoczył 146 metrów[4] .
Bardal skakał na nartach firmy Fischer i używał wiązań Win Air .
Starty A. Bardala na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
edytuj
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
27.
10 lutego
2002
Park City
Utah Olympic Park
K-90
—
indywid.
91,0 m
89,0 m
227,0 pkt
42,0 pkt
Simon Ammann
25.
13 lutego
2002
Park City
Utah Olympic Park
K-120
—
indywid.
118,5 m
114,5 m
212,9 pkt
68,5 pkt
Simon Ammann
9.
18 lutego
2002
Park City
Utah Olympic Park
K-120
—
druż.[b]
121,0 m
117,5 m
790,8 pkt (224,8 pkt )
126,0 pkt
Niemcy
18.
13 lutego
2010
Whistler
Whistler Olympic Park
K-95
HS-106
indywid.
98,0 m
100,0 m
242,5 pkt
34,0 pkt
Simon Ammann
22.
20 lutego
2010
Whistler
Whistler Olympic Park
K-125
HS-140
indywid.
119,0 m
124,0 m
211,4 pkt
72,2 pkt
Simon Ammann
3.
22 lutego
2010
Whistler
Whistler Olympic Park
K-125
HS-140
druż.[c]
128,0 m
127,0 m
1030,3 pkt (235,5 pkt )
77,6 pkt
Austria
3.
9 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-95
HS-106
indywid.
101,5 m
98,5 m
264,1 pkt
13,9 pkt
Kamil Stoch
16.
15 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-125
HS-140
indywid.
127,5 m
127,5 m
246,5 pkt
32,2 pkt
Kamil Stoch
6.
17 lutego
2014
Krasnaja Polana
Russkije Gorki
K-125
HS-140
druż.[d]
137,5 m
133,0 m
990,7 pkt (272,5 pkt )
50,4 pkt
Niemcy
Starty A. Bardala na mistrzostwach świata – szczegółowo
edytuj
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
2.
25 lutego
2007
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
druż.[e]
119,0 m
114,5 m
953,3 pkt (212,3 pkt )
56,9 pkt
Austria
16.
3 marca
2007
Sapporo
Miyanomori
K-90
HS-98
indywid.
91,5 m
92,0 m
235,0 pkt
42,0 pkt
Adam Małysz
12.
21 lutego
2009
Liberec
Ještěd
K-90
HS-100
indywid.
97,5 m
94,5 m
252,5 pkt
29,5 pkt
Wolfgang Loitzl
5.
27 lutego
2009
Liberec
Ještěd
K-120
HS-134
indywid.
131,0 m
—[k]
135,8 pkt
5,5 pkt
Andreas Küttel
2.
28 lutego
2009
Liberec
Ještěd
K-120
HS-134
druż.[c]
128,0 m
133,0 m
1000,8 pkt (269,3 pkt )
33,5 pkt
Austria
9.
26 lutego
2011
Oslo
Midtstubakken
K-95
HS-106
indywid.
97,0 m
98,5 m
232,6 pkt
36,6 pkt
Thomas Morgenstern
2.
27 lutego
2011
Oslo
Midtstubakken
K-95
HS-106
druż.[f]
105,5 m
101,0 m
1000,5 pkt (255,9 pkt )
25,0 pkt
Austria
7.
3 marca
2011
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
indywid.
133,5 m
125,0 m
263,8 pkt
13,7 pkt
Gregor Schlierenzauer
2.
5 marca
2011
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
druż.[c]
127,5 m
—[k]
456,4 pkt (119,9 pkt )
43,6 pkt
Austria
1.
23 lutego
2013
Val di Fiemme
Trampolino Dal Ben
K-95
HS-106
indywid.
103,5 m
100,0 m
252,6 pkt
—
4.
24 lutego
2013
Val di Fiemme
Trampolino Dal Ben
K-95
HS-106
druż. mix[g]
100,5 m
101,0 m
969,3 pkt (264,3 pkt )
41,7 pkt
Japonia
11.
28 lutego
2013
Val di Fiemme
Trampolino Dal Ben
K-120
HS-134
indywid.
127,5 m
129,0 m
276,4 pkt
19,4 pkt
Kamil Stoch
4.
2 marca
2013
Val di Fiemme
Trampolino Dal Ben
K-120
HS-134
druż.[g]
128,5 m
129,0 m
1117,3 pkt (291,6 pkt )
18,6 pkt
Austria
6.
21 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-90
HS-100
indywid.
93,0 m
91,5 m
238,2 pkt
14,5 pkt
Rune Velta
2.
22 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-90
HS-100
druż. mix.[i]
92,5 m
89,5 m
915,6 pkt (222,4 pkt )
2,3 pkt
Niemcy
6.
26 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-120
HS-134
indywid.
131,5 m
122,0 m
236,5 pkt
32,2 pkt
Severin Freund
1.
28 lutego
2015
Falun
Lugnet
K-120
HS-134
druż.[j]
125,0 m
125,5 m
872,6 pkt (228,5 pkt )
—
Starty A. Bardala na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
edytuj
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Skok 3
Skok 4
Nota
Strata
Zwycięzca
15.
9-10 marca
2002
Harrachov
Čerťák
K-185
—
indywid.
183,0 m
157,0 m
—[k]
—[k]
307,3 pkt
89,0 pkt
Sven Hannawald
18.
22-23 lutego
2008
Oberstdorf
Im. Heiniego Klopfera
K-185
HS-213
indywid.
178,5 m
194,0 m
193,5 m
192,5 m
717,7 pkt
117,7 pkt
Gregor Schlierenzauer
3.
24 lutego
2008
Oberstdorf
Im. Heiniego Klopfera
K-185
HS-213
druż.[f]
177,0 m
183,5 m
1453,2 pkt (335,6 pkt )
100,1 pkt
Austria
2.
21 marca
2010
Planica
Letalnica
K-185
HS-215
druż.[l]
179,5 m
189,5 m
1542,3 pkt (344,8 pkt )
99,1 pkt
Austria
7.
24-25 lutego
2012
Vikersund
Vikersundbakken
K-195
HS-225
indywid.
212,0 m
203,5 m
—[k]
—[k]
360,3 pkt
48,4 pkt
Robert Kranjec
4.
26 lutego
2012
Vikersund
Vikersundbakken
K-195
HS-225
druż.[m]
194,5 m
211,0 m
1542,2 pkt (381,9 pkt )
106,2 pkt
Austria
2.
14-15 marca
2014
Harrachov
Čertak
K-185
HS-205
indywid.
203,5 m
188,0 m
—[k]
—[k]
379,9 pkt
11,1 pkt
Severin Freund
Starty A. Bardala na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
edytuj
Miejsce
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
Konkurs
Skok 1
Skok 2
Nota
Strata
Zwycięzca
6.
4 lutego
1999
Saalfelden
Bibergschanze
K-85
druż.[n]
79,5 m
83,5 m
886,0 pkt (211,0 pkt )
76,0 pkt
Austria
2.
27 stycznia
2000
Szczyrbskie Jezioro
MS 1970 B
K-90
druż.[o]
86,0 m
91,0 m
904,0 pkt (225,0 pkt )
13,0 pkt
Austria
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
edytuj
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Przypisy
1.
27 stycznia
2008
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
137,0 m
—[k]
149,1 pkt
—
2.
17 grudnia
2011
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
130,5 m
133,0 m
266,2 pkt
—
3.
15 stycznia
2012
Tauplitz /Bad Mitterndorf
Kulm
K-185
HS-200
197,5 m
183,5 m
364,9 pkt
* Loty 2011/2012
4.
12 lutego
2012
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-145
145,5 m
148,0 m
277,0 pkt
* FTT 2012
5.
9 stycznia
2013
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
130,0 m
128,0 m
264,4 pkt
—
6.
19 stycznia
2014
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
131,5 m
—[k]
127,0 pkt
—
7.
7 marca
2014
Trondheim
Granåsen
K-124
HS-140
136,5 m
131,0 m
269,3 pkt
—
Sezon PŚ
1. miejsce
2. miejsce
3. miejsce
Razem
2006/2007
-
-
1
1
2007/2008
1
2
2
5
2008/2009
-
-
-
-
2009/2010
-
-
-
-
2010/2011
-
-
-
-
2011/2012
3
4
5
12
2012/2013
1
2
3
6
2013/2014
2
4
3
9
2014/2015
-
1
-
1
Suma
7
13
14
34
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
edytuj
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
17 marca
2007
Oslo
Holmenkollbakken
K-115
HS-128
125,5 m
117,0 m
254,0 pkt
3.
18,9 pkt
Adam Małysz
2.
6 stycznia
2008
Bischofshofen
im. P.Ausserleitnera
K-125
HS-140
132,5 m
124,5 m
243,6 pkt
2.
8,0 pkt
Janne Ahonen
3.
27 stycznia
2008
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
137,0 m
—
149,1 pkt
1.
—
4.
3 lutego
2008
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
127,0 m
131,5 m
264,3 pkt
3.
24,4 pkt
Thomas Morgenstern
5.
17 lutego
2008
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-145
142,0 m
143,5 m
279,9 pkt
3.
6,7 pkt
Bjørn Einar Romøren
6.
4 marca
2008
Kuopio
Puijo
K-120
HS-127
117,5 m
128,0 m
240,4 pkt
2.
7,9 pkt
Janne Ahonen
7.
4 grudnia
2011
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-138
125,0 m
140,5 m
249,2 pkt
2.
1,8 pkt
Andreas Kofler
8.
9 grudnia
2011
Harrachov
Čerťák
K-125
HS-142
131,0 m
135,5 m
245,0 pkt
3.
1,8 pkt
Gregor Schlierenzauer
9.
17 grudnia
2011
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
130,5 m
133,0 m
266,2 pkt
1.
—
10.
18 grudnia
2011
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
131,5 m
135,0 m
260,5 pkt
3.
4,2 pkt
Andreas Kofler
11.
6 stycznia
2012
Bischofshofen
im. P.Ausserleitnera
K-125
HS-140
135,0 m
—[k]
136,5 pkt
2.
2,2 pkt
Thomas Morgenstern
12.
15 stycznia
2012
Tauplitz /Bad Mitterndorf
Kulm
K-185
HS-200
205,5 m
—[k]
201,6 pkt
3.
10,9 pkt
Robert Kranjec
13.
15 stycznia
2012
Tauplitz /Bad Mitterndorf
Kulm
K-185
HS-200
197,5 m
183,5 m
364,9 pkt
1.
—
14.
21 stycznia
2012
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
132,0 m
126,0 m
293,1 pkt
3.
7,2 pkt
Gregor Schlierenzauer
15.
28 stycznia
2012
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
134,0 m
135,0 m
252,5 pkt
2.
0,1 pkt
Daiki Itō
16.
5 lutego
2012
Predazzo
Trampolino Dal Ben
K-120
HS-134
123,5 m
128,0 m
248,6 pkt
3.
9,9 pkt
Kamil Stoch
17.
12 lutego
2012
Willingen
Mühlenkopfschanze
K-130
HS-145
145,5 m
148,0 m
277,0 pkt
1.
—
18.
4 marca
2012
Lahti
Salpausselkä
K-90
HS-97
90,5 m
96,0 m
239,2 pkt
2.
6,3 pkt
Daiki Itō
19.
24 listopada
2012
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-90
HS-100
98,0 m
101,0 m
267,0 pkt
3.
1,5 pkt
Severin Freund
20.
1 stycznia
2013
Garmisch-Partenkirchen
Große Olympiaschanze
K-125
HS-140
136,5 m
135,5 m
267,2 pkt
3.
10,5 pkt
Anders Jacobsen
21.
4 stycznia
2013
Innsbruck
Bergisel
K-120
HS-130
125,0 m
120,0 m
235,4 pkt
3.
18,3 pkt
Gregor Schlierenzauer
22.
9 stycznia
2013
Wisła
im. Adama Małysza
K-120
HS-134
130,0 m
128,0 m
264,4 pkt
1.
—
23.
12 stycznia
2013
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
132,5 m
132,0 m
271,6 pkt
2.
1,7 pkt
Anders Jacobsen
24.
10 marca
2013
Lahti
Salpausselkä
K-116
HS-130
121,5 m
126,0 m
266,9 pkt
2.
7,3 pkt
Richard Freitag
25.
8 grudnia
2013
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-123
HS-138
131,0 m
138,0 m
277,0 pkt
2.
2,0 pkt
Severin Freund
26.
21 grudnia
2013
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
131,0 m
140,0 m
268,3 pkt
3.
7,1 pkt
Jan Ziobro
27.
29 grudnia
2013
Oberstdorf
Schattenbergschanze
K-120
HS-137
133,0 m
133,5 m
297,9 pkt
2.
4,0 pkt
Simon Ammann
28.
19 stycznia
2014
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
131,5 m
—
127,0 pkt
1.
—
29.
4 marca
2014
Kuopio
Puijo
K-120
HS-127
123,0 m
127,5 m
257,6 pkt
3.
5,1 pkt
Kamil Stoch
30.
7 marca
2014
Trondheim
Granåsen
K-124
HS-140
136,5 m
131,0 m
269,3 pkt
1.
—
31.
9 marca
2014
Oslo
Holmenkollbakken
K-120
HS-134
128,0 m
127,0 m
252,1 pkt
2.
13,3 pkt
Severin Freund
32.
21 marca
2014
Planica
Bloudkova velikanka
K-125
HS-139
136,5 m
134,5 m
288,8 pkt
2.
0,3 pkt
Severin Freund
33.
23 marca
2014
Planica
Bloudkova velikanka
K-125
HS-139
138,5 m
136,5 m
278,5 pkt
3.
5,2 pkt
Peter Prevc
34.
10 marca
2015
Kuopio
Puijo
K-92
HS-100
102,5 m
—
135,9 pkt
2.
3,4 pkt
Severin Freund
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
edytuj
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
1.
14 września
2013
Niżny Tagił
Aist
K-90
HS-100
92,5 m
96,5 m
248,1 pkt
2.
21 września
2013
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
131,0 m
135,5 m
263,0 pkt
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
edytuj
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Miejsce
Strata
Zwycięzca
1.
26 sierpnia
2006
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
126,5 m
126,0 m
252,0 pkt
3.
5,0 pkt
Adam Małysz
2.
3 października
2006
Oberhof
Hans-Renner-Schanze
K-120
HS-140
133,0 m
130,5 m
277,8 pkt
2.
8,1 pkt
Adam Małysz
3.
23 września
2012
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
131,5 m
—[k]
112,8 pkt
3.
4,6 pkt
Taku Takeuchi
4.
14 września
2013
Niżny Tagił
Aist
K-90
HS-100
92,5 m
96,5 m
248,1 pkt
1.
—
5.
15 września
2013
Niżny Tagił
Aist
K-120
HS-134
127,0 m
125,0 m
259,9 pkt
3.
8,4 pkt
Jakub Janda
6.
21 września
2013
Ałmaty
Gornyj Gigant
K-125
HS-140
131,0 m
135,5 m
263,0 pkt
1.
—
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
edytuj
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Sezon
Miejsce
2011
29[13] .
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
edytuj
Lp.
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
20 stycznia
2001
Brotterode
Inselbergschanze
K-98
—
107,5 m
108,5 m
275,0 pkt
2.
6,0 pkt
Tami Kiuru
2.
14 grudnia
2002
Lahti
Salpausselkä
K-116
—
121,5 m
122,0 m
251,2 pkt
3.
25,9 pkt
Mathias Hafele
3.
22 grudnia
2002
Liberec
Ještěd
K-120
—
120,0 m
129,0 m
249,2 pkt
3.
11,5 pkt
Thomas Morgenstern
4.
8 stycznia
2005
Planica
Srednija Velikanka
K-90
HS-100
101,0 m
101,5 m
272,0 pkt
1.
—
5.
9 stycznia
2005
Planica
Srednija Velikanka
K-90
HS-100
102,0 m
102,5 m
275,5 pkt
1.
—
6.
15 stycznia
2005
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
132,0 m
129,5 m
273,2 pkt
3.
6,3 pkt
Tsuyoshi Ichinohe
7.
16 stycznia
2005
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
125,0 m
126,5 m
251,2 pkt
3.
7,5 pkt
Kimmo Yliriesto
8.
19 lutego
2005
Westby
Snowflake
K-106
HS-117
114,5 m
122,0 m
273,6 pkt
1.
—
9.
20 lutego
2005
Westby
Snowflake
K-106
HS-117
109,0 m
119,0 m
255,8 pkt
1.
—
10.
26 lutego
2005
Iron Mountain
Pine Mountain
K-120
HS-133
134,0 m
130,0 m
272,7 pkt
1.
—
11.
27 lutego
2005
Iron Mountain
Pine Mountain
K-120
HS-133
108,5 m
117,5 m
200,3 pkt
1.
—
12.
5 marca
2005
Vikersund
Vikersundbakken
K-90
HS-100
94,5 m
93,5 m
247,0 pkt
3.
15,0 pkt
Janne Happonen
13.
6 marca
2005
Vikersund
Vikersundbakken
K-90
HS-100
98,0 m
98,0 m
261,5 pkt
2.
5,0 pkt
Janne Happonen
14.
17 grudnia
2005
Harrachov
Čerťák
K-125
HS-142
137,5 m
128,5 m
259,3 pkt
1.
—
15.
27 grudnia
2005
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
130,5 m
125,0 m
238,9 pkt
3.
11,1 pkt
Reinhard Schwarzenberger
16.
28 grudnia
2005
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
129,5 m
131,5 m
249,8 pkt
3.
10,2 pkt
Reinhard Schwarzenberger
17.
8 stycznia
2006
Planica
Srednija Velikanka
K-90
HS-100
103,0 m
101,0 m
282,0 pkt
1.
—
18.
13 stycznia
2006
Sapporo
Miyanomori
K-90
HS-98
93,0 m
102,5 m
263,5 pkt
1.
—
19.
14 stycznia
2006
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
128,5 m
119,5 m
245,4 pkt
1.
—
20.
11 lutego
2006
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
126,5 m
131,5 m
265,4 pkt
3.
10,0 pkt
Daniel Lackner
21.
12 lutego
2006
Zakopane
Wielka Krokiew
K-120
HS-134
126,0 m
129,5 m
259,9 pkt
1.
—
22.
18 lutego
2006
Iron Mountain
Pine Mountain
K-120
HS-133
133,0 m
129,0 m
268,1 pkt
3.
8,7 pkt
Kimmo Yliriesto
23.
19 lutego
2006
Iron Mountain
Pine Mountain
K-120
HS-133
131,0 m
137,0 m
273,9 pkt
2.
6,0 pkt
Daniel Lackner
24.
26 lutego
2006
Brotterode
Inselbergschanze
K-105
HS-117
106,5 m
111,0 m
243,5 pkt
2.
2,5 pkt
Harri Olli
25.
27 grudnia
2009
Engelberg
Gross-Titlis-Schanze
K-125
HS-137
126,0 m
132,5 m
241,8 pkt
3.
10,9 pkt
Maximilian Mechler
26.
8 stycznia
2010
Sapporo
Miyanomori
K-90
HS-98
92,0 m
94,0 m
241,5 pkt
1.
—
27.
9 stycznia
2010
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
128,5 m
118,0 m
238,2 pkt
2.
2,6 pkt
Diego Dellasega
28.
10 stycznia
2010
Sapporo
Ōkurayama
K-120
HS-134
119,5 m
129,5 m
242,2 pkt
3.
8,8 pkt
Akira Higashi
Opracowano na podstawie materiału źródłowego:[14]
Miejsca w klasyfikacji generalnej
edytuj
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
edytuj
Nr
Dzień
Rok
Miejscowość
Skocznia
Punkt K
HS
Skok 1
Skok 2
Nota
Lok.
Strata
Zwycięzca
1.
20 sierpnia
2005
Lillehammer
Lysgårdsbakken
K-90
HS-100
100,0 m
100,0 m
272,5 pkt
1.
—
2.
2 października
2005
Park City
Utah Olympic Park
K-120
HS-134
124,0 m
—
116,2 pkt
3.
24,3 pkt
Marcin Bachleda
3.
8 października
2005
Lake Placid
MacKenzie Intervale
K-90
HS-100
96,0 m
94,5 m
253,0 pkt
3.
4,0 pkt
Wojciech Skupień
4.
9 października
2005
Lake Placid
MacKenzie Intervale
K-90
HS-100
94,5 m
95,5 m
251,0 pkt
1.
—
Opracowano na podstawie materiału źródłowego:[14]
↑ 15 marca 2008 Bardal oddał skok na odległość 232,5 metra, lecz zakończył go podpórką, jednakże FIS uznaje również podparty skok Norwega (230 m, Planica, 23.03.2013) za jego rekord życiowy.
↑ a b Skład zespołu: Tommy Ingebrigtsen , Lars Bystøl , Anders Bardal, Roar Ljøkelsøy
↑ a b c d e f Anders Jacobsen , Johan Remen Evensen , Anders Bardal, Tom Hilde
↑ a b Skład zespołu: Anders Bardal, Anders Fannemel , Anders Jacobsen , Rune Velta
↑ a b Skład zespołu: Tom Hilde , Anders Bardal, Anders Jacobsen , Roar Ljøkelsøy
↑ a b c d Skład zespołu: Bjørn Einar Romøren , Anders Bardal, Tom Hilde , Anders Jacobsen
↑ a b c Skład zespołu: Maren Lundby , Tom Hilde , Anette Sagen , Anders Bardal
↑ Skład zespołu: Andreas Stjernen , Tom Hilde , Anders Bardal, Anders Jacobsen
↑ a b Skład zespołu: Line Jahr , Anders Bardal, Maren Lundby , Rune Velta
↑ a b Skład zespołu: Anders Bardal, Anders Jacobsen , Anders Fannemel , Rune Velta
↑ a b c d e f g h i j k l m Seria została odwołana.
↑ a b Skład zespołu: Bjørn Einar Romøren , Anders Bardal, Johan Remen Evensen , Anders Jacobsen
↑ a b Skład zespołu: Bjørn Einar Romøren , Anders Fannemel , Rune Velta , Anders Bardal
↑ a b Skład zespołu: Thor Magne Johansen , Anders Bardal, Tommy Egeberg i Bjørn Einar Romøren
↑ a b Skład zespołu: Thomas Lobben , Erik Leine Wangen , David Andersen i Anders Bardal
↑ Skład zespołu: Anders Bardal, Ole Christen Enger , Thor-Magne Johansen
↑ FIS-Ski – biographie . data.fis-ski.com. [dostęp 2015-02-16]. (ang. ) .
↑ Dominik Formela: Anders Bardal kończy karierę! . Skijumping.pl, 2015-03-19. [dostęp 2015-03-19]. (pol. ) .
↑ Martyna Szydłowska: Bardal kończy karierę: To była długa i pełna wrażeń kariera ze wzlotami i upadkami . Skokinarciarskie.pl, 2015-03-19. [dostęp 2015-03-19]. (pol. ) .
↑ Mikołaj Szuszkiewicz: Skoki Narciarskie: Bardal mistrzem Norwegii, powrót Jacobsena . skijumping.pl, 2012-02-07. [dostęp 2012-02-13].
↑ a b c d e f g h i j k BARDAL Anders - Athlete Information - World Cup Standings . fis-ski.com. [dostęp 2022-11-12]. (ang. ) .
↑ 2001 Scandinavia Nordic Tournament . fis-ski.com. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-30)]. (ang. ) .
↑ BARDAL Anders - Athlete Information - Grand Prix Standings . fis-ski.com. [dostęp 2022-11-12]. (ang. ) .
↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2006 - Four Nations Grand Prix Standings . fis-ski.com, 2006-08-14. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang. ) .
↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2007 - Four Nations Grand Prix Standings . fis-ski.com, 2007-08-18. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang. ) .
↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2008 - Four Nations Grand Prix Standings . fis-ski.com, 2008-08-05. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang. ) .
↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2009 - Four Nations Grand Prix Standings . fis-ski.com, 2009-08-16. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang. ) .
↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2010 - Four Nations Grand Prix Standings . fis-ski.com, 2010-08-15. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang. ) .
↑ Marcin Hetnał: Skoki Narciarskie: Lotos Poland Tour - pierwsza edycja za nami . skijumping.pl, 2011-07-27. [dostęp 2012-04-16].
↑ a b c Adam Kwieciński: BARDAL Anders . [dostęp 2022-11-12].
↑ Letni Puchar Kontynentalny 2004 . skokinarciarskie.pl. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang. ) .
↑ FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2005 . fis-ski.com, 2005-10-09. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-22)]. (ang. ) .
↑ FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2010 . fis-ski.com, 2010-10-03. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang. ) .
↑ FIS Continental Cup Ski Jumping - Cup Standings 2011 . fis-ski.com, 2011-09-25. [dostęp 2022-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-25)]. (ang. ) .
↑ Høydalsmo . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Adidas Arena - Čerťák, Harrachov . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Miyanomori, Sapporo . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Kanzlersgrund, Oberhof . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ a b Granåsen, Trondheim . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Bjørkbakken, Stjørdal . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Sprova . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
↑ Rena . skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-09-06]. (niem. ) .
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Skocznia normalna
Skocznia duża
Skocznia duża drużynowo
Skocznia normalna drużynowo
Skocznia normalna
Skocznia duża
Skocznia normalna drużynowo
Skocznia normalna drużynowo
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal