Wikipedia

Europejska Partia Ludowa

Europejska partia polityczna o profilu chrześcijańsko demokratycznym i konserwatywnym

Europejska Partia Ludowa (dawniej określana też jako Europejska Partia Obywatelska[1]; fr. Parti Populaire Européen, PPE, ang. European People’s Party, EPP), EPL – europejska partia polityczna, w skład której wchodzą głównie partie proeuropejskie, chadeckie, ludowe, konserwatywno-liberalne, liberalno-konserwatywne krajów Unii Europejskiej. Powstała 8 lipca 1976 z inicjatywy Europejskiej Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej wchodzącej w skład Międzynarodówki Chrześcijańsko-Demokratycznej.

Europejska Partia Ludowa
European People’s Party
Ilustracja
Skrót

EPP

Przewodniczący

Manfred Weber

Data założenia

8 lipca 1976

Adres siedziby

Rue du Commerce/Handelsstraat 10, B-1000 Bruksela, Belgia

Ideologia polityczna

liberalny konserwatyzm, chrześcijańska demokracja, proeuropeizm,

Członkostwo
międzynarodowe

Międzynarodówka Centrowych Demokratów, Międzynarodowa Unia Demokratów

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci)

Barwy

niebieski, złoty

Obecni posłowie
1687/6512
Obecni senatorowie
463/1507
Obecni eurodeputowani Parlament Europejski
176/705

Rada Europejska
7/27
Komisja Europejska
10/27
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej Manfred Weber
Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej w latach 2019–2022, Donald Tusk, podczas Kongresu EPP w Warszawie, 2009
Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej w latach 1990–2013 Wilfried Martens

W jej skład wchodzą 73 partie członkowskie z 39 krajów, kilkunastu szefów państw i rządów Unii Europejskiej, 14 członków Komisji Europejskiej (w tym Przewodniczący Komisji Europejskiej).

Reprezentacją EPP w Parlamencie Europejskim, począwszy od I kadencji w 1979, jest Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci). W latach 1999–2009 frakcja funkcjonowała pod nazwą Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów. Po wyborach z 2009 ponownie powołała grupę pod wcześniejszą nazwą, pozostając największą grupą parlamentarną w Parlamencie Europejskim (265 członków na początku VII kadencji).

Manifest EPP edytuj

W ramach kampanii wyborczej przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2009 Europejska Partia Ludowa przyjęła podczas Kongresu w Warszawie w kwietniu 2009 Manifest Wyborczy[2]. Jego głównymi punktami są:

  • tworzenie nowych miejsc pracy, kontynuowanie reform, inwestowanie w edukację, kształcenie ustawiczne oraz zatrudnienie, aby tworzyć szanse dla wszystkich,
  • zapobieganie protekcjonizmowi, koordynacja polityki fiskalnej i monetarnej,
  • zwiększenie stopnia przejrzystości i nadzoru rynków finansowych,
  • zajęcie przez Europę pozycji światowego lidera w dziedzinie „zielonych technologii”,
  • wzrost udziału odnawialnych źródeł energii do co najmniej 20% całości źródeł energii do roku 2020,
  • wprowadzenia rozwiązań prorodzinnych, które umożliwiają rodzicom pracę w elastycznym wymiarze godzin, usprawnienie rozwiązań z zakresu opieki nad dziećmi i polityki mieszkaniowej oraz prorodzinnej polityki fiskalnej, jak również promowanie korzystania z urlopu rodzicielskiego przez obojga rodziców pracujących,
  • przyjęcie przez Europę długoterminowej strategii przyciągania utalentowanych i wykwalifikowanych pracowników z innych obszarów świata.

Struktura edytuj

 
Przewodniczący trzech głównych instytucji UE Jerzy Buzek, Herman Van Rompuy i José Manuel Barroso na szczycie EPP

Przewodniczący EPP:

Działalność edytuj

Europejska Partia Ludowa działa na poziomie głównych instytucji UE.

Na zaproszenie przewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej, przewodniczący Komisji Europejskiej, przewodniczący Rady Europejskiej, przewodniczący Parlamentu Europejskiego oraz szefowie państw i rządów (i przywódców opozycji) należących do EPP zwyczajowo spotkają się kilka godzin przed szczytem Rady Europejskiej w „Académie Royale” w Brukseli na szczycie EPP w celu uzgodnienia wspólnych stanowisk.

W ciągu ostatnich dwóch lat EPP organizuje regularnie spotkania ministrów EPP przed posiedzeniami Rady Unii Europejskiej. Posiedzenia ministrów EPP mają zazwyczaj miejsce w siedzibie Partii. EPP organizuje w sumie dziesięć różnych spotkaniach ministrów: Spraw Zagranicznych, Gospodarki i Finansów, Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Przemysłu, Obrony, Rolnictwa, Środowiska, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Transportu, Energii.

EPP organizuje także spotkania ad hoc jej afiliowanych członków Komisji Europejskiej i zaprasza poszczególnych komisarzy na szczyty EPP i/lub spotkania ministrów EPP.

Zgodnie ze zmianą rozporządzenia UE regulującego status partii europejskich, EPL jest wyłącznie odpowiedzialna za organizację ogólnoeuropejskiej kampanii do wyborów do Parlamentu Europejskiego co pięć lat. Według Traktatu Lizbońskiego, EPP (jak wszystkie partie europejskie) musi przedstawić w ramach kampanii przed wyborami do Parlamentu Europejskiego, kandydata na przewodniczącego Komisji Europejskiej. EPP uczyniła to już przed ratyfikacją Traktatu Lizbońskiego, przedstawiając kandydaturę José Manuela Barroso na drugą kadencję w kwietniu 2009.

 
Kanclerz Niemiec Angela Merkel na szczycie EPP w Meise (Belgia)

Europejska Partia Ludowa w instytucjach europejskich edytuj

W skład EPL wchodzi obecnie Przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen (CDU). W przeszłości politycy tej partii piastowali funkcje Przewodniczącego Komisji Europejskiej, Przewodniczącego Rady Europejskiej oraz Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego. Do 2012 Jerzy Buzek (PO) pełnił funkcję Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego.

Komisja Europejska edytuj

W kwietniu 2009 podczas Kongresu wyborczego EPL w Warszawie przed wyborami do Parlamentu Europejskiego EPL ponownie nominowała – pod warunkiem wygrania przez EPL wyborów – José Manuela Barroso na swojego kandydata na stanowisko przewodniczącego Komisji Europejskiej. Ponieważ EPP odniosła zdecydowane zwycięstwo w tych wyborach, nominacja José Manuela Barroso została zatwierdzona przez Radę Europejską, a następnie został on wybrany bezwzględną większością głosów w Parlamencie Europejskim na drugą kadencję.

27 listopada 2009 Barroso przedstawił skład Komisji „Barroso II”, do której wchodzi 13 (spośród 27) komisarzy będących członkami EPL. W styczniu 2010 Rumiana Żelewa została zastąpiona przez Kristalinę Georgiewą.

Parlament Europejski edytuj

Grupa EPL jest największą grupą polityczną w Parlamencie Europejskim. W jej skład wchodzi 265 Europosłów. Kandydaci wybrani z list partii członkowskich EPL w wyborach do Parlamentu Europejskiego zobowiązani są przystąpić do Grupy EPL w Parlamencie Europejskim. Zgodnie ze statutem EPL Przewodniczący Grupy EPL jest ex-officio Wiceprzewodniczącym EPL.

Poza Unią Europejską edytuj

 
Prezydent Gruzji Micheil Saakaszwili oraz była Premier Ukrainy Julia Tymoszenko podczas szczytu EPP

Poprzez członkostwo partii stowarzyszonych w skład EPP wchodzi także 4 szefów państw i rządów z krajów spoza UE: Sali Berisha (Albania, DP), Nikoła Gruewski (Macedonia Północna, VMRO-DPMNE) i Micheil Saakaszwili (Gruzja, UNM).

EPP obejmuje także grupy parlamentarne w zgromadzeniach parlamentarnych Rady Europy, pod przewodnictwem Luca Volontè (Włochy, UDC) i OBWE, której przewodniczy Walburga Habsburg Douglas (Szwecja, MOD).

W ostatnich latach EPP rozwinęła stosunki dwustronne z głównymi partiami konserwatywnymi spoza Europy. Z powodu silnego ukierunkowania transatlantyckiego działalność międzynarodowa partii skupiła się szczególnie na Ameryce Północnej. EPP utrzymuje stosunki z International Republican Institute (IRI).

EPP jest europejskim skrzydłem dwóch centroprawicowych organizacji wielostronnych: Międzynarodówki Centrowych Demokratów (CDI) i Międzynarodowej Unii Demokratycznej (IDU). EPL jest również członkiem European Movement International.

Partie należące do Europejskiej Partii Ludowej edytuj

Partie związane z Europejską Partią Ludową dzielą się na ugrupowania członkowskie, stowarzyszone i obserwatorów[5].

Ugrupowania członkowskie edytuj

  Austria

  Belgia

  Bułgaria

  Chorwacja

  Cypr

  Czechy

  Dania

  Estonia

  Finlandia

  Francja

  Grecja

  Hiszpania

  Holandia

  Irlandia

  Litwa

  Luksemburg

  Łotwa

  Malta

  Niemcy

  Polska

  Portugalia

  Rumunia

  Słowacja

  Słowenia

  Szwecja

  Węgry

  Włochy

Ugrupowania stowarzyszone edytuj

  Norwegia

  • Høyre (Norweska Partia Konserwatywna)

  Serbia

  Szwajcaria

Obserwatorzy edytuj

  Albania

  Białoruś

  Bośnia i Hercegowina

  Chorwacja

  Finlandia

  Gruzja

  Macedonia Północna

  Mołdawia

  Norwegia

  San Marino

  Serbia

  Ukraina

  Włochy

Zmiany w członkostwie edytuj

18 marca 2021 roku z partii wystąpił węgierski Fidesz[6]. Fidesz wystąpił z EPL, po konflikcie, w wyniku którego został zawieszony w prawach członka[7].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jürgen Wahl: Czym jest Europejska Partia Obywatelska i do czego zmierza. Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska, Piotr Żwak‪ (tłum.). Bytom: Wokół nas, 1998. ISBN 83-85338-83-7.
  2. ↑ Manifest Wyborczy Europejskiej Partii Ludowej (pdf).
  3. ↑ Sukces Donalda Tuska. Obejmie prestiżowe stanowisko w Europie! [online], Wprost, 20 listopada 2019 [dostęp 2019-11-20] (pol.).
  4. ↑ Manfred Weber nowym przewodniczącym Europejskiej Partii Ludowej. wnp.pl, 31 maja 2022. [dostęp 2022-05-31]. (pol.).
  5. ↑ Lista partii członkowskich (pdf). epp.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-04)]. (ang.)..
  6. ↑ Fidesz ostatecznie zrywa z Europejską Partią Ludową [online], Bankier.pl, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-19] (pol.).
  7. ↑ "Nie może być kompromisu w sprawie wartości europejskich". Partia Orbana nadal zawieszona w EPL [online], TVN24 [dostęp 2021-04-07] (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Europejska_Partia_Ludowa&oldid=73014677”