Pułki artylerii lekkiej w II Rzeczypospolitej

Pułki artylerii polowej / pułki artylerii lekkiej (pap / pal) – oddziały artylerii lekkiej (polowej) Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Pułki artylerii lekkiej w 1939

1 stycznia 1932 roku wszystkie pułki artylerii polowej przemianowane zostały na pułki artylerii lekkiej[1].

Oddziały artylerii lekkiej (polowej) stanowiły organiczną artylerię wielkich jednostek piechoty. Jeden pułk (31) był jednostką manewrową Centrum Wyszkolenia Artylerii. W organizacji wojennej, artylerię dywizyjną uzupełniały dywizjony artylerii ciężkiej typu B.

Organizacja pokojowa pułku artylerii lekkiej przewidywała w jego składzie dowództwo i trzy dywizjony po trzy baterie czterodziałowe.

Pułki, mimo ujednoliconej struktury posiadały jednak różne uzbrojenie.

20 pułków posiadało w dwóch dywizjonach armaty wz.97 kal.75 mm, a w jednym haubice wz.1914/19 kal.100 mm.
kolejne 9 pułków posiadało w jednym dywizjonie armaty wz.97 kal.75 mm, a w pozostałych haubice wz.1914/19 kal. 100 mm.
19 pal mając inną strukturę posiadał w dwóch dywizjonach armaty wz.97 kal.75 mm i w kolejnych dwóch haubice wz.1914/19 kal.100 mm.
23 pal mając również inną strukturę posiadał w trzech dywizjonach armaty wz.97 kal.75 mm i w jednym haubice wz.1914/19 kal.100 mm.

Organizacja wojenna pułku artylerii lekkiej w 1939

edytuj
 
Armata 75 mm wz. 1897
 
Haubice 100 mm wz. 1914/19P

Organizacja wojenna pułku artylerii lekkiej przewidywała w jego składzie następujące pododdziały:

  • poczet dowódcy pułku
  • pluton topograficzno-ogniowy
  • pluton łączności
  • pluton gospodarczy
  • trzy dywizjony uzbrojone w armaty 75 mm wz. 1897 lub haubice wz. 1914/19

Każdy z trzech dywizjonów składał się z pocztu dowódcy, zwiadu, trzech baterii czterodziałowych i kolumny amunicyjnej

Każda z dziewięciu baterii pułku składała się z pocztu dowódcy, zwiadu, drużyny łączności (trzy patrole telefoniczne piesze, jeden patrol telefoniczny konny i sekcja łącznicy telefonicznej polowej ŁP-6), sekcji karabinów maszynowych (dwa lekkie karabiny maszynowe), dwóch plutonów ogniowych (w każdym plutonie dwa działa i 2 jaszcze) oraz drużyny gospodarczej.

Pluton łączności dywizjonu składał się z dwóch patroli telefonicznych pieszych, patrolu telefonicznego konnego, dwóch sekcji łącznic telefonicznych polowych typ ŁP-6 oraz dwóch sekcji radio z radiostacjami typu N-2/T.

Pluton łączności pułku składał się z dwóch patroli telefonicznych pieszych, dwóch sekcji łącznic telefonicznych polowych typ ŁP-10 i sekcji radio z radiostacją typ N-1/T.

Stan etatowy pułku liczył 85 oficerów, 2048 podoficerów i szeregowych, 1842 koni.

Pułki artylerii lekkiej w 1939

edytuj
Pułki artylerii lekkiej zmobilizowane w 1939

Przypisy

edytuj
  1. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego z 31 grudnia 1931 w: Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 36, poz. 473.

Bibliografia

edytuj
  • Roman Łoś, Artyleria polska 1914-1939, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, ISBN 83-11-07772-X, OCLC 830057069.