Casey Larson

amerykański skoczek narciarski

Casey Larson (ur. 16 grudnia 1998 w Barrington) – amerykański skoczek narciarski. Olimpijczyk (2018). Uczestnik mistrzostw świata seniorów (2017 i 2019), juniorów (2016–2018) oraz zimowych igrzysk olimpijskich młodzieży (2016). Medalista mistrzostw kraju.

Casey Larson
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 16 grudnia 1998[1]
Barrington[2]
Klub Norge Ski Club[1]
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Debiut w PŚ indywidualnie 16 marca 2017 w Trondheim (48. miejsce)
Debiut w PŚ drużynowo 21 stycznia 2017 w Zakopanem (10. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ 29 listopada 2020 w Ruce (28. miejsce)
Rekord życiowy 216,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[3]
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Brat skoczkini narciarskiej Cary Larson[4].

Przebieg karieryEdytuj

Zaczął uprawiać skoki narciarskie w wieku 6 lat[1] za namową swojej ówczesnej niani[4]. W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w lutym 2012 w konkursach FIS Cupu, od razu zdobywając punkty tego cyklu[5].

W lutym 2016 wziął udział w zimowych igrzyskach olimpijskich młodzieży w Lillehammer – w konkursie indywidualnym chłopców zajął 6. miejsce, w konkursie skoków drużyn mieszanych, wraz z reprezentacją USA, był dziesiąty, a w sztafecie mieszanej, z amerykańskim zespołem, został sklasyfikowany na 8. pozycji[6]. W tym samym miesiącu wziął także udział w mistrzostwach świata juniorów w Râșnovie – w rywalizacji indywidualnej był 38., a w obu konkursach drużynowych (zarówno chłopców, jak i mieszanym), wraz z amerykańską reprezentacją, zajął 12. miejsca[5].

W Pucharze Kontynentalnym po raz pierwszy wystąpił w lipcu 2016 w ramach letniej edycji cyklu, a pierwsze punkty zdobył w sierpniu 2016 w Kuopio. Z kolei w zimowej edycji Pucharu Kontynentalnego zapunktował od razu w swoim pierwszym starcie, który miał miejsce w styczniu 2017 w Titisee-Neustadt[5].

20 stycznia 2017, w ramach zawodów w Zakopanem po raz pierwszy przystąpił do rywalizacji w Pucharze Świata, odpadając w kwalifikacjach. Dzień później po raz pierwszy wystąpił w zmaganiach drużynowych w zawodach najwyższej rangi, zajmując z amerykańskim zespołem 10. lokatę. W lutym 2017 po raz drugi w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów, zajmując w Park City 8. miejsce indywidualnie oraz 11. (zespół mężczyzn) i 12. (zespół mieszany) pozycję w konkursach drużynowych. W marcu 2017 w Lahti wystartował w mistrzostwach świata seniorów – w konkursach indywidualnych odpadł w kwalifikacjach (obiekt normalny) i zajął 46. lokatę, a w zmaganiach drużynowych z amerykańskim zespołem uplasował się na 11. pozycji[7].

16 marca 2017, w ramach turnieju Raw Air, zadebiutował w konkursie indywidualnym Pucharu Świata, zajmując 48. miejsce na skoczni w Trondheim[7]. Dwa później na Vikersundbakken w Vikersund skokiem na odległość 216,5 metra ustanowił swój rekord życiowy, poprawiając uzyskany dzień wcześniej wynik o 62 metry[8]. 25 marca 2017 z amerykańską reprezentacją zajął 7. miejsce w konkursie drużynowym w Planicy[7] (jest to najlepszy wynik Amerykanów w historii drużynowych zmagań mężczyzn w Pucharze Świata[9]).

Latem 2017 zadebiutował w Letnim Grand Prix. 20 stycznia 2018 po raz pierwszy uplasował się w drugiej dziesiątce konkursu Pucharu Kontynentalnego, zajmując w Erzurum 20. i 17. lokatę. W lutym 2018 wystartował w mistrzostwach świata juniorów – w konkursie indywidualnym był 12., a w zmaganiach drużynowych 12. (mężczyźni) i 10. (mikst). W tym samym miesiącu wziął też udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 – w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej był 39., na obiekcie dużym odpadł w kwalifikacjach, a w zmaganiach drużynowych zajął 9. lokatę[5]. Został wówczas również 100 000 mężczyzną w historii, który wystartował w nowożytnych igrzyskach olimpijskich[10].

W grudniu 2018 dwukrotnie stawał na najniższym stopniu podium słabo obsadzonych (w obu wystartowało niespełna 30 zawodników) konkursów FIS Cupu w Park City. W lutym 2019 wystartował w mistrzostwach świata seniorów – na skoczni dużej indywidualnie był 39., a drużynowo 11., z kolei na obiekcie normalnym w rywalizacji indywidualnej zajął 28. pozycję[5], po 1. serii plasując się na 13. miejscu i po raz pierwszy w karierze awansując do drugiej części zmagań indywidualnych w zawodach najwyższej rangi[11], a w konkursie drużyn mieszanych Amerykanie zajęli 10. lokatę[5].

W sierpniu 2019 w Hakubie po raz pierwszy punktował w Letniej Grand Prix, plasując się na 29. pozycji. Zimą jednak notował słabsze wyniki – ani razu nie awansował do konkursu głównego Pucharu Świata, a punkty zdobywał jedynie w zawodach FIS Cupu[5]. Na początku sezonu letniego 2020 upadł po jednym z treningowych skoków i zwichnął bark, w wyniku czego przeszedł operację i opuścił resztę letniej części rywalizacji[12]. Od początku sezonu zimowego powrócił jednak do startów, a 29 listopada 2020, podczas zawodów w Ruce, zdobył swoje pierwsze punkty Pucharu Świata, plasując się na 28. pozycji[5].

W 2016 zdobył brązowe medale mistrzostw Stanów Zjednoczonych – zarówno na skoczni dużej[13], jak i normalnej[14]. Rok później został wicemistrzem kraju na skoczni dużej[15]. W 2018 zdobył srebrne medale na obu skoczniach[16]. W 2019 był drugi na skoczni normalnej[17].

Trzykrotnie ustanawiał rekord skoczni normalnej w kompleksie Howelsen Hill w Steamboat Springs (w grudniu 2015 skoczył na niej 105 metrów, a wynik ten wyrównał także rok i trzy lata później)[18].

Igrzyska olimpijskieEdytuj

IndywidualnieEdytuj

2018   Pjongczang – 39. miejsce (K-98), nie zakwalifikował się (K-125)[19]

DrużynowoEdytuj

2018   Pjongczang – 9. miejsce[a]

Starty C. Larsona na igrzyskach olimpijskich – szczegółowoEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
39. 10 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 97,0 m — 89,4 pkt 169,9 pkt Andreas Wellinger
— 17 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 104,5 m 61,1 pkt Nie zakwalifikował się.
9. 19 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[a] 111,5 m — 377,2 pkt (85,7 pkt) 721,3 pkt Norwegia

Mistrzostwa świataEdytuj

IndywidualnieEdytuj

2017   Lahti – nie zakwalifikował się (K-90)[20], 46. miejsce (K-116)
2019   Seefeld/Innsbruck – 38. miejsce (K-120), 28. miejsce (K-99)

DrużynowoEdytuj

2017   Lahti – 11. miejsce (K-116)[a]
2019   Seefeld/Innsbruck – 11. miejsce (K-120)[b], 10. miejsce (drużyna mieszana/K-99)[c]

Starty C. Larsona na mistrzostwach świata – szczegółowoEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
— 25 lutego 2017   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 83,0 m 92,7 pkt Nie zakwalifikował się.
46. 2 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 102,5 m — 86,3 pkt 193,0 pkt Stefan Kraft
11. 4 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[a] 93,0 m — 365,1 pkt (64,8 pkt) 739,1 pkt Polska
38. 23 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 115,0 m — 93,9 pkt 185,5 pkt Markus Eisenbichler
11. 24 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[b] 113,0 m — 342,5 pkt (87,9 pkt) 645,0 pkt Niemcy
28. 1 marca 2019   Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 92,0 m 88,0 m 182,3 pkt 36,0 pkt Dawid Kubacki
10. 2 marca 2019   Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 druż. mix.[c] 95,5 m — 364,9 pkt (99,9 pkt) 647,3 pkt Niemcy

Mistrzostwa świata juniorówEdytuj

IndywidualnieEdytuj

2016   Râșnov – 38. miejsce
2017   Park City – 8. miejsce
2018   Kandersteg – 12. miejsce

DrużynowoEdytuj

2016   Râșnov – 12. miejsce[d], 12. miejsce (drużyna mieszana)[e]
2017   Park City – 11. miejsce[f], 12. miejsce (drużyna mieszana)[g]
2018   Kandersteg – 12. miejsce[h], 10. miejsce (drużyna mieszana)[i]

Starty C. Larsona na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowoEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
38. 23 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 indywid. 87,0 m — 98,1 pkt 150,9 pkt David Siegel
12. 24 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż. mix.[e]. 74,0 m — 285,8 pkt (72,9 pkt) 597,0 pkt Słowenia
12. 24 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż.[d] 80,0 m — 290,9 pkt (76,4 pkt) 575,8 pkt Niemcy
8. 1 lutego 2017   Park City Utah Olympic Park K-90 HS-100 indywid. 92,0 m 92,0 m 250,2 pkt 13,0 pkt Viktor Polášek
11. 3 lutego 2017   Park City Utah Olympic Park K-90 HS-100 druż.[f] 94,0 m — 361,2 pkt (112,0 pkt) 571,1 pkt Słowenia
12. 1 lutego 2018   Kandersteg Nordic Arena K-95 HS-106 indywid. 95,0 m 93,5 m 248,5 pkt 42,9 pkt Marius Lindvik
12. 3 lutego 2018   Kandersteg Nordic Arena K-95 HS-106 druż.[h] 86,5 m — 339,8 pkt (101,3 pkt) 728,7 pkt Niemcy
10. 4 lutego 2018   Kandersteg Nordic Arena K-95 HS-106 druż. mix.[i] 94,0 m — 302,1 pkt (101,4 pkt) 567,2 pkt Norwegia

Zimowe igrzyska olimpijskie młodzieżyEdytuj

IndywidualnieEdytuj

2016   Lillehammer – 6. miejsce

DrużynowoEdytuj

2016   Lillehammer – 10. miejsce (drużyna mieszana)[j], 8. miejsce (sztafeta mieszana)[k]

Puchar ŚwiataEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2016/2017 niesklasyfikowany
2018/2019 niesklasyfikowany

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu ŚwiataEdytuj

stan na 29 listopada 2020

Sezon 2016/2017
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - q - - - - - - - q 48 q q - 0
Sezon 2017/2018
                                            punkty
- - - - - - - - - - - - - - - q - - - - q - 0
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
- - - - - - - - q q - - - - 40 44 q q q - - - q q q q q - 0
Sezon 2019/2020
                                                      punkty
- q - - - - - q q - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2020/2021
                                                    punkty
q q 28 3
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Raw AirEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2017 55.
2019 66.

Planica 7Edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2018 57.
2019 67.

Letnie Grand PrixEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2017 niesklasyfikowany
2019 71.

Miejsca w poszczególnych konkursach LGPEdytuj

stan po zakończeniu LGP 2019

2017
                  punkty
q - q 48 43 - - - - 0
2019
                punkty
- - - q 31 29 - - 2
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Puchar KontynentalnyEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2016/2017 125.
2017/2018 83.
2018/2019 84.
2019/2020 niesklasyfikowany

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu KontynentalnegoEdytuj

stan po zakończeniu sezonu 2019/2020

Sezon 2016/2017
                                                            punkty
- - - - - - - 24 53 - 38 - - - - - - - - - 36 28 - - - - - - - - 10
Sezon 2017/2018
                                                        punkty
59 55 32 38 - - 48 57 49 55 20 17 - - - - - - - - - - - - - - - - 25
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
- - - - - - 59 41 41 40 26 37 32 - - 16 22 25 - - - - - - - - - - 35
Sezon 2019/2020
                                          punkty
70 65 - - 51 49 - - 49 46 55 57 43 41 34 31 - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  – zawodnik nie wystartował  -  – dyskwalifikacja

Letni Puchar KontynentalnyEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2016 94.
2017 niesklasyfikowany
2018 niesklasyfikowany
2019 96.

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu KontynentalnegoEdytuj

stan po zakończeniu LPK 2019

2016
                            punkty
36 36 42 26 - - - - - - - - - - 5
2017
                          punkty
45 - 33 47 57 36 46 51 50 54 65 74 67 0
2018
                          punkty
- - - - - 44 46 - - - - - - 0
2019
                                punkty
- - - - 41 38 - - - - 15 47 42 44 - - 16
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

 -  - zawodnik nie wystartował  -  – dyskwalifikacja

Puchar BeskidówEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Sezon Miejsce
2017 44.

UwagiEdytuj

  1. ↑ a b c d Skład zespołu: Casey Larson, William Rhoads, Michael Glasder, Kevin Bickner
  2. ↑ a b Skład zespołu: Patrick Gasienica, Andrew Urlaub, Kevin Bickner, Casey Larson
  3. ↑ a b Skład zespołu: Nina Lussi, Kevin Bickner, Nita Englund, Casey Larson
  4. ↑ a b Skład zespołu: Patrick Gasienica, Nathan Mattoon, Casey Larson, Kevin Bickner
  5. ↑ a b Skład zespołu: Gabriella Armstrong, Casey Larson, Logan Sankey, Kevin Bickner
  6. ↑ a b Skład zespołu: Decker Dean, Patrick Gasienica, Trevor Edlund, Casey Larson
  7. ↑ Skład zespołu: Anna Hoffmann, Trevor Edlund, Samantha Macuga, Casey Larson
  8. ↑ a b Skład zespołu: Decker Dean, Hunter Gibson, Andrew Urlaub, Casey Larson
  9. ↑ a b Skład zespołu: Annika Belshaw, Andrew Urlaub, Logan Sankey, Casey Larson
  10. ↑ Skład zespołu: Logan Sankey, Ben Loomis, Casey Larson
  11. ↑ Skład zespołu: Logan Sankey, Casey Larson, Ben Loomis, Hannah Halvorsen, Hunter Wonders

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b c CASEY LARSON (ang.). usanordic.org. [dostęp 2017-01-19].
  2. ↑ Casey Larson (ang.). olympedia.org. [dostęp 2020-07-10].
  3. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2017-03-18].
  4. ↑ a b Paweł Borkowski: Larsonowie bezkonkurencyjni w Steamboat Springs. Nowy rekord skoczni. skijumping.pl, 2015-12-08. [dostęp 2017-01-19].
  5. ↑ a b c d e f g h Athlete : LARSON Casey (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2017-01-19].
  6. ↑ Athletes / LARSON Casey (ang.). wyog2016.sportresult.com. [dostęp 2017-01-19].
  7. ↑ a b c LARSON Casey - Biographie (ang.). data.fis-ski.com. [dostęp 2017-03-22].
  8. ↑ Andrzej Mysiak: Sobota w Vikersund: Dwa rekordy świata, trzy rekordy krajów, czternastu skoczków z życiówkami. skokinarciarskie.pl, 2017-03-19. [dostęp 2017-12-23].
  9. ↑ Adam Kwieciński: USA. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2017-12-23].
  10. ↑ CHRÖS MCDOUGALL: U.S. Ski Jumper Casey Larson Is The 100,000th Man To Compete At The Olympics (ang.). teamusa.org, 2018-02-08. [dostęp 2018-05-01].
  11. ↑ Casey Larson: Stepping up from Junior to Big Leagues (ang.). usanordic.org. [dostęp 2019-03-25].
  12. ↑ Bartosz Leja: Larson poważnie kontuzjowany, Scharffs kończy przygodę ze skokami. skokipolska.pl, 2020-06-24. [dostęp 2020-11-29].
  13. ↑ Dominik Formela: Jerome i Rhoads mistrzami USA, rekordowy lot Boyd-Clowesa. skijumping.pl, 2016-07-31. [dostęp 2017-01-19].
  14. ↑ 2017 US Ski Jumping Championships Lake Placid, New York October 9, 2016 Normal Hill Official Results (ang.). usanordic.org, 2016-10-09. [dostęp 2017-01-19].
  15. ↑ US Large Hill Ski Jumping Championships HS-134 July 29, 2017, Park City, Utah Official Special Jumping Results (ang.). assets.ngin.com, 2017-07-29. [dostęp 2017-12-23].
  16. ↑ Dominik Formela: Englund i Bickner mistrzami USA. skijumping.pl, 2018-08-01. [dostęp 2018-08-08].
  17. ↑ Dominik Formela: Bickner i Lussi mistrzami USA. skijumping.pl, 2019-07-29. [dostęp 2019-07-29].
  18. ↑ Skocznie » Stany Zjednoczone » Kolorado » Steamboat Springs. skisprungschanzen.com. [dostęp 2017-01-19].
  19. ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS (ang.). 2018-02-16. [dostęp 2018-02-17].
  20. ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS (ang.). 2017-02-24. [dostęp 2017-02-24].

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Casey_Larson&oldid=61524195”