Wikipedia

Świadkowie Jehowy w Chinach

chrześcijańska społeczność religijna w Chinach

Świadkowie Jehowy w Chinach – społeczność wyznaniowa w Chinach, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca co najmniej kilka tysięcy głosicieli[a][1][2]. Od 1958 roku ich działalność w całym kraju jest zdelegalizowana i prowadzona nieoficjalnie, natomiast w Hongkongu i Makau Świadkowie Jehowy korzystają ze swobód religijnych i liczebność członków wyznania w tych regionach podawana jest do wiadomości publicznej[1][2][b]. Biuro Oddziału, koordynujące działalność głosicieli w Chinach, w tym w Hongkongu i Makau, znajduje się w dzielnicy Kwun Tong w Hongkongu[3].

Świadkowie Jehowy w Chinach
Państwo

 Chiny

Liczebność
(2023)

ponad 6000

% ludności kraju
(2023)

ponad 0,0004%

Liczba zborów
(2023)

ponad 76

Rozpoczęcie działalności

1883

Mapa konturowa Chin, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Hongkong”
Położenie Biura Oddziału Świadków Jehowy w Hongkongu

Historia edytuj

Początki edytuj

W roku 1883 misjonarka prezbiteriańska C.B. Downing w Yantai, udostępniała publikacje Towarzystwa Strażnica innym misjonarzom, m.in. Horacemu Randle'owi, związanemu z Radą Misji Baptystycznych, z której wystąpił. W latach 1891–1900 wysłał on 2324 listy i około 5000 traktatów do duchownych prowadzących działalność misyjną w Chinach i na Dalekim Wschodzie[4][5][6].

Na początku roku 1912 Chiny odwiedził Charles Taze Russell. 6 stycznia zorganizowano jego przemówienie w Szanghaju; odwiedził także 15 innych miejscowości, m.in. Hongkong (9 stycznia)[5].

Przygotowano w dziesięciu językach specjalne traktaty, które miejscowi dystrybutorzy (tzw. kolporterzy) w latach 1912–1918 rozprowadzili w dużym nakładzie na terytorium Chin[7][5].

Około roku 1916 na terenie Chin działalność kaznodziejską przez jakiś czas prowadziła także pionierka z Wielkiej Brytanii, Fanny Mackenzie[8].

W latach 30. XX wieku stacje radiowe z Szanghaju (Radio XHHH[6] i Radio XMHA) oraz rozgłośnie z Pekinu i z Tiencinu nadawały w języku chińskim audycje radiowe o tematyce biblijnej przygotowane przez Towarzystwo Strażnica[9]. Z wielu rejonów Chin napłynęły listy z prośbą o publikacje Świadków Jehowy[5].

W roku 1930 i 1931 literaturę biblijną rozpowszechniali w Chinach japońscy głosiciele[5]. W roku 1931 w Szanghaju otwarto Biuro Oddziału[6].

W latach 30. i 40. XX wieku współwyznawcy z Australii i z Europy działali w miastach, takich jak Szanghaj, Pekin, Tiencin, Qingdao, Beidaihe, Yantai, Weihai, Kanton, Shantou, Xiamen, Fuzhou, Hankou oraz Nankin. Inni przybyli tzw. Drogą Birmańską i działali w Baoshan, Chongqingu i Chengdu. Miejscowi wyznawcy prowadzili działalność ewangelizacyjną w Shaanxi oraz Ningbo[5]. 21 października 1931 roku dwóch pierwszych mieszkańców Chin zostało ochrzczonych w Szanghaju[6]. W latach 1933–1937 pewne małżeństwo misjonarzy z Australii głosiło w 13 głównych miastach Chin[9][10].

W roku 1936 na kongres w Szanghaju przybyło około 20 osób, a 9 zostało ochrzczonych[11]. W 1939 roku do Chin przyjechało trzech niemieckich głosicieli, aby wesprzeć działalność w tym kraju[5]. W roku 1940 – John Wilfred z Nowej Zelandii[12].

W maju 1941 brytyjskie władze kolonialne Birmy obłożyły zakazem publikacje Świadków Jehowy. Ażeby je uchronić przed konfiskatą i możliwym zniszczeniem, sporą ich część przewieziono do Chin. Podczas rocznego pobytu w Chinach Fred Paton i Hector Oates rozpowszechnili te kilka tysięcy publikacji religijnych. Osobiście rozmawiali też o swej wierze z ówczesnym przywódcą Chin Czang Kaj-szekiem[13][14]. Władze kolonialne zamknęły Biuro Oddziału w Szanghaju[6]. Wyłoniły się małe grupy wyznawców w Baoshan i Chongqingu. W roku 1946 w Chinach działało 12 głosicieli[15].

W roku 1947 zanotowano liczbę 9 głosicieli w Szanghaju. 17 kwietnia tego samego roku do tego miasta przyjechali Harold King i Stanley Jones, a w roku 1949 Lew Ti Himm – misjonarze, absolwenci Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead[5].

4 kwietnia 1947 roku Chiny odwiedzili przedstawiciele Towarzystwa Strażnica – Nathan H. Knorr i Milton Henschel. W lipcu 1948 roku w Szanghaju powstało Biuro Oddziału Towarzystwa Strażnica.

W roku 1950 osiągnięto liczbę 132 głosicieli. W 1951 roku na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej było obecnych 105 osób, a w 1954 roku – 175. W październiku 1954 roku w Sali Królestwa w Szanghaju odbył się kongres pod hasłem „Społeczeństwo Nowego Świata”, lecz z powodu ograniczeń w podróżowaniu, wzięły w nim udział 122 osoby tylko z tego miasta. W czerwcu 1955 roku za udział w działalności kaznodziejskiej zatrzymano 5 głosicieli. W tym samym roku na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej (Pamiątce) było obecnych 175 osób[15].

W roku 1956 osiągnięto liczbę 57 głosicieli. W tym samym roku Nancy Yuen, którą sześciokrotnie zatrzymywano za głoszenie, została osadzona w więzieniu[5][16].

Zakaz działalności edytuj

W październiku 1958 roku wprowadzono zakaz działalności Świadków Jehowy na terenie Chin[1][5][17]. 14 października tego roku aresztowano dwóch pozostających w kraju misjonarzy, absolwentów ósmej klasy Szkoły Gilead Stanleya E. Jonesa i Harolda Kinga. Osadzono ich w areszcie, aż do procesu wytoczonego im 2 lata później. W roku 1960 skazano ich na siedem lat więzienia, a kary odbywali w izolatkach[18][19]. Innych wyznawców osadzono w zakładach karnych i obozach pracy, gdzie wciąż głosili[18]. Wielu wyznawców aresztowano lub wydalono z Chin[5]. Niektórym udało się wyemigrować do Hongkongu (wówczas pod zarządem brytyjskim) i na Tajwan.

Stanley Jones był więziony przez 7 lat. Nancy Yuen była więziona 20 lat[16][20][19]. Harold King od roku 1958 do roku 1963 był przetrzymywany w izolatce chińskiego więzienia[21]. 30 października 1965 roku opowiedział swoją historię na specjalnym zgromadzeniu z okazji jego wypuszczenia z więzienia, które odbyło się na nowojorskim Yankee Stadium – z udziałem ok. 35 000 osób. W 1992 roku wszyscy wyznawcy osadzeni w więzieniach odzyskali wolność, jednak ich działalność w Chinach nadal była ograniczona przez władze państwowe.

W związku z zakazem działalności Świadków Jehowy w Chińskiej Republice Ludowej, podejmowane są działania, by z naukami biblijnymi zapoznawać Chińczyków poza granicami ich kraju. Na przykład od roku 1993 misjonarze w Irlandii prowadzili tzw. studia biblijne z 75 osobami z 17 prowincji Chin, a także z Tajwanu[22].

We wrześniu i w październiku 2018 roku w mieście Korla aresztowano 18 członków Świadków Jehowy, a w 2019 roku oskarżono i ich pod zarzutem „organizowania działalności kultu religijnego”[23][24].

Sytuacja wyznania edytuj

Działalność w Chinach prowadzona jest bez przeszkód w specjalnych regionach administracyjnych Chin, w Makau i w Hongkongu, w pozostałej części kraju – nieoficjalnie[1] i z zachowaniem nadzwyczajnych środków ostrożności[24]. Sprawozdanie z działalności w tej części kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie działalność Świadków Jehowy jest ograniczona prawnie lub zakazana.

Świadkowie Jehowy wydają publikacje w językach i dialektach chińskich (Fuzhou, Junnan, Szanghaj, Wenzhou, minnański, syczuański, chiński język migowy, kantoński (pismo tradycyjne oraz uproszczone), mandaryński (pismo tradycyjne oraz uproszczone) oraz w niektórych językach mniejszości narodowych (m.in. w hmong (Miao Białych i Miao Zielonych), koreańskim (Chiny), ujgurskim (alfabet arabski) i tybetańskim). W tych językach dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[25]

W Biurze Oddziału w Hongkongu tłumaczy się publikacje Świadków Jehowy na język chiński[3].

Świadkowie Jehowy w specjalnych regionach administracyjnych Chin edytuj

Świadkowie Jehowy w Hongkongu edytuj

Osobny artykuł: Świadkowie Jehowy w Hongkongu.

Wspólnota religijna 5464 głosicieli należących do 70 zborów (2023 rok).

Świadkowie Jehowy w Makau edytuj

Osobny artykuł: Świadkowie Jehowy w Makau.

Wspólnota religijna 379 głosicieli należących do 6 zborów (2023 rok).

Zobacz też edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ W tym 5464 Świadków Jehowy w Hongkongu należących do 70 zborów oraz 379 wyznawców w Makau należących do 6 zborów (stan na 2023 rok).
  2. ↑ Zbory i grupy chińskokojęzyczne działają również w Angoli, Argentynie, Armenii, Australii, Austrii, Barbadosie, Belgii, Białorusi, Boliwii, Botswanie, Brazylii, Chile, Cyprze, Czechach, Danii, Demokratycznej Republice Konga, Fidżi, Dominikanie, Ekwadorze, Filipinach, Finlandii, Francji, Ghanie, Grecji, Guam, Hiszpanii, Holandii, Hondurasie, Indonezji, Irlandii, Japonii, Kanadzie, Kenii, Kirgistanie, Kolumbii, Korei Południowej, Kostaryce, Luksemburgu, Łotwie, Martynice, Malezji, Meksyku, Mjanmie, Niemczech, Nigerii, Nikaragui, Norwegii, Nowej Zelandii, Paragwaju, Peru, Portoryko, Portugalii, Polinezji Francuskiej, Polsce (Gdańsk, Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Warszawa i Wrocław), Południowej Afryce, Saint Martin, Salwadorze, Samoa Amerykańskim, Singapurze, Słowacji, Słowenii, Stanach Zjednoczonych, Surinamie, Szwajcarii, Szwecji, Tajlandii, Ukrainie, Węgrzech, Wenezueli, Wielkiej Brytanii, Wietnamie, Włoszech, Wyspach Salomona, Zambii i w Zimbabwe. Natomiast zbory tybetańskojęzyczne również we Francji i w Szwajcarii.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d UNHCR/Refworld: China – The status and treatment of Jehovah's Witnesses (2004-2006), www.unhcr.org, 24 lutego 2006 (ang.)
  2. ↑ a b Watchtower, Sprawozdanie z działalności w poszczególnych krajach w 2023 roku [online], jw.org.
  3. ↑ a b Zwiedzanie siedziby Świadków Jehowy w Hongkongu [online], jw.org.
  4. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 418
  5. ↑ a b c d e f g h i j k Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 489, 490
  6. ↑ a b c d e 1974 Yearbook of Jehovah's Witnesses, Watchtower, 1974, s. 41–65 (ang.).
  7. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 421
  8. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 424
  9. ↑ a b 1938 Yearbook of Jehovah’s Witnesses, ss. 157, 158 (ang.)
  10. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 441
  11. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 454
  12. ↑ „Oto jestem, poślij mnie!”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 maja 1993, s. 29.
  13. ↑ Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 455, 546
  14. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2013, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, s. 93.
  15. ↑ a b Yearbook of Jehovah's Witnesses 1956, Watchtower, s. 114–116 (ang.).
  16. ↑ a b Watchtower, Nancy Yuen: „Imię Jehowy stanie się znane” [online], jw.org, 2 listopada 2015 [dostęp 2015-11-03].
  17. ↑ Krótko z zagranicy, „Gazeta Krakowska”, 17 października 1958, s. 2.
  18. ↑ a b Watchtower, Harold King: Zachowywanie wierności w więzieniu [online], jw.org, 6 lipca 2015 [dostęp 2015-08-29].
  19. ↑ a b Dave Besseling, When China imprisoned British Jehovah’s Witnesses for espionage and counter-revolutionary activities, „South China Morning Post”, scmp.com, 1 listopada 2022 (ang.).
  20. ↑ Wolna po 20 latach więzienia!, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1979, s. 17–20.
  21. ↑ Christianity in China, www.famouschinese.com
  22. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2000, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, s. 64, ISBN 83-86930-36-5.
  23. ↑ Testemunhas de Jeová são presas em campo de detenção na China [online], gospelprime.com, 23 grudnia 2021 [dostęp 2022-06-12] (port.).
  24. ↑ a b How to Survive Being Jehovah’s Witness in China? [online], bitterwinter.org, 7 lipca 2019 [dostęp 2022-06-12] (ang.).
  25. ↑ Watchtower, JW.org [online], jw.org [dostęp 2020-12-21].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Świadkowie_Jehowy_w_Chinach&oldid=72818319”