Millerytminerał z gromady siarczków, ruda niklu. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich. Odkryty został w 1845 r.

Milleryt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

NiS – siarczek niklu

Twardość w skali Mohsa

3 – 3,5

Przełam

muszlowy, zadziorowaty

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

trygonalny

Gęstość minerału

5,3 – 5,5 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

mosiężnożółta, zielonawa

Rysa

zielonoczarna

Połysk

metaliczny, jedwabisty (skupienia włókniste)

Milleryt nazwano na cześć angielskiego mineraloga i krystalografa Williama Hallowesa Millera (1801-1880).

Charakterystyka

edytuj

Właściwości

edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym, igiełkowym, włoskowym. Najdłuższe, igiełkowo wykształcone kryształy osiągają 15 cm. Kryształy wykazują poprzeczne prążkowanie. Występuje w skupieniach ziarnistych, groniastych, kulistych, promienistych. Doskonale wykształcone kryształy bywają spotykane w druzach i szczelinach skalnych. Jest kruchy, nieprzezroczysty, stanowi składnik niektórych żył kruszcowych. Współwystępuje z dolomitem, syderytem, galeną, pirytem, chalkopirytem.

Występowanie

edytuj

Minerał wtórny powstały z przeobrażenia innych siarczków np. pentlandytu. Pojawia się w formie lamelkowatych zrostów z innymi kruszcami Ni i Co. Także produkt ekshalacji wulkanicznych – stwierdzony wśród produktów ekshalacji Wezuwiusza. Najczęściej spotykany wśród piaskowców, łupków ilastych, wapieni i dolomitów.

Milleryt występuje w:

  • W Polsce: spotykany w piaskowcach i łupkach ogniotrwałych w Nowej Rudzie, w ziarnistych dolomitach Woliborza k. Kłodzka, w ilmenicie w Męcince k. Jawora (Dolny Śląsk) oraz w złożach miedzi np. w kopalni Rudna.

Zastosowanie

edytuj
  • nie ma praktycznego znaczenia (ze względu na rzadkość występowania),
  • stanowi wyjątkowo atrakcyjny i poszukiwany kamień kolekcjonerski.

Linki zewnętrzne

edytuj