Cesc Fàbregas
Cesc Fàbregas (wym. [ˈsɛsk ˈfaβɾəɣəs]), właśc. Francesc Fàbregas Soler (ur. 4 maja 1987 w Arenys de Mar) – hiszpański piłkarz, który występował na pozycji pomocnika. W latach 2006–2016 reprezentant Hiszpanii, z którą w 2010 roku zdobył Mistrzostwo Świata, a w 2008 i 2012 roku Mistrzostwo Europy.
Pełne imię i nazwisko |
Francesc Fàbregas Soler | ||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
4 maja 1987 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
175 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
W początkach kariery występował w Arenys de Mar CF i CE Mataró[2]. We wrześniu 2003 roku podpisał kontrakt z londyńskim Arsenalem. Początkowo nie grał często w pierwszym zespole, jednak liczne kontuzje podstawowych zawodników w sezonie 2004/2005 spowodowały, że coraz częściej występował w wyjściowym składzie. Z czasem stał się ważnym członkiem drużyny. Pobił wiele klubowych rekordów, zyskał opinię gracza świetnie wyszkolonego technicznie. Występował w zespołach młodzieżowych U-17 i U-21 reprezentacji narodowej Hiszpanii, a w 2006 roku, z uwagi na dobre występy w Arsenalu, powołano go do pierwszej reprezentacji, z którą wziął udział w mistrzostwach świata w 2006 roku oraz zwycięskich mistrzostwach Europy w 2008 roku i mistrzostwach świata w 2010 roku.
Dzieciństwo i początki kariery
edytujUrodził się w 1987 roku jako syn Francesca Fàbregasa, pracującego w rodzinnej firmie budowlanej, i Núrii Soler, właścicielki cukierni. Ma także młodszą o cztery lata siostrę Carlotę[3]. Od dziecka kibicował drużynie FC Barcelona; mając dziewięć miesięcy, był na swoim pierwszym meczu tego klubu, na który zabrał go dziadek[4]. Po krótkich epizodach w mniejszych klubach młody Cesc trafił w końcu do zespołu ze stolicy Katalonii. Początkowo występował na pozycji defensywnego pomocnika, zdarzało się także, że grał w ataku, czego skutkiem było zdobycie ponad 30 bramek w sezonie dla młodzieżowych drużyn klubowych[5]. Mimo to nie zdołał zadebiutować w pierwszym zespole[6]. Tydzień przed Mistrzostwami Świata U-17, piłkarz wraz z rodzicami otrzymali zaproszenie na spotkanie od działaczy Arsenalu[7]. Trener Arsène Wenger złożył obietnicę, że Hiszpan w ciągu roku zadebiutuje w zespole seniorów[3]. Przewidując, że nie będzie miał wielu okazji do gry w Barcelonie[8], 11 września 2003 roku zawodnik zdecydował się podpisać kontrakt z londyńskim klubem[9].
Kariera klubowa
edytujPo przeprowadzce do Londynu piłkarz na okres dwóch lat zamieszkał w wynajętym przez klub apartamencie z kobietą o imieniu Noreen, która opiekowała się młodym zawodnikiem[3]. Początkowo miał problemy z przystosowaniem się do życia w stolicy Anglii, jednak wkrótce zaprzyjaźnił się ze znającym język hiszpański Philippe Senderosem, który pomógł nastolatkowi w aklimatyzacji[10]. Młody piłkarz starał się obserwować i naśladować dwóch zawodników: Patricka Vieirę i Gilberto Silvę, jednocześnie koncentrując się na treningach i nauce języka angielskiego[10]. Zgodnie z obietnicą Wengera, piłkarz niedługo po przejściu do drużyny zadebiutował w seniorskiej kadrze Arsenalu, a miało to miejsce 23 października 2003 roku w wygranym na Highbury meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Rotherham United[11]. W czasie występu miał 16 lat i 177 dni, tym samym stał się najmłodszym piłkarzem w historii Arsenalu, jaki dotychczas (listopad 2009 roku) uczestniczył w oficjalnym meczu[12]. Wkrótce został również najmłodszym w dziejach klubu strzelcem bramki, zdobywając gola w późniejszej fazie rozgrywek o Puchar Ligi, w wygranym 5:1 spotkaniu z Wolverhampton Wanderers[13]. Arsenal przez cały sezon 2003/04 nie doznał ligowej porażki[14], zdobywając mistrzowski tytuł. Fàbregas nie otrzymał pamiątkowego medalu, gdyż nie rozegrał w lidze żadnego meczu[15].
Do początku sezonu 2004/2005 Hiszpan zaczął pojawiać się w składzie już we wszystkich rozgrywkach, w których Arsenal brał udział[16]. Jego pierwszym meczem w sezonie był pojedynek z Manchesterem United w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty[17]. Z uwagi na kontuzję Vieiry, Fàbregas wystąpił w czterech kolejnych meczach w Premier League[18]. Dziennikarze oraz Wenger chwalili go za postawę w tych spotkaniach, a swoją dobrą dyspozycję potwierdził w wygranej 3:0 potyczce z Blackburn Rovers, w której to strzelił gola, stając się tym samym najmłodszym zdobywcą bramki w ligowym meczu w historii klubu[19][20]. Ze względu na późniejsze kontuzje Edu i Gilberto Silvy otrzymywał coraz więcej szans gry[8][21]. W Lidze Mistrzów stał się drugim najmłodszym zdobywcą gola w dziejach rozgrywek, strzelając trzecią bramkę w wygranym 5:1 spotkaniu z Rosenborgiem Trondheim[22]. Sezon zakończył ze swoim pierwszym sukcesem w barwach klubu, kiedy to wystąpił w wyjściowej jedenastce w wygranym w rzutach karnych finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, zdobywając złoty medal za zdobycie tego trofeum[23].
Pierwsza drużyna
edytujPo odejściu Vieiry do Juventusu, Fàbregas zaczął regularnie występować w klubie, tworząc z Gilberto Silvą duet środkowych pomocników. W sezonie 2005/06 rozegrał 49 spotkań we wszystkich rozgrywkach[15]. Pomimo młodego wieku, jego występy zaczęto wnikliwie analizować, co spowodowane było coraz większym znaczeniem piłkarza w pierwszym zespole. Jako że Hiszpan miał znacznie delikatniejszą budowę ciała od Vieiry i grał z mniejszą agresją niż Francuz, kibice mieli wątpliwości, czy zdoła wypełnić lukę w składzie pozostawioną po odejściu francuskiego pomocnika[24]. Niemniej jednak, w meczach Ligi Mistrzów z Realem Madryt i Juventusem, Fàbregas swoją grą wzbudził uznanie dziennikarzy i kibiców[25][26][27]. W spotkaniu z drużyną z Turynu zdobył dla Arsenalu pierwszego gola oraz asystował przy trafieniu Thierry’ego Henry’ego[25], demonstrując przy tym umiejętność ostrej gry i twardego odbioru piłki, cechującą Vieirę[27]. W finale, w którym Arsenal zmierzył się z byłym klubem Hiszpana, FC Barcelona, angielski zespół przegrał 1:2[28] i zakończył sezon bez żadnego zdobytego trofeum.
W lecie pojawiały się spekulacje dotyczące transferu zawodnika, a najbardziej zainteresowany pozyskaniem Fàbregasa był Real Madryt, który próbował nakłonić gracza do zerwania długoterminowej umowy z Arsenalem[29]. Szkoleniowiec Arsenalu, Arsène Wenger ogłosił, że klub nie przyjmie żadnej oferty[30]. We wrześniu 2006 roku, trzy lata po przejściu do Arsenalu, klub zaoferował pomocnikowi nową, pięcioletnią umowę (z opcją przedłużenia o kolejne trzy lata), którą Hiszpan podpisał 19 października 2006[31]. Fàbregas stwierdził, że głównym motywem, dla którego związał się z zespołem na tak długi okres, było zadowolenie ze stylu gry prezentowanego przez drużynę oraz osoba Arsène’a Wengera[32][33].
Sezon 2006/2007 był pouczającym doświadczeniem dla młodej drużyny Arsenalu i Fàbregasa. Klub ponownie nie zdobył żadnego ważnego trofeum, ponadto przegrał z Chelsea F.C. w finale Pucharu Ligi Angielskiej[34]. Fàbregas był niezastąpionym członkiem ekipy, rozegrał wszystkie mecze ligowe w sezonie[15][35]. Dzięki niemu Arsenal udanie rozpoczął rozgrywki Ligi Mistrzów, zwyciężając 3:0 w meczu kwalifikacyjnym z Dinamo Zagrzeb, w którym Hiszpan zdobył pierwszego gola[15][36]. W Premier League zanotował 13 asyst, co było drugim najlepszym wynikiem w lidze[15][35]. Sezon zakończył jako laureat wielu indywidualnych nagród. Włoski dziennik „TuttoSport” ogłosił go najlepszym piłkarzem Europy do lat 21[37]. Znalazł się także w Drużynie Roku w Europie[38] oraz został wybrany w lidze Graczem Miesiąca za styczeń 2007[39]. Dodatkowo otrzymał nominację do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii, jednak obydwa trofea trafiły do Cristiano Ronaldo[40]. W czerwcu 2007 roku został ogłoszony przez kibiców Graczem Sezonu w klubie, zdobywając 60% wszystkich głosów[41].
Sezon 2007/2008 rozpoczął się dla Arsenalu niepewnie. Rezygnacja wiceprezesa klubu Davida Deina spowodowała, że z zespołu postanowił odejść najlepszy strzelec Thierry Henry, który podpisał kontrakt z Barceloną[42]. Pojawiły się również spekulacje dotyczące przyszłości trenera Wengera[43]. Fàbregas zdawał sobie sprawę z tego, że po odejściu Henry’ego to na jego barkach spoczywać będzie gra drużyny i zapewnił kibiców, że jest gotów podjąć wyzwanie zastąpienia Francuza w roli lidera zespołu[44]. Hiszpan udanie rozpoczął sezon, regularnie zdobywając gole i asystując przy bramkach kolegów z zespołu[15]. W uznaniu za dobrą grę kibice Arsenalu czterokrotnie uznawali go za piłkarza miesiąca w klubie[45], został wybrany również Piłkarzem Miesiąca w Premiership za wrzesień[46]. Do marca Arsenal był liderem w ligowej tabeli, dobrze radził sobie także w Lidze Mistrzów. W rewanżowym meczu z A.C. Milan Fàbregas zdobył bramkę dającą angielskiej drużynie awans do ćwierćfinału rozgrywek[47]. 11 kwietnia 2008 roku Hiszpan ponownie został nominowany do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii[48]. Został laureatem tej drugiej, a ponadto wybrano go do Drużyny Roku w Anglii[49]. Arsenal nie zdołał zdobyć mistrzostwa, ani żadnego z krajowych pucharów, co oznaczało kolejny sezon bez zdobytego trofeum[50]. 19 października 2008 znalazł się na 30-osobowej liście kandydatów do Złotej Piłki[51], jednak nagrodę tę otrzymał ostatecznie Cristiano Ronaldo, a Fàbregas z czterema zdobytymi punktami zajął 19. pozycję[52]. 29 października został także nominowany do nagrody Piłkarza Roku według FIFA[53].
Kapitan
edytuj24 listopada przejął po Williamie Gallasie opaskę kapitańską[54]. W grudniowym spotkaniu z Liverpoolem w starciu z Xabim Alonso doznał kontuzji więzadeł krzyżowych w prawym kolanie[55]. Hiszpan powrócił do gry w kwietniu 2009 w meczu ligowym z Manchesterem City[56]. Sezon 2008/09 Arsenal zakończył bez żadnego triumfu, odpadając w półfinale Ligi Mistrzów oraz zajmując w lidze czwarte miejsce[57][58].
W pierwszym meczu Arsenalu w kolejnym sezonie, wygranym 6:1 z Evertonem, Fàbregas dwukrotnie wpisał się na listę strzelców[59].
FC Barcelona
edytuj15 sierpnia 2011 podpisał pięcioletni kontrakt z FC Barceloną. Suma odstępnego zawarta w umowie wynosiła 200 mln euro[60].
6 kwietnia 2013 w meczu z RCD Mallorca strzelił hat tricka, a Barcelona wygrała 5:0. Cesc był zawodnikiem Barçy do końca sezonu 2013/14.
Chelsea
edytuj12 czerwca 2014 roku powrócił do Anglii, podpisując kontrakt z Chelsea[61]. 18 sierpnia 2014 zadebiutował w meczu z Burnley zaliczając 2 asysty. Pierwszego gola w oficjalnym meczu zdobył przeciwko FC Schalke 04 zremisowanym 1:1 w pierwszym meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów. Pierwszego gola w lidze w barwach The Blues strzelił 18 października przeciwko Crystal Palace. 1 marca 2015 roku wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej, zaliczył w tym meczu asystę przy golu którego zdobył Diego Costa. Wraz z klubem zdobył Puchar Ligi Angielskiej, a także Mistrzostwo Anglii. 31 grudnia 2016 w meczu ze Stoke, zanotował dwie asysty dzięki czemu wkroczył do elitarnego grona zawodników, którzy zanotowali co najmniej 100. asyst w Premier League[62]. Oprócz niego dokonali tego tylko Ryan Giggs, Frank Lampard i Wayne Rooney. 25 lutego 2017 przeciwko Swansea rozegrał swój 300. mecz w Premier League, stając się pierwszym Hiszpanem w historii, który tego dokonał. Jubileusz uświetnił bramką i asystą[63].
AS Monaco
edytuj11 stycznia 2019 ogłoszono przejście Fàbregasa do AS Monaco[64]. W nowym klubie zadebiutował 13 stycznia w meczu Ligue 1 z Olympique Marsylia (1:1)[65]. 2 lutego w wygranym 2:1 meczu z Toulouse FC strzelił pierwszą bramkę dla Monaco[66].
Como
edytuj1 sierpnia 2022 przeszedł do włoskiego klubu Como, z którym podpisał dwuletni kontrakt[67]. 29 sierpnia zadebiutował w klubie, rozgrywając ligowy mecz z Brescią (0:1)[68]. 1 lipca 2023 ogłosił zakończenie kariery seniorskiej[69].
Kariera reprezentacyjna
edytujKadra juniorska
edytujZanim zaczął występować w pierwszej reprezentacji, grał w drużynach młodzieżowych. Na Mistrzostwach Świata U-17 w 2003 rozegranych w Finlandii został najlepszym strzelcem oraz uznano go piłkarzem turnieju[6]. Hiszpania zajęła ostatecznie drugie miejsce, ustępując Brazylii[70]. Rok później Fàbregas wziął udział w Mistrzostwach Europy U-17, na których to Hiszpania ponownie zajęła drugą lokatę[71]. Fàbregasa ogłoszono najlepszym zawodnikiem mistrzostw[71].
Pierwszy zespół
edytujPomimo że w Arsenalu po dwóch latach pobytu stał się ważnym graczem zespołu, długo oczekiwał na powołanie do pierwszej reprezentacji. Z uwagi na jego występy w Lidze Mistrzów w 2006, selekcjoner kadry, Luis Aragonés powołał nastolatka na towarzyski mecz z Wybrzeżem Kości Słoniowej[72]. Występując w tym spotkaniu, został najmłodszym zawodnikiem na przestrzeni 70 lat, który rozegrał mecz dla reprezentacji Hiszpanii[21]. Po debiucie, w którym zdobył również swoją pierwszą bramkę w kadrze, a cały mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:2, zebrał od dziennikarzy pochlebne opinie[21][73].
Mistrzostwa świata 2006
edytuj15 maja 2006 otrzymał powołanie na mistrzostwa świata 2006. Podczas turnieju, w dwóch pierwszych grupowych meczach zespołu pojawiał się na murawie w drugiej połowie, a w ostatnim z tych spotkań, z Tunezją asystował przy bramce Fernanda Torresa, a mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:1[74]. W kolejnym meczu grupowym, wygranym 3:1 z Arabią Saudyjską, wystąpił od początku, podobnie jak inni rezerwowi drużyny[75]. W 1/8 finału, w którym Hiszpania zmierzyła się z Francją, zagrał w miejsce Marcosa Senny, ale La Seleccion przegrała spotkanie 1:3[76]. Fàbregas został najmłodszym graczem w dziejach hiszpańskiego futbolu, który wystąpił na mistrzostwach świata, a stało się to 13 czerwca 2006 w wygranym 4:0 spotkaniu z Ukrainą, kiedy to pojawił się murawie w 77. minucie; miał wtedy 19 lat i 41 dni[77]. Po zakończeniu mistrzostw został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza turnieju, którą ostatecznie otrzymał Lukas Podolski[78].
Mistrzostwa Europy 2008
edytujNa mistrzostwach Europy 2008, Fàbregas występował na koszulce z numerem 10 zamiast z 18, z którym grał poprzednio[79]. Pomimo że głównie wchodził na boisko z ławki rezerwowych, miał wkład w sukces reprezentacji. W wygranym 4:1 meczu z Rosją zdobył swojego pierwszego gola w kadrze, asystował również przy jednej z bramek[80]. Hiszpania wygrała wszystkie trzy spotkania grupowe, a w ćwierćfinale zmierzyła się z Włochami. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do kolejnej fazy rozgrywek[81]. W półfinale Hiszpania pokonała Rosję 3:0, a Fàbregas asystował przy dwóch golach[80]. Hiszpan znalazł się w wyjściowej jedenastce, która zwyciężyła 1:0 w finale z Niemcami, co było zarazem pierwszym triumfem Hiszpanii na mistrzostwach Europy od 1964[82]. Za swoją dobrą grę został wybrany przez Zespół Techniczny UEFA do 23-osobowej Drużyny Turnieju[80].
Puchar Konfederacji
edytujPo wyleczeniu trwającej kilka miesięcy kontuzji, piłkarz zdołał odzyskać miejsce w pierwszym składzie reprezentacji. W czerwcu otrzymał powołanie na Puchar Konfederacji w RPA. W wygranym 5:0 grupowym spotkaniu z Nową Zelandią zdobył swojego drugiego gola dla drużyny narodowej[83]. W meczu półfinałowym przeciwko Stanom Zjednoczonym (Fàbregas w nim wystąpił), Hiszpanie przegrali 0:2, tym samym zakończyła się ich passa 15 zwycięstw i 35 meczów bez porażki, nie udało więc się im pobić rekordu należącego do reprezentacji Brazylii[84]. Hiszpania w meczu o trzecie miejsce pokonała Republikę Południowej Afryki 3:2, a Fàbregas nie pojawił się w tym meczu na murawie[85].
Mistrzostwa Świata 2010
edytujW 2010 w Południowej Afryce zdobył z reprezentacją Hiszpanii mistrzostwo Świata. La Furia Roja pokonała w finale mundialu Holandię 1:0. Mecz rozstrzygnęła dogrywka, a bramkę zdobył Andres Iniesta (116 min.)[86] po podaniu Fàbregasa.
Mistrzostwa Europy 2012
edytujW pierwszym spotkaniu Hiszpania zremisowała 1:1 z Włochami po strzałach Antonio Di Natale i Cesca Fabregasa[87]. W drugim spotkaniu z Irlandią Cesc wszedł w drugiej połowie z ławki rezerwowych i strzelił bramkę ustalając wynik na 4:0[88]. Hiszpania wygrała dwa na trzy spotkania grupowe, w ćwierćfinale pokonała Francję 2:0, a w półfinale zmierzyła się z Portugalią. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas podobnie jak podczas awansu do półfinału w 2008, wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do finału rozgrywek. W finale reprezentacja Hiszpanii grała z Włochami, z którymi spotkała się w rozgrywkach grupowych. 1 lipca Hiszpania obroniła tytuł Mistrza Europy po wygranym finale z wynikiem 4:0 dla Hiszpanii.
Styl gry
edytujZ początku pobytu w klubie, będąc w pierwszym zespole występował wyłącznie w meczach Pucharu Ligi, jednak w związku z kontuzjami Patricka Vieiry, Gilberto Silvy i Edu, w sezonie 2004/05 wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Najczęściej występował na pozycji rozgrywającego. Jako jeden z najbardziej utalentowanych młodych zawodników w klubie, został na stałe włączony do pierwszego zespołu, a poprzez swą kreatywność zmienił oblicze gry zespołu[6][8][9][21][41][44][89][90]. W drużynie jest jednym z głównych wykonawców stałych fragmentów gry.
Fàbregas w wywiadach przyznawał, że chociaż często podpatrywał zagrania Vieiry[91], najbardziej wzorował się na swoim idolu z dzieciństwa Josepie Guardioli[3][10]. Hiszpan, inaczej niż jego francuski poprzednik, w grze przekłada umiejętności techniczne nad siłę[10][24]. Początkowo był krytykowany za zbyt delikatną posturę oraz mało agresywny styl gry[24][27], co dał do zrozumienia także jego kolega z Arsenalu, Ashley Cole, który w swojej autobiografii określił Fàbregasa jako „zawodnika wagi piórkowej”[92].
Wraz z końcem rozgrywek nastolatek zaczął grać coraz lepiej, demonstrując zarazem bardziej agresywną grę. Udowodnił swoją przydatność dla drużyny, zaliczając w sezonie 2006/07 16 asyst[15]. Zdobywał jednak niewiele bramek, co zresztą dotyczyło całego zespołu w sezonach 2005/2006 oraz 2006/2007[89]. Zmieniło się to w kolejnych rozgrywkach, kiedy to w pierwszych 16 spotkaniach strzelił 11 goli, a menedżer Arsène Wenger stwierdził, że poprzednia niemożność strzelecka negatywnie wpływała na morale zawodnika. Porównał także Hiszpana do Michela Platiniego, byłego francuskiego pomocnika znanego ze zdobywania wielu bramek[93][94]. Biorąc pod uwagę młody wiek piłkarza, pojawiają się obawy, czy będzie w stanie poradzić sobie z presją spoczywającą na nim po ostatnich latach gry w klubie i reprezentacji oraz czy nie będzie narzekał na zbytnie przemęczenie, jeśli nie będzie częściej odpoczywać[72][95]. Ze zmęczeniem organizmu wiążą się również potencjalne urazy, jednak przez sześć lat gry w Arsenalu odniósł tylko jedną poważną kontuzję[96].
Statystyki
edytujKlubowe
edytuj- (aktualne na 25 stycznia 2023)
Klub | Sezon | Liga | Puchar kraju | Europa[a] | Suma | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | Mecze | Bramki | Asysty | ||
Arsenal | 2003/2004 | 0 | 0 | 0 | 3 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 3 | 1 | 0 |
2004/2005 | 33 | 2 | 4 | 8 | 0 | 1 | 5 | 1 | 0 | 46 | 3 | 5 | |
2005/2006 | 35 | 3 | 5 | 2 | 1 | 0 | 13 | 1 | 2 | 50 | 5 | 7 | |
2006/2007 | 38 | 2 | 13 | 6 | 0 | 2 | 10 | 2 | 1 | 54 | 4 | 16 | |
2007/2008 | 32 | 7 | 20 | 3 | 0 | 1 | 10 | 6 | 2 | 45 | 13 | 23 | |
2008/2009 | 22 | 3 | 11 | 1 | 0 | 0 | 10 | 0 | 5 | 33 | 3 | 16 | |
2009/2010 | 27 | 15 | 13 | 1 | 0 | 1 | 8 | 4 | 3 | 35 | 19 | 17 | |
2010/2011 | 25 | 3 | 11 | 6 | 3 | 1 | 5 | 3 | 2 | 35 | 9 | 14 | |
Ogólnie | 212 | 35 | 77 | 30 | 5 | 6 | 61 | 17 | 15 | 303 | 57 | 98 | |
FC Barcelona | 2011/2012 | 28 | 9 | 8 | 9 | 3 | 6 | 11 | 3 | 4 | 48 | 15 | 18 |
2012/2013 | 32 | 11 | 11 | 8 | 2 | 1 | 9 | 1 | 2 | 48 | 14 | 14 | |
2013/2014 | 36 | 8 | 13 | 10 | 4 | 1 | 9 | 1 | 2 | 55 | 13 | 16 | |
Ogólnie | 96 | 28 | 32 | 27 | 9 | 8 | 28 | 5 | 8 | 151 | 42 | 48 | |
Chelsea | 2014/2015 | 34 | 3 | 19 | 5 | 0 | 1 | 8 | 2 | 4 | 47 | 5 | 23 |
2015/2016 | 37 | 5 | 7 | 5 | 0 | 1 | 7 | 1 | 1 | 49 | 6 | 9 | |
2016/2017 | 29 | 5 | 12 | 8 | 2 | 1 | – | 37 | 7 | 13 | |||
2017/2018 | 32 | 2 | 4 | 9 | 0 | 4 | 8 | 1 | 1 | 49 | 3 | 9 | |
2018/2019 | 6 | 0 | 0 | 5 | 1 | 0 | 5 | 0 | 2 | 16 | 1 | 2 | |
Ogólnie | 138 | 15 | 41 | 32 | 3 | 7 | 28 | 4 | 8 | 198 | 23 | 56 | |
AS Monaco | 2018/2019 | 13 | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | – | 15 | 1 | 0 | ||
2019/2020 | 18 | 0 | 3 | 4 | 0 | 0 | – | 22 | 0 | 3 | |||
2020/2021 | 21 | 2 | 3 | 5 | 1 | 3 | – | 26 | 3 | 6 | |||
2021/2022 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 3 | 0 | 0 | 5 | 0 | 0 | |
Ogólnie | 54 | 3 | 6 | 11 | 1 | 3 | 3 | 0 | 0 | 68 | 4 | 9 | |
AS Monaco B | 2021/2022 | 1 | 0 | 1 | – | – | 1 | 0 | 1 | ||||
Ogólnie | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | |
Como | 2022/2023 | 11 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | – | 11 | 0 | 1 | ||
Ogólnie | 11 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 11 | 0 | 1 | |
Ogólnie w karierze | 512 | 81 | 158 | 100 | 18 | 24 | 120 | 26 | 31 | 732 | 125 | 213 |
Reprezentacyjne
edytujReprezentacja | Rok | Mecze | Bramki | Asysty |
---|---|---|---|---|
Hiszpania | 2006 | 14 | 0 | 4 |
2007 | 8 | 0 | 3 | |
2008 | 15 | 1 | 7 | |
2009 | 10 | 4 | 5 | |
2010 | 11 | 1 | 2 | |
2011 | 4 | 2 | 0 | |
2012 | 13 | 3 | 5 | |
2013 | 11 | 2 | 3 | |
2014 | 8 | 0 | 1 | |
2015 | 7 | 1 | 4 | |
2016 | 9 | 1 | 2 | |
Ogólnie | 110 | 15 | 36 |
Gole w reprezentacji | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | ||||||
Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Gol | Wynik | Rozgrywki |
1. | 10 czerwca 2008 | Innsbruck | Rosja | 4–1 | 4:1 | Mistrzostwa Europy 2008 |
2. | 14 czerwca 2009 | Rustenburg | Nowa Zelandia | 4–0 | 5:0 | Puchar Konfederacji 2009 |
3. | 9 września 2009 | Mérida | Estonia | 1–0 | 3:0 | eliminacje do mistrzostw świata 2010 |
4. | 10 października 2009 | Erywań | Armenia | 1–0 | 2:1 | eliminacje do mistrzostw świata 2010 |
5. | 18 listopada 2009 | Wiedeń | Austria | 1–1 | 5:1 | towarzyski |
6. | 8 czerwca 2010 | Murcja | Polska | 4–0 | 6:0 | towarzyski |
7. | 2 września 2011 | St. Gallen | Chile | 2–2 | 3:2 | towarzyski |
8. | 2 września 2011 | 3–2 | 3:2 | |||
9. | 10 czerwca 2012 | Gdańsk | Włochy | 1–1 | 1:1 | Mistrzostwa Europy 2012 |
10. | 14 czerwca 2012 | Gdańsk | Irlandia | 4–0 | 4:0 | Mistrzostwa Europy 2012 |
11. | 15 sierpnia 2012 | Bayamón | Portoryko | 2–0 | 2:1 | towarzyski |
12. | 6 lutego 2013 | Doha | Urugwaj | 1–0 | 3:1 | towarzyski |
13. | 8 czerwca 2013 | Miami Gardens | Haiti | 2–0 | 2:1 | towarzyski |
14. | 11 czerwca 2015 | León | Kostaryka | 2–1 | 2:1 | towarzyski |
15. | 1 czerwca 2016 | Salzburg | Korea Południowa | 2–0 | 6:1 | towarzyski |
Sukcesy
edytuj- Puchar Anglii: 2004/2005
- Tarcza Wspólnoty: 2004
FC Barcelona
edytuj- Mistrzostwo Hiszpanii: 2012/2013
- Puchar Króla: 2011/2012
- Superpuchar Hiszpanii: 2011, 2013
- Klubowe Mistrzostwa Świata: 2011
- Superpuchar Europy: 2011
Chelsea
edytuj- Mistrzostwo Anglii: 2014/2015, 2016/2017
- Puchar Anglii: 2017/2018
- Puchar Ligi Angielskiej: 2014/2015
- Liga Europy UEFA: 2018/2019
- Mistrzostwo Świata: 2010
- Mistrzostwo Europy: 2008, 2012
- Wicemistrzostwo Świata U-17: 2003
- Wicemistrzostwo Europy U-17: 2004
- 3. miejsce w Pucharze Konfederacji: 2009
- Najlepszy Piłkarz według zawodników
- Premier League Player of the Month: styczeń 2007, wrzesień 2007
- Młody Piłkarz Roku: 2007–08
- Drużyna Roku: 2007–08
- Euro 2008 – Drużyna Turnieju
- Europa
- Drużyna Roku według UEFA: 2006
- Euro 2008 – Drużyna Turnieju według UEFA
- Bravo Award (młodzieżowy odpowiednik Złotej Piłki): 2006
- Najlepszy Zawodnik Mistrzostw Europy U-17: 2004
- Świat
- Najlepszy strzelec Mistrzostw Świata U-17: 2003
- Najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata U-17: 2003
- Arsenal
- O2/Arsenal.com Gracz sezonu: 2006–07, 2007–08
Odznaczenia
edytujInne
edytujRodzice Fabregasa wspominają, że jako nastolatek bardzo poważnie traktował swoje treningi w Barcelonie, sam zawodnik zaś przyznaje, że był chłopcem nieśmiałym i niezbyt pewnym siebie[3]. Jednymi z najbliższych przyjaciół Hiszpana są jego rodacy: Marc Pedraza, David Silva i Gerard Piqué[3].
19 maja 2008 piłkarz wystąpił w specjalnym jednoodcinkowym programie telewizyjnym The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. Program sponsorowany był przez firmę Nike, a transmisja odbyła się na kanale Sky Sports. Udział w show wzięli także koledzy z Arsenalu, Philippe Senderos i Nicklas Bendtner oraz trener Arsène Wenger, rodzice Hiszpana i Matt Lucas, gwiazda popularnego serialu Mała Brytania[99].
Uwagi
edytuj- ↑ Uwzględniono:
Liga Mistrzów UEFA – 104 (20)
Liga Europy UEFA – 6 (0)
Superpuchar Europy UEFA – 1 (1)
Klubowe mistrzostwa świata – 1 (1)
kwalifikacje do Ligi Mistrzów UEFA – 8 (4).
Przypisy
edytuj- ↑ Francesc Fabregas profile. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2009-06-27].
- ↑ Cesc Fabregas oficial. [w:] taringa.net [on-line]. [dostęp 2013-11-01]. (hiszp.).
- ↑ a b c d e f Orłowski, Leszek; Cesc Fabregas – Wykradziony Barcelonie; Piłka Nożna Plus; nr 11 (263), s. 50–52; listopad 2007, wyd. Profus Management; ISSN 1230-9737
- ↑ Francesc Fabregas: Spanish marvel blossoms out of the world of his mentors. independent.co.uk. [dostęp 2013-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-16)]. (ang.).
- ↑ Cesc Fabregas. spanish-fiestas.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
- ↑ a b c Cesc Fabregas. uefa.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Orłowski, Leszek; Gwiazda od A do Z – Cesc Fabregas; Piłka Nożna Plus; nr 5 (245), s. 50–52; maj 2006, wyd. Profus Management; ISSN 1230-9737
- ↑ a b c The Young Gunner. thefa.com, 2005-05-19. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
- ↑ a b Cesc Fàbregas profile. Arsenal F.C.. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ a b c d Marcotti, Gabriele i Balague, Guillem: From Barcelona to Barnet: how a rising star learnt his trade. timesonline.co.uk, 2007-02-28. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Wilshere – najmłodszy gracz Arsenalu w meczu ligowym!. kanonierzy.com. [dostęp 2008-09-13]. (pol.).
- ↑ Cesc Fabregas becomes Arsenal’s youngest ever player. arsenal.com, 2006-01-27. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Arsenal youngsters thump Wolves. news.bbc.co.uk, 2003-12-02. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Record Scorelines. arsenal.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Francesc Fabregas history. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2007-12-18]. (ang.).
- ↑ Francesc Fabregas history. oleole.com. [dostęp 2007-12-18]. (ang.).
- ↑ Biography of Cesc Fabregas. oleole.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
- ↑ Cesc Fabregas. askmen.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
- ↑ Hughes, Ian: Fabregas the fabulous. news.bbc.co.uk, 2004-08-27. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Arsenal 3-0 Blackburn. soccernet.espn.go.com, 2004-08-25. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c d Francesc Fabregas profile. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2007-07-25]. (ang.).
- ↑ Haylett, Trevor: Awesome Arsenal progress in style. uefa.com, 2004-12-07. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Arsenal 0-0 Man Utd (aet). news.bbc.co.uk, 2005-05-21. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c Hubbard, Norman: Arsenal’s midfield muddle. soccernet.espn.go.com, 2005-08-22. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b Arsenal 2-0 Juventus. news.bbc.co.uk, 2006-03-28. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Sheringham, Sam: Spain Teenager Fabregas Sparks World Cup Rally, Wows Maradona. bloomberg.com, 2006-06-20. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c Harrold, Michael: Fabregas plots Arsenal revival. uefa.com, 2007-04-13. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Haslam, Andrew: Barca comeback denies Arsenal. uefa.com, 2006-05-17. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Kendall, Mark: Real confident of securing Cesc’s signature. msn.skysports.com, 2006-07-04. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Kendall, Mark: Wenger: Fàbregas is not for sale, he is Arsenal’s future. arsenal.com, 2006-07-12. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Fàbregas signs new Arsenal deal. news.bbc.co.uk, 2006-10-19. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Harris, Chris: Fabregas – Our style of play makes me so happy. arsenal.com, 2006-10-22. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Adams, Tom: Cesc staying grounded. skysports.com, 2006-10-27. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
- ↑ Chelsea 2-1 Arsenal. news.bbc.co.uk, 2007-02-21. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ a b Arsenal are the ultimate ‘second half’ team. arsenal.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Dinamo Zagreb 0-3 Arsenal. news.bbc.co.uk, 2006-06-08. [dostęp 2008-09-07]. (ang.).
- ↑ Lipton, Martin: HE’S FAB IN POLL. mirror.co.uk, 2006-12-02. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Your Team of 2006 revealed. uefa.com, 2006-01-19. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Benitez and Fabregas scoop awards. news.bbc.co.uk, 2007-02-09. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Arsenal 3-1 Man City: Fabregas inspires revival. soccernet.espn.go.com, 2007-04-17. [dostęp 2007-04-18]. (ang.).
- ↑ a b He showed he is the ultimate midfield player. arsenal.com. [dostęp 2007-06-28]. (ang.).
- ↑ Henry passes medical at Barcelona. news.bbc.co.uk, 2007-06-25. (ang.).
- ↑ Wenger signs new three-year Gunners deal. soccernet.espn.go.com, 2007-09-07. [dostęp 2007-09-16]. (ang.).
- ↑ a b How Fabregas plans to save Arsenal. football.guardian.co.uk, 2007-08-25. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
- ↑ Fabregas scoops O2 Player of the Month award. arsenal.com, 2007-10-05. [dostęp 2007-10-06]. (ang.).
- ↑ GUNNERS DUO CELEBRATE AWARDS DOUBLE. premierleague.com, 2007-10-19. [dostęp 2008-03-05]. (ang.).
- ↑ AC Milan 0 – Arsenal 2. news.bbc.co.uk, 5 marca 2008. [dostęp 2008-03-05]. (ang.).
- ↑ Ronaldo heads shortlist for players’ awards. soccernet.espn.go.com, 11 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-12]. (ang.).
- ↑ Ronaldo named player of the year. news.bbc.co.uk, 27 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-28]. (ang.).
- ↑ Season Review Week: The highlights and the lowlights. arsenal.com. [dostęp 2008-05-24]. (ang.).
- ↑ 30 kandydatów do Złotej Piłki. piłka.pl, 19 października. [dostęp 2008-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-22)]. (pol.).
- ↑ Złota Piłka dla Cristiano Ronaldo. piłka.pl, 2 grudnia 2008. [dostęp 2008-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 grudnia 2008)]. (pol.).
- ↑ FIFA World Player: 23 nominowanych piłkarzy. piłka.pl, 29 października. [dostęp 2008-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-01)]. (pol.).
- ↑ Arsenal name Fabregas as captain. BBC Sport, 24 listopada 2008. [dostęp 2008-11-24]. (ang.).
- ↑ 4 miesiące przerwy Fabregasa !. pilka.pl, 23 grudnia 2008. [dostęp 2008-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2008)]. (pol.).
- ↑ Arsenal welcome Fabregas back. itn.co.uk. [dostęp 2009-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-01)]. (ang.).
- ↑ 2008/2009 English Premier League: Statistics. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
- ↑ Arsenal 1 – 3 Manchester United. soccernet.espn.go.com, 29 kwietnia 2009. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
- ↑ Pogrom Evertonu na Goodison Park. anglia.goal.pl, 15 sierpnia 2009. [dostęp 2009-08-15]. (pol.).
- ↑ Cesc Fàbregas signa fins al 2016. fcbarcelona.cat, 2011-08-15. [dostęp 2011-08-15]. (kat.).
- ↑ FABREGAS SIGNS FOR CHELSEA. Chelsea F.C., 2014-06-12. [dostęp 2014-06-12]. (ang.).
- ↑ Fabregas czwartym zawodnikiem, który wykonał 100 asyst w Premier League - Futbolplus.pl [online] [dostęp 2017-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-28] (pol.).
- ↑ ChelseaLive.PL - Polski Serwis o Chelsea FC [online], chelsealive.pl [dostęp 2017-02-28] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media , Oficjalnie: Cesc Fabregas w AS Monaco [online], sportowefakty.wp.pl, 11 stycznia 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media , Ligue 1: AS Monaco nie dało się pokonać w Marsylii. Cały mecz Kamila Glika, debiut Cesca Fabregasa [online], sportowefakty.wp.pl, 13 stycznia 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
- ↑ Telewizja Polska S.A , Sobota w Ligue 1: AS Monaco wreszcie wygrywa. Kamil Glik wśród najlepszych na boisku [online], sport.tvp.pl, 3 lutego 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
- ↑ Redakcja, Cesc Fabregas oficjalnie piłkarzem klubu Serie B - Como 1907 [online], Sportowy24, 1 sierpnia 2022 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
- ↑ Cesc Fàbregas, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–debiuty) [dostęp 2023-01-28] .
- ↑ Hiszpańska legenda zakończyła piłkarską karierę! Słynny zawodnik rozpoczyna pracę jako trener [online], Meczyki.pl [dostęp 2023-07-01] (pol.).
- ↑ Brazil roar past brave Spain, Argentina take third. fifa.com, 30 sierpnia 2003. [dostęp 2007-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 sierpnia 2008)]. (ang.).
- ↑ a b Haslam, Andrew: 2004: Cesc Fabregas. uefa.com. [dostęp 2008-07-09]. (ang.).
- ↑ a b Harris, Chris: Fabregas – Why I feel part of the Spain ‘family’. arsenal.com, 28 marca 2007. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
- ↑ Ivory Coast suffer defeat. news.bbc.co.uk, 2 marca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Spain 3-1 Tunisia. news.bbc.co.uk, 19 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Saudi Arabia 0-1 Spain. news.bbc.co.uk, 23 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Spain 1-3 France. news.bbc.co.uk, 27 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
- ↑ Spain 4-0 Ukraine. news.bbc.co.uk, 14 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Germany’s Podolski named top young player. cbc.ca, 7 lipca 2006. [dostęp 2007-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 października 2006)]. (ang.).
- ↑ Veysey, Wayne: Cesc Fabregas ready to talk tough with Arsenal. telegraph.co.uk, 28 maja 2008. [dostęp 2008-06-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 czerwca 2008)]. (ang.).
- ↑ a b c Cesc in Euro 2008 Team of the Tournament. arsenal.com. [dostęp 2008-08-06]. (ang.).
- ↑ Spain beat Italy in penalty shootout. soccernet-akamai.espn.go.com, 22 czerwca 2008. [dostęp 2008-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 czerwca 2008)]. (ang.).
- ↑ Germany 0-1 Spain: Torres ends Spain’s pain. soccernet.espn.go.com, 30 czerwca 2008. [dostęp 2008-06-30]. (ang.).
- ↑ Torres stars in Spanish stroll. Fifa.com. [dostęp 2009-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2009)]. (ang.).
- ↑ Altidore’s goal leads U.S. to stunning upset. soccernet.espn.go.com, 24 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-26]. (ang.).
- ↑ Gole w ostatnich minutach i trzecie miejsce Hiszpanii. eurosport.pl, 28 czerwca 2009. [dostęp 2009-08-12]. (pol.).
- ↑ sport.wp.pl: Hiszpania mistrzem Świata 2010. [dostęp 2010-07-11].
- ↑ Niedzielny hit w Gdańsku na remis.
- ↑ Nokaut! Hiszpania liderem, Irlandia odpada.
- ↑ a b Smith, Alan: Fabregas puts his skates on in chase for perfection. telegraph.co.uk, 20 stycznia 2007. [dostęp 2007-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 października 2007)]. (ang.).
- ↑ McIlvanney, Hugh: Fàbregas a leader in waiting. timesonline.co.uk, 26 marca 2006. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
- ↑ Townsend, Nick: Spanish marvel blossoms. The Independent on Sunday, 2 października 2005. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
- ↑ Macintosh, Ian; Completely Fab; The New Paper; 29 września 2007 (angielski).
- ↑ Wenger: Fabregas has the vision of Platini. arsenal.com, 19 września 2007. [dostęp 2008-01-04]. (ang.).
- ↑ Wenger: 'This team is blossoming and growing’. arsenal.com, 15 września 2007. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
- ↑ van Wijk, Jim: Fabregas in need of rest after season of hard work. sport.independent.co.uk, 29 marca 2007. [dostęp 2007-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2007)]. (ang.).
- ↑ Cesc Fabregas Injuries. physioroom.com. [dostęp 2008-12-23]. (ang.).
- ↑ a b c cesc fàbregas: Awards. Cesc Fàbregas. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
- ↑ Fabregas is O2/Arsenal.com Player of the Season. arsenal.com. [dostęp 2008-07-08]. (ang.).
- ↑ The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. nikelivefabregas.com. [dostęp 2008-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2008)]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Oficjalna strona (wersja archiwalna) (ang.)
- Statystyki na fifa.com. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-17)]. (ang.).
- Cesc Fàbregas w bazie Soccerbase (ang.)
- Profil na arsenal.com (ang.)
- Statystyki z sezonu 08/09 (ang.)
- Cesc Fàbregas w bazie National Football Teams (ang.)
- Cesc Fàbregas, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2022-08-02] .