Wikipedia

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010

wydarzenie sportowe

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 – 21. edycja mistrzostw świata w lotach narciarskich, która została przeprowadzona między 18 a 21 marca 2010 na mamuciej skoczni Letalnica w Planicy.

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010
2008 2012
Data

18–21 marca 2010

Gospodarz

Planica

Dyscyplina

skoki narciarskie

Mężczyźni
konkurs indywidualny
na skoczni HS 215

Szwajcaria Simon Ammann

konkurs drużynowy
na skoczni HS 215

 Austria (Wolfgang Loitzl, Thomas Morgenstern, Martin Koch, Gregor Schlierenzauer)

Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca

 Austria

Przeprowadzone zostały dwie konkurencje – konkurs indywidualny, składający się z czterech serii i drużynowy na skoczni HS 215. Oba konkursy zostały rozegrane według nowego systemu punktacji, w którym oprócz not za styl i długości skoku, wpływ na notę końcową skoczka miały dodatkowo: siła i kierunek wiatru oraz długość najazdu na próg.

W zawodach indywidualnych złoty medal zdobył Simon Ammann, który wyprzedził Gregora Schlierenzauera i Andersa Jacobsena. W konkursie drużynowym najlepsi okazali się reprezentanci Austrii w składzie: Wolfgang Loitzl, Thomas Morgenstern, Martin Koch i Gregor Schlierenzauer. Srebro zdobyła drużyna Norwegii, a brąz drużyna Finlandii. Do zawodów zostało zgłoszonych 70 skoczków z osiemnastu narodowych reprezentacji.

Rozegrane w 2010 roku mistrzostwa świata w lotach narciarskich były 21. edycją tej imprezy i jednocześnie szóstymi mistrzostwami na obiekcie w Planicy.

Przed mistrzostwami

edytuj

Faworyci konkursu

edytuj
 
Gregor Schlierenzauer, obrońca tytułu mistrza świata w lotach narciarskich z 2008 roku.

Sezon 2009/2010, w którym przeprowadzone zostały mistrzostwa świata w lotach w Planicy był sezonem olimpijskim. W dniach 13–22 lutego rozegrano konkursy skoków narciarskich w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 w Vancouver. W konkursach indywidualnych dwukrotnie złoty medal wywalczył Simon Ammann, dwukrotnym wicemistrzem został Adam Małysz, a dwa brązowe medale zdobył Gregor Schlierenzauer. W rywalizacji drużynowej najlepsza okazała się reprezentacja Austrii[1].

Cztery dni przed rozpoczęciem mistrzostw świata zakończono zmagania skoczków narciarskich w Pucharze Świata. Kryształową kulę zdobył Simon Ammann, który w klasyfikacji wyprzedzał Gregora Schlierenzauera, Thomasa Morgensterna, Andreasa Koflera i Adama Małysza. Dziewięć spośród konkursów wygrał Ammann, a osiem Schlierenzauer. W dwóch konkursach na najwyższym stopniu podium stawał Morgenstern, a po jednym zwycięstwie na swoim koncie mieli: Bjørn Einar Romøren, Andreas Kofler, Robert Kranjec i Anders Jacobsen. Rozegrano także cztery konkursy drużynowe, zaliczane do Pucharu Narodów, spośród których dwa wygrała drużyna austriacka, a po jednych zawodach wygrali Niemcy i Norwegowie[2].

W Pucharze Świata 2009/2010 przeprowadzono cztery konkursy na skoczniach mamucich – trzy indywidualne i jeden drużynowy. W zawodach indywidualnych najlepsi byli Kranjec, Schlierenzauer i Jacobsen, a w rywalizacji drużynowej triumfowała ekipa Austrii[2].

Do faworytów konkursu Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010, poza najlepszą piątką Pucharu Świata, zaliczano także takich zawodników jak: Bjørn Einar Romøren, Antonín Hájek, Noriaki Kasai, Martin Koch, Robert Kranjec, Matti Hautamäki, Anders Jacobsen[3], czy Harri Olli[4]. Obrońcą tytułu z mistrzostw w 2008 roku był Gregor Schlierenzauer, który wyprzedził wówczas Martina Kocha i Janne Ahonena[3].

Organizacja

edytuj

Za organizację Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010 odpowiadał komitet, którego przewodniczącym był Drago Bahun. W skład komitetu organizacyjnego weszli także między innymi: Jure Željav – burmistrz Kranjskiej Gory, Gabrijel Gros – dyrektor zawodów w Planicy, Matjaž Rakovec – przedstawiciel jednego ze sponsorów, a także przedstawiciele Słoweńskich Sił Zbrojnych, policji i ratownictwa medycznego. Powołany został także komitet honorowy, w skład którego weszli: Miloš Kovačič – biznesmen, były zarządca firmy Krka d.d.[5], Janez Gorišek – konstruktor Letalnicy i innych skoczni narciarskich[6], a także Izidor Rejc – poseł i ekonomista, były minister budownictwa w rządzie Słowenii[7][8].

Cena biletów wstępu na konkursy wynosiła 18 euro za każdy dzień zawodów dla osób powyżej 15 roku życia oraz 3 euro za dzień dla dzieci do 15 lat[9].

Program mistrzostw

edytuj

Przed rozpoczęciem mistrzostw świata komitet organizacyjny przedstawił program wszelkich wydarzeń dotyczących przyjęcia zespołów oraz przeprowadzanych serii skoków. 17 marca 2010 do Planicy przybyli zawodnicy zgłoszeni do startu w mistrzostwach świata. Tego samego dnia o godzinie 18:00 odbyło się spotkanie kapitanów poszczególnych ekip. Następnego dnia o 19:00 odbyła się oficjalna ceremonia otwarcia mistrzostw, a ceremonia zamknięcia rozpoczęła się 21 marca o godzinie 12:45[10].

Poniższa tabela przedstawia szczegółowy wykaz serii skoków przeprowadzonych w ramach mistrzostw świata oraz wydarzeń organizacyjnych.

Data Godzina[a] Wydarzenie[10]
17 marca 2010 18:00 spotkanie kapitanów drużyn
18 marca 2010 9:00 dwie oficjalne serie treningowe przed kwalifikacjami do zawodów indywidualnych
11:00 seria kwalifikacyjna przed zawodami indywidualnymi
19:00 oficjalna ceremonia otwarcia mistrzostw świata w lotach narciarskich
19 marca 2010 14:15 seria próbna przed zawodami indywidualnymi
15:15 początek pierwszej serii konkursowej zawodów indywidualnych,
druga seria konkursowa zawodów indywidualnych
20 marca 2010 9:00 seria próbna przed finałowymi seriami zawodów indywidualnych
10:15 początek trzeciej serii konkursowej zawodów indywidualnych,
czwarta seria konkursowa zawodów indywidualnych
18:00 dekoracja medalistów konkursu indywidualnego
21 marca 2010 9:00 seria próbna przed zawodami drużynowymi
10:15 początek pierwszej serii konkursowej zawodów drużynowych,
druga seria konkursowa zawodów drużynowych
12:00 dekoracja medalistów konkursu drużynowego
12:45 oficjalna ceremonia zamknięcia mistrzostw świata w lotach narciarskich

Skocznia

edytuj

Obiektem zmagań skoczków podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010 była Letalnica, skocznia mamucia w słoweńskiej Planicy, uznawana za największą skocznię narciarską na świecie[11]. Punkt konstrukcyjny skoczni umieszczony jest na 185 metrze, a jej rozmiar wynosi 215 metrów. Rekordzistą jest Bjørn Einar Romøren, który 20 marca 2005 uzyskał 239 metra. Tego samego dnia rezultat o metr dłuższy uzyskał Janne Ahonen, jednak nie ustał swojej próby. W trakcie mistrzostw wynik Romørena był nieoficjalnym rekordem świata w długości skoku narciarskiego[12].

W 2010 roku skocznia w Planicy gościła mistrzostwa świata w lotach po raz szósty. Wcześniej, jeszcze pod nazwą Velikanka, na skoczni odbywały się mistrzostwa w latach: 1972, 1979, 1985, 1994 i 2004[13].

Nazwa skoczni Miejscowość Punkt K HS Rekord skoczni[b] Współczynnik belki Współczynnik wiatru
  Letalnica   Planica K-185 HS 215 239,0 m   Bjørn Einar Romøren 20.03.2005 7,74 pkt na m[14] 10,74 pkt na m/s[14]

Jury

edytuj

Dyrektorem konkursów na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2010 był Gabrijel Gros, oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata, Walter Hofer. Jego asystentem był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Bertil Palsrud, a jego asystentem – Franck Salvi.

Skład sędziowski w poszczególnych seriach konkursowych przedstawia poniższa tabela.

Sędzia Kraj Stanowisko na wieży sędziowskiej
I i II seria konkursu indywidualnego[15][16] III i IV seria konkursu indywidualnego[17][18] konkurs drużynowy[19]
Asko Aalto   Finlandia A – E
Michal Bartoš   Czechy E D C
Vladimir Bras   Słowenia C B A
Nils Livland   Norwegia D C –
Ryo Nishikawa   Japonia – E D
Christian Würsten   Szwajcaria B A B

Zasady punktacji

edytuj

W konkursach Letniej Grand Prix i wybranych konkursach Pucharu Świata w sezonie 2009/2010 wprowadzone zostały nowe zasady punktacji skoków narciarskich. W listopadzie 2009 roku władze Międzynarodowej Federacji Narciarskiej postanowiły, że zasady będą obowiązywały także podczas konkursów o mistrzostwo świata w lotach w Planicy[20][21]. Według nowych zasad, oprócz punktów za odległość i not za styl, każdy z zawodników uzyskiwał także dodatnie bądź ujemne punkty za zmianę rozbiegu oraz za prędkość i kierunek wiatru[22]. Zawodnik, który startował z niższej belki względem pozostałych skoczków, na starcie otrzymywał 7,74 punktu za każdy metr rozbiegu. Analogicznie, w przypadku, gdy któryś z zawodników startował z najazdu dłuższego, na starcie uzyskiwał -7,74 punktu za każdy metr. Na całym obiekcie zamontowane były także urządzenia służące do pomiaru siły i kierunku wiatru. Ze wszystkich pomiarów wyciągana była średnia siła wiatru, na podstawie której skoczkowie uzyskiwali dodatnie lub ujemne punkty. Siła wiatru równa 1 m/s pod narty oznaczała -10,74 punktu dla danego zawodnika. W przypadku tylnego wiatru, za każdy 1 m/s skoczek otrzymywał 10,74 punktu[14].

Niezmienne pozostawały natomiast zasady dotyczące punktów za długość skoku i noty sędziowskie. Na skoczniach mamucich, za odległość równą punktowi konstrukcyjnemu zawodnik otrzymywał 120 punktów. Za każdy metr za punktem K uzyskiwał dodatkowo 1,2 punktu, a za każdy metr przed czerwoną linią -1,2 punktu[23]. Podobnie jak w innych konkursach organizowanych przez FIS, każdy spośród pięciu sędziów przyznawał punkty za styl. Maksymalna liczba punktów, przyznawanych przez każdego z sędziów wynosiła 20. Dwie skrajne noty (jedna najwyższa, jedna najniższa) były odrzucone[24].

Przebieg zawodów

edytuj

Konkurs indywidualny

edytuj
 
Adam Małysz, lider po pierwszej serii konkursu indywidualnego mistrzostw świata.

Pierwszą z konkurencji Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010 były zawody indywidualne. Jak we wszystkich konkursach na skoczniach mamucich, do startu zostało dopuszczonych 30 najlepszych zawodników kwalifikacji oraz najlepszych 10 zawodników w klasyfikacji Pucharu Świata[25]. Pierwszym zawodnikiem na liście startowej był Nicholas Alexander, jednak wycofał się z konkursu. W związku z tym pierwszym zawodnikiem, który oddał swój skok był Rafał Śliż, który uzyskał 172 metry. Na prowadzeniu zmienił go skoczek z numerem piątym, Richard Freitag, który lądował 9,5 metra dalej. Pierwszym zawodnikiem, który przekroczył granicę dwustu metrów był Janne Happonen, który tym samym objął prowadzenie w konkursie. Zmiana lidera nastąpiła 14 skoków później, po skoku na 215,5 metra w wykonaniu Harriego Olli. Pomiędzy skokami Happonena a Olli pięciu zawodników osiągnęło bądź przekroczyło 200 metrów. Byli to: Jernej Damjan, Antonín Hájek, Noriaki Kasai, Daiki Itō i Emmanuel Chedal. Spośród nich najdalej lądował Kasai (215,5 metra), jednak skakał z belki o 3 pozycje wyższe względem Happonena, w wyniku czego nie zdołał wyprzedzić Fina[26]. Z numerem 32 wystartował Robert Kranjec. Uzyskał on najdłuższą odległość pierwszej serii konkursowej – 223,5 metra, jednak z uwagi na niższe noty sędziowskie i stratę punktową za korzystne warunki atmosferyczne, plasował się na drugiej pozycji[27]. Po skoku Słoweńca jury zdecydowało się obniżyć platformę startową z 24. na 22. pozycję[15]. Dzięki temu, startujący bezpośrednio po Kranjcu, Bjørn Einar Romøren uzyskawszy 214,5 metra i o 7,1 punktów ujemnych mniej względem poprzedzających go zawodników, objął prowadzenie w konkursie. Dwa i pół metra dalej lądował inny reprezentant Norwegii – Anders Jacobsen, dzięki czemu został nowym liderem konkursu. Startujący z numerem 37 Adam Małysz osiągnął 217,5 metra i wyprzedził Norwega z przewagą 0,7 punktu. Kolejnym ze skoczków był Thomas Morgenstern, jednak jego odległość, 196,5 metra pozwoliła na zajęcie miejsca w drugiej dziesiątce zawodów. Drugi zawodnik od końca, Gregor Schlierenzauer po skoku na 209,5 metra plasował się na trzeciej pozycji. Ostatni skok pierwszej serii konkursowej oddał triumfator Pucharu Świata i dwukrotny mistrz olimpijski z Vancouver, Simon Ammann. Szwajcar wylądował dwa metry bliżej od prowadzącego Małysza i po pierwszej rundzie zajmował drugą pozycję[26].

 
Simon Ammann, zwycięzca konkursu indywidualnego mistrzostw świata w lotach narciarskich.

Trzydzieste miejsce po pierwszej serii zajmowali ex aequo Andrea Morassi i Borek Sedlák, w związku z czym w drugiej rundzie wzięło udział 31 skoczków. Jako pierwszy zaprezentował się Sedlák, który uzyskał 198 metrów. Zmiana lidera nastąpiła po skoku Sebastiana Colloredo, który skoczył 3,5 metra krócej, jednak otrzymał więcej punktów za panujące warunki atmosferyczne. Bezpośrednio po reprezentancie Włoch swój skok oddał Michael Uhrmann i dzięki uzyskanej odległości 201 metrów objął prowadzenie. Dziesiąty zawodnik startujący w drugiej serii, Kamil Stoch przekroczył o 7,5 metra granicę dwustu metrów i został nowym liderem konkursu. Skok Stocha pozwolił mu na awans o pięć pozycji. Zawodnikiem, któremu jako pierwszemu udało się pokonać Polaka był Matti Hautamäki, który wylądował na 204 metrze i za sprawą przewagi punktowej z pierwszej rundy wyprzedził Stocha o 9,1 punktu. Kolejnym z zawodników był David Zauner, który osiągnął najlepszy rezultat pierwszej rundy i zarazem pobił swój rekord życiowy, lądując na 223 metrze. Po tym skoku sędziowie postanowili obniżyć belkę startową z 24. do 21. pozycji[16]. Zauner prowadził przez pięć następnych skoków, aż do momentu, gdy inny reprezentant Austrii, Martin Koch uzyskał 206 metrów. Przewaga punktowa z pierwszej serii pozwoliła mu objąć prowadzenie. Zaraz po Kochu na prowadzenie wyszedł Wolfgang Loitzl, który skoczył od niego o 5,5 metra dalej. Zajmujący czwartą lokatę po pierwszej serii Gregor Schlierenzauer lądował na 205 metrze i został liderem konkursu. Startujący po nim Anders Jacobsen uzyskał 194,5 metra i po swoim skoku plasował się na czwartym miejscu. O 11,5 metra dalej od prowadzącego Schlierenzauera lądował Simon Ammann, który tym samym uzyskał 17,2 punktu przewagi nad Austriakiem. Lider po pierwszej serii, Adam Małysz osiągnął 215 metrów, co pozwoliło na zajęcie drugiej pozycji na półmetku mistrzostw świata. Strata Małysza do prowadzącego Ammanna wynosiła 2,8 punktu[26].

 
Gregor Schlierenzauer, srebrny medalista w konkursie indywidualnym i mistrz świata w konkursie drużynowym.

Trzecia seria konkursu indywidualnego rozpoczęła się 20 marca 2010 o godzinie 10:15[28]. Pierwszym z zawodników na liście startowej był Andrea Morassi, który oddał skok na odległość 201,5 metra. Utrzymywał prowadzenie przez kolejnych pięć skoków, a zawodnikiem, który zdołał go pokonać był inny reprezentant Włoch, Sebastian Colloredo. Colloredo uzyskał rezultat o 8,5 metra gorszy, jednak dzięki przewadze po dwóch skokach udało mu się wyprzedzić Morassiego. Zmiana lidera nastąpiła po skoku Michaela Uhrmanna, który osiągnął 211,5 metra. Dwa metry bliżej skoczył Daiki Itō i wyprzedził Niemca dzięki punktom zdobytym w poprzednich dwóch seriach konkursowych. Zaraz po Japończyku swój skok oddał Johan Remen Evensen, który lądował na odległości 219,5 metra, co pozwoliło mu wyprzedzić także trzech kolejnych zawodników. Evensena wyprzedził natomiast piętnasty po drugiej serii, Emmanuel Chedal, który wprawdzie skoczył 20,5 metra krócej, jednak po pierwszym dniu mistrzostw miał nad Norwegiem 25,6 punktu przewagi, co wystarczyło do objęcia prowadzenia. Kolejny z zawodników, Janne Happonen wyprzedził Francuza po skoku na 205,5 metra. Startujący po Happonenie Noriaki Kasai pobił o pięć metrów swój rekord życiowy, który dotychczas wynosił 215,5 metra[3] i o 20,8 punktu wyprzedził fińskiego zawodnika. Trzy metry dalej od Japończyka lądował Antonín Hájek, dzięki czemu stał się nowym liderem konkursu. Kolejny ze skoczków, Thomas Morgenstern wyrównał swój rekord życiowy, uzyskując 225,5 metra[3] i objął prowadzenie. Po skoku Morgensterna i przed startami najlepszych dziesięciu zawodników nastąpiła przerwa techniczna, podczas której jury postanowiło obniżyć platformę startową z 20. na 17. pozycję. Dzięki temu kolejni zawodnicy otrzymali rekompensatę 17,8 punktu za zmianę rozbiegu. Dziesiąty po pierwszym dniu zawodów, David Zauner uzyskał 202 metry i mimo otrzymanych punktów za obniżony najazd, nie objął prowadzenia. Liderem został natomiast następny ze skoczków, Martin Koch, który wylądował na 220 metrze. Dziesięć i pół metra dalej od Kocha skoczył Anders Jacobsen, który tym samym poprawił rekord życiowy[3]. Dało mu to 14,1 punktu przewagi nad drugim w klasyfikacji Kochem. Po skoku Jacobsena sędziowie zdecydowali się obniżyć rozbieg do pozycji piętnastej, dzięki czemu każdy z kolejnych skoczków otrzymywał na starcie 25,9 punktu względem zawodników startujących z rozbiegu nr 22[17]. Siódmy po drugiej serii Bjørn Einar Romøren lądował na 205 metrze i plasował się na czwartej pozycji za Jacobsenem, Kochem i Morgensternem. Najlepszy ze Słoweńców, Robert Kranjec skoczył 212,5 metra, co pozwoliło wyprzedzić drugiego w klasyfikacji Kocha. Zmiana na pierwszym miejscu nastąpiła po skoku kolejnego z zawodników, Wolfganga Loitzla. Poprawił on o pół metra swój rekord życiowy[3], lądując na 213,5 metrze. Trzeci zawodnik od końca, Gregor Schlierenzauer po skoku na 222,5 metra wyprzedził Loitzla. Przedostatni skoczek trzeciej serii, Adam Małysz lądował 11,5 metra bliżej od Schlierenzauera, jednak dzięki przewadze punktowej z poprzednich serii objął prowadzenie z przewagą 5,1 punktu. Lider po pierwszym dniu zawodów, Simon Ammann osiągnął najlepszy rezultat spośród zawodników skaczących z belki piętnastej, lądując na 227 metrze. Dzięki temu Szwajcar powiększył przewagę nad drugim Małyszem do 16,4 punktu[29].

 
Anders Jacobsen, brązowy medalista w konkursie indywidualnym i srebrny w konkursie drużynowym.

Czwartą serię zawodów indywidualnych z 22. belki startowej rozpoczął Richard Freitag, który uzyskał 193,5 metra. Zajmujący 27. miejsce po trzech seriach Borek Sedlák jako pierwszy przekroczył odległość 200 metrów, lądując metr za nią. Na prowadzeniu zmienił go Michael Neumayer, który uzyskał 205,5 metra. Neumayer utrzymywał się na pierwszym miejscu do momentu, gdy skok na 193,5 metra oddał Martin Schmitt. Wkrótce obu zawodników wyprzedził kolejny Niemiec, Michael Uhrmann (203,5 metra). Osiemnasty po trzech seriach Kamil Stoch poprawił o 7,5 metra swój rekord życiowy, lądując na 218 metrze i objął prowadzenie z przewagą 24,3 punktu nad Uhrmannem. Zmiana na pierwszym miejscu nastąpiła po skoku Emmanuela Chedala, który skoczył cztery metry bliżej od Stocha, jednak miał nad nim przewagę punktową, która wystarczyła do objęcia prowadzenia. Trzynasty zawodnik trzech poprzednich serii, Noriaki Kasai ponownie poprawił swój rekord życiowy, tym razem lądując na 224 metrze i z przewagą 36,2 punktu wyprzedził Francuza. Chwilę później swój skok oddał najwyżej sklasyfikowany z reprezentantów Czech, Antonín Hájek. Oddał jeden z najdłuższych skoków w historii, na 236 metrów i został nowym liderem konkursu. Po skoku Hájka jury skróciło rozbieg o trzy belki. Zajmujący dziewiątą pozycję Bjørn Einar Romøren skoczył 223 metry i mimo dodatkowych punktów uzyskanych za niższą platformę startową, plasował się na drugim miejscu, przegrywając z Hájkiem o 0,4 punktu. Po skoku Norwega sędziowie ponownie zdecydowali się obniżyć belkę startową, tym razem o dwie pozycje. Rezultat kolejnego z zawodników, Thomasa Morgensterna, który lądował na 215,5 metrze wystarczył, aby objąć prowadzenie. Siedem metrów dalej skoczył następny z zawodników, Robert Kranjec. Odległość 227,5 metra uzyskał natomiast Anders Jacobsen i został nowym liderem konkursu. Startujący bezpośrednio po nim Wolfgang Loitzl uzyskał 200 metrów, co spowodowało jego spadek o dwie pozycje. Trzeci zawodnik poprzednich serii, broniący tytułu mistrza świata z poprzednich mistrzostw, Gregor Schlierenzauer uzyskał 230,5 metra, co zagwarantowało Austriakowi medal mistrzostw świata w 2010 roku. Wicelider po trzech seriach, Adam Małysz lądował 19 metrów bliżej, w wyniku czego plasował się za Schlierenzauerem i Jacobsenem, z którym przegrał o 0,4 punktu. Najdłuższą odległość uzyskaną w trakcie wszystkich czterech serii konkursowych osiągnął ostatni ze startujących zawodników, Simon Ammann. Tym samym Szwajcar został mistrzem świata w lotach narciarskich z przewagą 25,5 punktu nad drugim Schlierenzauerem oraz 41,8 punktu nad trzecim Jacobsenem[29].

Konkurs drużynowy

edytuj
 
Thomas Morgenstern, mistrz świata w konkursie drużynowym.
 
Martin Koch, mistrz świata w konkursie drużynowym.
 
Wolfgang Loitzl, mistrz świata w konkursie drużynowym.

Do konkursu drużynowego przystąpiło dziesięć reprezentacji. Pierwszym zawodnikiem był reprezentant Stanów Zjednoczonych, Nicholas Fairall, który uzyskał 121 metrów. Pierwszym skoczkiem, który wylądował za punktem konstrukcyjnym umieszczonym na 185 metrze był Kamil Stoch, który uzyskał 197,5 metra. Granicę dwustu metrów jako pierwszy pokonał natomiast reprezentant Finlandii, Janne Happonen, który wylądował na 202,5 metrze. Krócej o pół metra skoczył kolejny z zawodników – Anders Jacobsen, jednak dzięki rekompensacie punktowej za warunki atmosferyczne wyprowadził swoją drużynę na pierwszą pozycję. Kolejkę kończył Wolfgang Loitzl, jednak uzyskał gorszy rezultat od prowadzących trzech drużyn – Norwegii, Finlandii i Polski, w wyniku czego Austria plasowała się na czwartym miejscu. W drugiej kolejce najdalej skoczył Austriak Thomas Morgenstern (215,5 m), drugą odległość uzyskał Andrea Morassi (198,5 m), a trzecią Olli Muotka (191 m). Dzięki odległości Morgensterna drużyna austriacka objęła prowadzenie po dwóch skokach. W trzeciej rundzie najdalej skoczył Johan Remen Evensen (197,5 m), bliżej o dwa metry lądował natomiast Matti Hautamäki. Za sprawą Martina Kocha, który uzyskał 184,5 metra, prowadząca ekipa Austrii zmniejszyła przewagę punktową nad pozostałymi drużynami. W ostatniej kolejce pierwszej serii konkursowej najlepszy okazał się Gregor Schlierenzauer, który dzięki skokowi na 226,5 metra zwiększył przewagę swojej drużyny do 34,8 punktu nad drugą Norwegią. Drugą odległość uzyskał Robert Kranjec (219,5 m), a trzecią Adam Małysz (218,5 m). Na półmetku zawodów prowadziła reprezentacja Austrii przed Norwegią, Finlandią i Polską. Do drugiej serii nie awansowały drużyny Rosji i Stanów Zjednoczonych, które zajęły odpowiednio – dziewiątą i dziesiątą lokatę[30].

Drugą serię z 22. platformy startowej rozpoczął Sebastian Colloredo skokiem na 189 metr. Skaczący bezpośrednio po nim Lukáš Hlava uzyskał 203,5 metra. Najdłuższą odległość rundy uzyskał natomiast reprezentant Polski, Kamil Stoch, który skoczył 222,5 metra. Drugą odległość uzyskał Anders Jacobsen (217,5 m), który startował jednak z krótszego najazdu, a trzecią Janne Happonen (213,5 m). W drugiej grupie zawodników najdłuższy skok zaprezentował Andrea Morassi, który jako jedyny przekroczył 200 metrów, lądując na 203 metrze. Morassi skakał w najbardziej sprzyjających warunkach, jako jeden z dwóch zawodników startujących w tej grupie dostał ujemne punkty za wiatr z przodu. Drugą odległość osiągnął natomiast Thomas Morgenstern (198 m). Krótsze skoki oddali Olli Muotka (166,5 m) oraz Łukasz Rutkowski (143 m), jednak uśredniona wartość wiatru podczas ich skoków przekroczyła metr na sekundę z tyłu. Przed trzecią grupą zawodników jury podwyższyło rozbieg do 24. platformy startowej. Najdłuższą odległość uzyskał Martin Koch (217,5 m) i był jedynym zawodnikiem z tej grupy, który przekroczył granicę dwustu metrów. Kolejne wyniki osiągnęli Matti Hautamäki (194,5 m) oraz Johan Remen Evensen (193,5 m). Jak w każdych zawodach drużynowych ostatnia grupa zawodników skakała w kolejności odwrotnej do zajmowanych miejsc po siedmiu skokach. W związku z tym pierwszym skoczkiem był Diego Dellasega, który lądował na 162,5 metrze. Startujący po nim Michael Uhrmann uzyskał rezultat o 31 metrów lepszy, dzięki czemu reprezentacja Niemiec wyprzedziła Włochów. Pierwszy skok powyżej 200 metrów osiągnął reprezentant gospodarzy, Robert Kranjec (206,5 m). Pół metra bliżej lądował kolejny ze skoczków, Antonín Hájek. Czwarty zawodnik od końca, Adam Małysz uzyskał 213,5 metra, co po jego skoku dawało Polakom prowadzenie. Ostatni z Finów, Harri Olli lądował 23 metry bliżej od Małysza, jednak strata polskiej drużyny do zajmującej trzecie miejsce Finlandii była zbyt duża, by ją wyprzedzić. W efekcie reprezentanci Finlandii objęli prowadzenie. Przedostatni zawodnik konkursu, Bjørn Einar Romøren osiągnął 201,5 metra, co pozwoliło na objęcie prowadzenia z przewagą 72 punktów. Zawody kończył Gregor Schlierenzauer, który uzyskał najlepszą odległość całych zawodów – 231 metrów, jednocześnie otrzymując 59 punktów za styl, co sprawiło, że reprezentacja Austrii została drużynowym mistrzem świata w lotach narciarskich i wyprzedziła reprezentację Norwegii o blisko 100 punktów[19][30][31]. Austriacy po raz drugi z rzędu zdobyli tytuł drużynowych mistrzów świata w lotach narciarskich[32].

Medaliści

edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS 215 (19-21.03.2010)

edytuj
Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Noty za styl
A • B • C • D • E 		Nota łączna Strata
    Simon Ammann 215,5 m
214,6 pkt
belka: 22
wiatr: -0,50 		216,5 m
231,0 pkt
belka: 21
wiatr: -0,62 		227,0 m
238,6 pkt
belka: 15
wiatr: 1,14 		236,5 m
251,6 pkt
belka: 14
wiatr: 0,96 		19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5
19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5 • 18,5
19,0 • 18,5 • 18,0 • 18,0 • 17,0
17,0 • 16,5 • 16,5 • 17,5 • 17,0 		935,8 pkt –
    Gregor Schlierenzauer 209,5 m
208,7 pkt
belka: 22
wiatr: -0,62 		205,0 m
219,7 pkt
belka: 21
wiatr: -0,90 		222,5 m
234,3 pkt
belka: 15
wiatr: 1,22 		230,5 m
247,6 pkt
belka: 14
wiatr: 1,31 		19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5
19,0 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,5
19,0 • 18,0 • 18,5 • 19,0 • 19,0
19,5 • 18,5 • 18,5 • 19,5 • 19,5 		910,3 pkt 25,5 pkt
    Anders Jacobsen 217,0 m
214,4 pkt
belka: 22
wiatr: -0,41 		194,5 m
197,3 pkt
belka: 21
wiatr: -0,60 		230,5 m
233,7 pkt
belka: 17
wiatr: 1,18 		227,5 m
248,6 pkt
belka: 14
wiatr: 0,79 		18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 19,0
17,0 • 17,0 • 16,0 • 16,5 • 16,0
18,0 • 18,0 • 19,0 • 17,5 • 18,0
19,0 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 		894,0 pkt 41,8 pkt

Konkurs drużynowy na skoczni HS 215 (21.03.2010)

edytuj
Medal Kraj Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
A • B • C • D • E 		Nota łączna zawodnika Nota łączna drużyny Strata
    Austria Wolfgang Loitzl 183,5 m
183,5 pkt
belka: 20
wiatr: -1,01		 206,0 m
214,7 pkt
belka: 20
wiatr: -0,51 		18,5 • 18,5 • 18,0 • 17,5 • 18,0
19,5 • 18,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		398,2 pkt 1641,4 pkt –
Thomas Morgenstern 215,5 m
209,5 pkt
belka: 22
wiatr: -0,27		 198,0 m
198,3 pkt
belka: 22
wiatr: -0,67 		19,0 • 19,5 • 19,0 • 18,5 • 19,0
18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,0 		407,8 pkt
Martin Koch 184,5 m
173,9 pkt
belka: 22
wiatr: -0,98		 217,5 m
207,2 pkt
belka: 24
wiatr: -0,07 		17,5 • 17,0 • 17,0 • 17,0 • 17,0
18,5 • 18,0 • 17,5 • 18,5 • 18,0 		381,1 pkt
Gregor Schlierenzauer 226,5 m
221,0 pkt
belka: 22
wiatr: 0,03		 231,0 m
233,3 pkt
belka: 24
wiatr: -0,58 		19,0 • 20,0 • 19,0 • 19,5 • 20,0
19,5 • 19,5 • 20,0 • 19,5 • 20,0 		454,3 pkt
    Norwegia Anders Jacobsen 202,0 m
200,3 pkt
belka: 20
wiatr: -0,41		 217,5 m
225,7 pkt
belka: 20
wiatr: -0,25 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,0
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		426,0 pkt 1542,3 pkt 99,1 pkt
Anders Bardal 179,5 m
159,5 pkt
belka: 22
wiatr: -0,06		 189,5 m
185,3 pkt
belka: 22
wiatr: -0,64 		18,0 • 17,0 • 17,5 • 17,5 • 17,5
18,5 • 17,0 • 17,5 • 18,0 • 17,5 		344,8 pkt
Johan Remen Evensen 197,5 m
191,2 pkt
belka: 22
wiatr: -0,86		 193,5 m
182,6 pkt
belka: 24
wiatr: -0,51		 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0
18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,5 		373,8 pkt
Bjørn Einar Romøren 214,5 m
202,1 pkt
belka: 22
wiatr: 0,26		 201,5 m
195,6 pkt
belka: 24
wiatr: -0,69 		17,5• 19,0 • 18,5 • 19,0 • 19,5
18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 		397,7 pkt
    Finlandia Janne Happonen 202,5 m
191,2 pkt
belka: 20
wiatr: 0,40		 213,5 m
207,7 pkt
belka: 22
wiatr: 0,05 		18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5
18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 		398,9 pkt 1474,3 pkt 167,1 pkt
Olli Muotka 191,0 m
171,6 pkt
belka: 22
wiatr: -0,08		 166,5 m
158,9 pkt
belka: 22
wiatr: -1,13 		17,0 • 16,5 • 17,0 • 16,0 • 17,5
16,0 • 16,5 • 16,0 • 16,5 • 16,5 		330,5 pkt
Matti Hautamäki 195,5 m
182,4 pkt
belka: 22
wiatr: -0,31		 194,5 m
183,2 pkt
belka: 24
wiatr: -0,55 		17,5 • 18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0
18,0 • 17,5 • 17,5 • 17,5 • 18,0 		365,6 pkt
Harri Olli 215,0 m
199,9 pkt
belka: 22
wiatr: 0,43		 190,5 m
179,4 pkt
belka: 24
wiatr: -0,74 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0
17,5 • 17,0 • 17,5 • 17,0 • 17,5 		379,3 pkt

Klasyfikacja medalowa

edytuj
 
Gregor Schlierenzauer (wicemistrz) i Simon Ammann (mistrz) na podium mistrzostw świata w lotach w Planicy.
Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1   Austria 1 1 – 2
2   Szwajcaria 1 – – 1
3   Norwegia – 1 1 2
4   Finlandia – – 1 1

Wyniki

edytuj

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 215 (18.03.2010)

edytuj
M Zawodnik Państwo Skok Belka Wiatr Wynik punktowy Kwalifikacja
1 Kasai, NoriakiNoriaki Kasai   Japonia 210,5 16 0,82 207,6 Q
2 Hájek, AntonínAntonín Hájek   Czechy 207,5 16 0,67 206,1 Q
3 Stoch, KamilKamil Stoch   Polska 201,5 16 0,44 199,9 Q
4 Hautamäki, MattiMatti Hautamäki   Finlandia 204,0 16 0,84 199,1 Q
5 Neumayer, MichaelMichael Neumayer   Niemcy 203,0 16 0,57 198,8 Q
6 Itō, DaikiDaiki Itō   Japonia 200,5 16 0,65 197,4 Q
7 Evensen, Johan RemenJohan Remen Evensen   Norwegia 200,0 16 0,54 196,5 Q
8 Chedal, EmmanuelEmmanuel Chedal   Francja 197,5 16 0,62 193,1 Q
9 Happonen, JanneJanne Happonen   Finlandia 207,5 19 1,22 187,9 Q
10 Sedlák, BorekBorek Sedlák   Czechy 202,5 19 1,00 182,8 Q
11 Zauner, DavidDavid Zauner   Austria 183,0 16 -0,07 181,2 Q
12 Sevoie, Vincent DescombesVincent Descombes Sevoie   Francja 198,5 19 0,98 178,7 Q
13 Uhrmann, MichaelMichael Uhrmann   Niemcy 183,5 16 0,65 174,0 Q
14 Morassi, AndreaAndrea Morassi   Włochy 195,5 19 0,95 173,9 Q
15 Pikl, PrimožPrimož Pikl   Słowenia 190,5 19 0,42 173,1 Q
16 Rutkowski, ŁukaszŁukasz Rutkowski   Polska 196,5 19 1,06 172,9 Q
17 Schmitt, MartinMartin Schmitt   Niemcy 180,0 16 0,48 170,6 Q
18 Hilde, TomTom Hilde   Norwegia 182,0 16 0,70 170,2 Q
19 Hlava, LukášLukáš Hlava   Czechy 194,0 19 1,14 169,6 Q
20 Olli, HarriHarri Olli   Finlandia 176,0 16 0,12 169,2 Q
21 Hrgota, RobertRobert Hrgota   Słowenia 185,5 19 0,42 167,6 Q
22 Damjan, JernejJernej Damjan   Słowenia 181,5 19 0,19 164,8 Q
23 Colloredo, SebastianSebastian Colloredo   Włochy 185,5 19 0,81 162,4 Q
24 Matura, JanJan Matura   Czechy 180,5 19 0,77 157,3 Q
25 Śliż, RafałRafał Śliż   Polska 176,0 19 0,21 156,4 Q
26 Takeuchi, TakuTaku Takeuchi   Japonia 178,5 19 1,12 150,2 Q
27 Trofimow, RomanRoman Trofimow   Rosja 170,5 19 0,21 147,8 Q
28 Freitag, RichardRichard Freitag   Niemcy 170,5 19 0,45 147,3 Q
29 Alexander, NicholasNicholas Alexander   Stany Zjednoczone 170,0 19 0,34 145,3 Q
30 Karaułow, IwanIwan Karaułow   Kazachstan 166,5 19 0,17 145,0 Q
31 Grimholm, IsakIsak Grimholm   Szwecja 163,5 19 0,36 138,3 nq
32 Korolow, AleksiejAleksiej Korolow   Kazachstan 157,5 19 0,02 134,3 nq
33 Oszczepkow, StanisławStanisław Oszczepkow   Rosja 157,0 19 0,03 132,1 nq
34 Dellasega, RobertoRoberto Dellasega   Włochy 158,0 19 0,34 129,4 nq
35 Zmoray, TomášTomáš Zmoray   Słowacja 154,0 19 0,09 129,3 nq
36 Dellasega, DiegoDiego Dellasega   Włochy 155,0 19 0,13 129,1 nq
37 Karpienko, NikołajNikołaj Karpienko   Kazachstan 152,5 19 0,15 125,9 nq
38 Lamb, ChristopherChristopher Lamb   Stany Zjednoczone 154,5 19 0,09 124,9 nq
39 Roslakow, IljaIlja Roslakow   Rosja 152,0 19 0,34 124,7 nq
40 Hyun-ki, KimKim Hyun-ki   Korea Południowa 155,0 19 0,20 123,9 nq
41 Fairall, NicholasNicholas Fairall   Stany Zjednoczone 150,0 19 0,10 123,4 nq
42 Heung-chul, ChoiChoi Heung-chul   Korea Południowa 152,0 19 0,40 123,1 nq
43 Czerwiakow, GieorgijGieorgij Czerwiakow   Rosja 151,0 19 0,40 121,4 nq
44 Glasder, MichaelMichael Glasder   Stany Zjednoczone 143,0 19 0,33 108,6 nq
45 Balkåsen, FredrikFredrik Balkåsen   Szwecja 134,0 19 0,22 96,9 nq
46 Pawłow, BogomiłBogomił Pawłow   Bułgaria 123,0 19 0,04 85,2 nq
– Ahonen, JanneJanne Ahonen   Finlandia 179,0 16 0,70 – pq
– Kranjec, RobertRobert Kranjec   Słowenia 216,5 16 0,91 – pq
– Romøren, Bjørn EinarBjørn Einar Romøren   Norwegia 230,5 16 1,06 – pq
– Koch, MartinMartin Koch   Austria 207,0 14 0,85 – pq
– Jacobsen, AndersAnders Jacobsen   Norwegia 198,5 14 0,78 – pq
– Loitzl, WolfgangWolfgang Loitzl   Austria 202,0 14 1,01 – pq
– Małysz, AdamAdam Małysz   Polska 216,5 13 1,09 – pq
– Morgenstern, ThomasThomas Morgenstern   Austria 182,0 13 0,86 – pq
– Schlierenzauer, GregorGregor Schlierenzauer   Austria 206,0 13 0,71 – pq
– Ammann, SimonSimon Ammann   Szwajcaria 225,5 13 1,21 – pq
– Zografski, WładimirWładimir Zografski   Bułgaria – – – DNS nq
– Tochimoto, ShōheiShōhei Tochimoto   Japonia – – – DNS nq

Legenda:

pq – zawodnik z zapewnioną kwalifikacją dzięki pozycji w pierwszej „10” klasyfikacji Pucharu Świata
Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego
nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach
DNS – zawodnik nie wystartował

Konkurs indywidualny na skoczni HS 215 (19-20.03.2010)

edytuj
M Zawodnik Państwo Skok 1 Belka
Wiatr 		Skok 2 Belka
Wiatr 		Skok 3 Belka
Wiatr 		Skok 4 Belka
Wiatr 		Punkty
1 Ammann, SimonSimon Ammann   Szwajcaria 215,5 22
-0,50 		216,5 21
-0,62 		227,0 15
1,14 		236,5 14
0,96 		935,8
2 Schlierenzauer, GregorGregor Schlierenzauer   Austria 209,5 22
-0,62 		205,0 21
-0,90 		222,5 15
1,22 		230,5 14
1,31 		910,3
3 Jacobsen, AndersAnders Jacobsen   Norwegia 217,0 22
-0,41 		194,5 21
-0,60 		230,5 17
1,18 		227,5 14
0,79 		894,0
4 Małysz, AdamAdam Małysz   Polska 217,5 22
-0,33 		215,0 21
-0,58 		211,0 15
0,61 		211,5 14
0,94 		893,6
5 Kranjec, RobertRobert Kranjec   Słowenia 223,5 24
0,25 		203,5 21
-0,22 		212,5 15
0,83 		222,5 14
1,46 		873,5
6 Loitzl, WolfgangWolfgang Loitzl   Austria 207,0 22
-0,32 		211,5 21
-0,09 		213,5 15
0,75 		200,0 14
1,30 		865,3
7 Morgenstern, ThomasThomas Morgenstern   Austria 196,5 22
-0,70 		211,5 24
-0,21 		225,5 20
0,75 		215,5 14
1,47 		855,4
8 Hájek, AntonínAntonín Hájek   Czechy 203,5 24
-0,68 		210,5 24
0,09 		223,5 20
1,24 		236,0 19
1,46 		844,9
9 Romøren, Bjørn EinarBjørn Einar Romøren   Norwegia 214,5 22
-0,04 		196,5 21
-0,77 		205,0 15
1,25 		223,0 16
1,94 		844,5
10 Koch, MartinMartin Koch   Austria 208,5 22
-0,32 		206,0 21
0,00 		220,0 17
1,11 		200,0 14
1,08 		839,8
11 Olli, HarriHarri Olli   Finlandia 215,5 24
-0,52 		200,0 21
-0,50 		195,5 15
0,63 		199,0 16
0,92 		819,9
12 Kasai, NoriakiNoriaki Kasai   Japonia 215,5 24
0,60 		209,5 24
-0,05 		220,5 20
1,36 		224,0 22
1,42 		817,1
13 Zauner, DavidDavid Zauner   Austria 193,5 24
-1,15 		223,0 24
-0,35 		202,0 17
0,53 		202,5 19
0,90 		806,2
14 Chedal, EmmanuelEmmanuel Chedal   Francja 210,0 24
-0,31 		211,5 24
0,10 		199,0 20
0,92 		214,0 22
1,19 		780,9
15 Happonen, JanneJanne Happonen   Finlandia 202,0 21
-0,52 		201,0 21
-0,50 		205,5 20
0,63 		211,5 22
0,92 		777,3
16 Stoch, KamilKamil Stoch   Polska 186,5 24
-0,45 		207,5 24
-0,37 		203,5 20
0,85 		218,0 22
1,19 		770,0
17 Hautamäki, MattiMatti Hautamäki   Finlandia 193,5 24
-0,88 		204,0 24
-0,30 		204,0 20
1,13 		204,5 22
0,76 		762,6
18 Evensen, Johan RemenJohan Remen Evensen   Norwegia 199,5 24
0,17 		195,0 24
-0,59 		219,5 20
1,18 		202,0 22
1,78 		756,9
19 Uhrmann, MichaelMichael Uhrmann   Niemcy 185,5 24
-0,42 		201,0 24
-0,59 		211,5 22
0,78 		203,5 22
1,07 		745,7
20 Itō, DaikiDaiki Itō   Japonia 200,5 24
-0,02 		191,5 24
-0,55 		209,5 20
1,48 		197,5 22
0,84 		743,5
21 Schmitt, MartinMartin Schmitt   Niemcy 194,0 24
-0,36 		200,0 24
-0,43 		186,5 20
0,63 		193,5 22
0,48 		721,8
22 Neumayer, MichaelMichael Neumayer   Niemcy 184,5 24
-0,25 		189,5 24
-0,72 		198,5 22
1,01 		205,5 22
0,44 		714,0
23 Morassi, AndreaAndrea Morassi   Włochy 163,0 21
-1,44 		188,0 24
-0,57 		201,5 22
0,16 		198,5 22
0,44 		711,4
24 Colloredo, SebastianSebastian Colloredo   Włochy 189,0 24
0,09 		194,5 24
-0,66 		193,0 22
0,44 		194,5 22
0,57 		710,0
25 Damjan, JernejJernej Damjan   Słowenia 200,0 24
0,23 		194,5 24
-0,45 		195,5 22
0,70 		184,0 22
0,80 		708,5
26 Sedlák, BorekBorek Sedlák   Czechy 169,5 21
-0,44 		198,0 24
-0,25 		192,5 22
0,79 		201,0 22
0,65 		704,6
27 Ahonen, JanneJanne Ahonen   Finlandia 182,0 24
-0,56 		189,5 24
-0,54 		197,0 22
0,95 		197,0 22
0,71 		701,1
28 Freitag, RichardRichard Freitag   Niemcy 181,5 21
-0,33 		198,5 24
-0,41 		170,0 22
0,70 		193,5 22
0,36 		685,7
29 Hilde, TomTom Hilde   Norwegia 186,5 24
-0,32 		185,5 24
-1,11 		185,0 22
1,04 		187,5 22
0,55 		680,6
30 Hrgota, RobertRobert Hrgota   Słowenia 180,5 21
-0,23 		178,5 24
-0,91 		190,5 22
0,45 		178,5 22
0,23 		674,6
31 Hlava, LukášLukáš Hlava   Czechy 170,5 21
-0,75 		179,5 24
-0,68 		– – – – 331,4
32 Śliż, RafałRafał Śliż   Polska 172,0 21
-0,19 		– – – – – – 155,9
33 Rutkowski, ŁukaszŁukasz Rutkowski   Polska 175,5 24
-0,40 		– – – – – – 150,4
34 Takeuchi, TakuTaku Takeuchi   Japonia 168,5 21
0,06 		– – – – – – 149,1
35 Matura, JanJan Matura   Czechy 161,5 21
-0,45 		– – – – – – 146,1
36 Karaułow, IwanIwan Karaułow   Kazachstan 160,5 21
-0,41 		– – – – – – 144,0
37 Descombes Sevoie, VincentVincent Descombes Sevoie   Francja 159,0 21
-1,07 		– – – – – – 143,8
38 Trofimow, RomanRoman Trofimow   Rosja 162,0 21
-0,26 		– – – – – – 143,2
39 Pikl, PrimožPrimož Pikl   Słowenia 160,0 21
-0,54 		– – – – – – 139,8
– Alexander, NicholasNicholas Alexander   Stany Zjednoczone – – – – – – – – DNS

Konkurs drużynowy na skoczni HS 215 (21.03.2010)

edytuj
M Państwo Zawodnik Skok 1 Belka Wiatr Skok 2 Belka Wiatr Punkty Nota zespołu
1     Austria Wolfgang Loitzl 183,5 20 -1,01 206,0 20 -0,51 398,2 1641,4
Thomas Morgenstern 215,5 22 -0,27 198,0 22 -0,67 407,8
Martin Koch 184,5 22 -0,98 217,5 24 -0,07 381,1
Gregor Schlierenzauer 226,5 22 0,03 231,0 24 -0,58 454,3
2     Norwegia Anders Jacobsen 202,0 20 -0,41 217,5 20 -0,25 426,0 1542,3
Anders Bardal 179,5 22 -0,06 189,5 22 -0,64 344,8
Johan Remen Evensen 197,5 22 -0,86 193,5 24 -0,51 373,8
Bjørn Einar Romøren 214,5 22 0,26 201,5 24 -0,69 397,7
3     Finlandia Janne Happonen 202,5 20 0,40 213,5 22 0,05 398,9 1474,3
Olli Muotka 191,0 22 -0,08 166,5 22 -1,13 330,5
Matti Hautamäki 195,5 22 -0,31 194,5 24 -0,55 365,6
Harri Olli 215,0 22 0,43 190,5 24 -0,74 379,3
4   Polska Kamil Stoch 197,5 20 0,15 222,5 22 0,24 402,8 1452,5
Łukasz Rutkowski 188,5 22 -0,51 143,0 22 -1,08 303,4
Stefan Hula 192,5 22 0,73 179,0 24 -0,48 329,6
Adam Małysz 218,5 22 0,48 213,5 24 -0,85 416,7
5   Czechy Lukáš Hlava 181,5 20 0,12 203,5 22 0,53 356,0 1399,2
Jan Matura 180,5 22 -0,39 186,5 22 0,14 336,6
Borek Sedlák 187,5 22 0,40 180,5 24 -1,04 331,9
Antonín Hájek 191,5 22 -0,35 205,5 24 -0,57 374,7
6   Słowenia Robert Hrgota 177,5 20 0,02 189,5 22 0,19 336,2 1378,3
Jernej Damjan 177,0 22 -0,12 178,0 22 -0,74 327,2
Jurij Tepeš 181,5 22 0,77 170,5 24 -0,74 306,4
Robert Kranjec 219,5 22 0,34 206,5 24 -0,66 408,5
7   Niemcy Michael Neumayer 194,0 20 -0,08 193,5 22 -0,01 365,0 1332,9
Richard Freitag 164,5 22 -0,04 156,5 22 -0,78 280,0
Martin Schmitt 178,5 22 -0,50 182,5 24 -0,38 327,1
Michael Uhrmann 196,0 22 -0,07 193,5 24 -0,39 360,8
8   Włochy Sebastian Colloredo 173,5 20 -0,49 189,0 22 0,22 335,4 1219,6
Andrea Morassi 198,5 22 -0,46 203,0 22 0,26 376,9
Roberto Dellasega 158,0 22 0,25 160,5 24 -1,19 269,7
Diego Dellasega 131,0 22 -0,48 162,5 24 -0,49 237,6
9   Rosja Gieorgij Czerwiakow 134,0 20 -1,03 – – – 116,4 545,0
Stanisław Oszczepkow 156,0 22 -0,31 – – – 129,0
Ilja Roslakow 172,5 22 0,69 – – – 140,1
Roman Trofimow 176,5 22 -0,62 – – – 159,5
10   Stany Zjednoczone Nicholas Fairall 121,0 20 -0,17 – – – 85,5 462,2
Michael Glasder 154,0 22 -0,35 – – – 126,1
Christopher Lamb 151,5 22 0,21 – – – 114,0
Nicholas Alexander 163,5 22 -0,46 – – – 136,6

Składy reprezentacji

edytuj

Poniższa tabela przedstawia składy wszystkich reprezentacji, które zgłosiły się do mistrzostw świata w lotach narciarskich w Planicy wraz z zajętymi przez poszczególnych zawodników miejscami. Mimo wcześniejszego powołania do reprezentacji, w żadnych zawodach nie wystartowali: Andreas Kofler, Władimir Zografski, Čestmír Kožíšek, Severin Freund, Christian Ulmer, Marcin Bachleda, Mitja Mežnar, Roar Ljøkelsøy i Shōhei Tochimoto.

Tochimoto nie wystartował, ponieważ podczas serii treningowej przed kwalifikacjami do konkursu indywidualnego upadł, co uniemożliwiło jego start w konkursach[33], natomiast Ljøkelsøy został powołany do reprezentacji Norwegii, aby w trakcie mistrzostw świata oficjalnie zakończyć sportową karierę. 19 marca na Letalnicy oddał ostatni skok na odległość 197 metrów. Po wylądowaniu odebrał gratulacje od przedstawicieli Międzynarodowej Federacji Narciarskiej[34].

Dzięki temu, że Gregor Schlierenzauer bronił tytułu mistrza świata z 2008 roku, w konkursie indywidualnym wystartowało pięciu reprezentantów Austrii[4].

Zawodnik Data urodzenia Miejsca na MŚ 2008 Miejsca na MŚ 2010 Źródło
indywidualnie[35][36] drużynowo[37] indywidualnie drużynowo
Austria[4] (6)
  Martin Koch 22 stycznia 1982 2 1[c] 10 1 [38]
  Andreas Kofler 17 maja 1984 16 1[c] – – [39]
  Wolfgang Loitzl 13 stycznia 1980 – 6 1 [40]
  Thomas Morgenstern 30 października 1986 7 1[c] 7 1 [41]
  Gregor Schlierenzauer 7 stycznia 1990 1 1[c] 2 1 [42]
  David Zauner 9 maja 1985 – 13 – [43]
Bułgaria[4] (2)
  Bogomił Pawłow 18 stycznia 1992 – q – [44]
  Władimir Zografski 14 lipca 1993 – – – [45]
Czechy[4] (5)
  Antonín Hájek 12 lutego 1987 20 6[d] 8 5 [46]
  Lukáš Hlava 10 września 1984 – 31 5 [47]
  Čestmír Kožíšek 9 listopada 1991 – – – [48]
  Jan Matura 29 stycznia 1980 33 6[d] 35 5 [49]
  Borek Sedlák 15 czerwca 1981 31 6[d] 26 5 [50]
Finlandia[51] (6)
  Janne Ahonen 11 maja 1977 3 2[e] 27 – [52]
  Janne Happonen 18 czerwca 1984 5 2[e] 15 3 [53]
  Matti Hautamäki 14 lipca 1981 14 2[e] 17 3 [54]
  Kalle Keituri 25 kwietnia 1984 – – – [55]
  Olli Muotka 14 lipca 1988 – – 3 [56]
  Harri Olli 15 stycznia 1985 6 2[e] 11 3 [57]
Francja[4] (2)
  Emmanuel Chedal 15 stycznia 1983 24 8[f] 14 – [58]
  Vincent Descombes Sevoie 9 stycznia 1984 q 8[f] 37 – [59]
Japonia[4] (4)
  Daiki Itō 27 grudnia 1985 27 7[g] 20 – [60]
  Noriaki Kasai 6 czerwca 1972 35 7[g] 12 – [61]
  Taku Takeuchi 20 maja 1987 39 7[g] 34 – [62]
  Shōhei Tochimoto 21 grudnia 1989 25 7[g] – – [63]
Kazachstan[4] (3)
  Iwan Karaułow 23 czerwca 1980 – 36 – [64]
  Nikołaj Karpienko 10 sierpnia 1981 40 13[h] q – [65]
  Aleksiej Korolow 20 czerwca 1987 q 13[h] q – [66]
Korea Południowa[4] (2)
  Choi Heung-chul 3 grudnia 1981 q – q – [67]
  Kim Hyun-ki 9 lutego 1983 q – q – [68]
Niemcy[4] (6)
  Richard Freitag 14 sierpnia 1991 – 28 7 [69]
  Severin Freund 11 maja 1988 – – – [70]
  Michael Neumayer 15 stycznia 1979 21 4[i] 22 7 [71]
  Martin Schmitt 29 stycznia 1978 15 4[i] 21 7 [72]
  Michael Uhrmann 16 września 1978 19 4[i] 19 7 [73]
  Christian Ulmer 19 sierpnia 1984 – – – [74]
Norwegia[4] (6)
  Anders Bardal 24 sierpnia 1982 18 3[j] – 2 [75]
  Johan Remen Evensen 16 września 1985 – 18 2 [76]
  Tom Hilde 22 września 1987 11 3[j] 29 – [77]
  Anders Jacobsen 17 lutego 1985 10 3[j] 3 2 [78]
  Roar Ljøkelsøy 31 maja 1976 32 – – – [79]
  Bjørn Einar Romøren 1 kwietnia 1981 4 3[j] 9 2 [80]
Polska[81] (6)
  Marcin Bachleda 4 września 1982 q – – – [82]
  Stefan Hula 29 września 1986 – 10[k] – 4 [83]
  Adam Małysz 3 grudnia 1977 9 10[k] 4 4 [84]
  Łukasz Rutkowski 22 stycznia 1988 – 33 4 [85]
  Kamil Stoch 25 maja 1987 34 10[k] 16 4 [86]
  Rafał Śliż 11 lipca 1983 – 32 – [87]
Rosja[88] (4)
  Gieorgij Czerwiakow 15 lutego 1990 – q 9 [89]
  Stanisław Oszczepkow 21 marca 1989 – q 9 [90]
  Ilja Roslakow 18 lutego 1983 – q 9 [91]
  Roman Trofimow 19 listopada 1989 – 38 9 [92]
Słowacja[4] (1)
  Tomáš Zmoray 26 lipca 1989 – q – [93]
Słowenia[4] (6)
  Jernej Damjan 28 maja 1983 12 12[l] 25 6 [94]
  Robert Hrgota 2 sierpnia 1988 – 30 6 [95]
  Robert Kranjec 16 lipca 1981 17 12[l] 5 6 [96]
  Mitja Mežnar 30 czerwca 1988 – – – [97]
  Primož Pikl 25 sierpnia 1982 – 39 – [98]
  Jurij Tepeš 14 lutego 1989 q 12[l] – 6 [99]
Stany Zjednoczone[4] (4)
  Nicholas Alexander 24 sierpnia 1988 – DNS 10 [100]
  Nicholas Fairall 6 lipca 1989 – q 10 [101]
  Michael Glasder 27 marca 1989 – q 10 [102]
  Christopher Lamb 21 czerwca 1989 – q 10 [103]
Szwajcaria[4] (1)
  Simon Ammann 25 czerwca 1981 8 9[m] 1 – [104]
Szwecja[4] (2)
  Fredrik Balkåsen 13 maja 1989 – q – [105]
  Isak Grimholm 25 marca 1985 q – q – [106]
Włochy[4] (4)
  Sebastian Colloredo 9 września 1987 36 – 24 8 [107]
  Diego Dellasega 5 grudnia 1990 – q 8 [108]
  Roberto Dellasega 15 czerwca 1990 – q 8 [109]
  Andrea Morassi 30 sierpnia 1988 q – 23 8 [110]

Upadki

edytuj

Dnia 18 marca 2010 podczas drugiej serii treningowej przed kwalifikacjami do konkursu indywidualnego swojego skoku nie ustał Shōhei Tochimoto. Japończyk upadł na 90 metrze[33].

W pozostałych startach, zarówno w treningach, seriach próbnych, kwalifikacjach, jak i seriach konkursowych nie odnotowano upadku żadnego z zawodników.

Rekordy życiowe

edytuj

Podczas dwóch serii treningowych przed kwalifikacjami do konkursu indywidualnego dwunastu zawodników pobiło swoje rekordy życiowe w długości skoku narciarskiego. Skoczkowie, którzy tego dokonali to: Gieorgij Czerwiakow (156 m), Fredrik Balkåsen (180 m), Bogomił Pawłow (122 m), Rafał Śliż (199 m), Stanisław Oszczepkow (163 m), Roman Trofimow (186 m), Richard Freitag (185 m), Roberto Dellasega (183,5 m), Lukáš Hlava (196 m), Vincent Descombes Sevoie (200 m), Antonín Hájek (228,5 m) oraz Noriaki Kasai (215,5 m)[33][111].

W kwalifikacjach do konkursu indywidualnego rekordy życiowe pobili: Bogomił Pawłow (123 m) oraz Simon Ammann (225,5 m)[112], którego dotychczasowy rekord wynosił 219 metrów[111]. W serii próbnej przed pierwszą serią konkursu indywidualnego najlepszy życiowy rezultat osiągnął pierwszy zawodnik na liście startowej, Nicholas Alexander, który skoczył 184,5 metra[113].

Także w samych zawodach kilku zawodnikom udało się poprawić swoje najlepsze wyniki w karierze. W pierwszej serii Noriaki Kasai wyrównał rekord życiowy (215,5 m), a następnie dwukrotnie go poprawił – w trzeciej rundzie skoczył 220,5 metra, a w czwartej – 224 metry. W drugiej serii skoków rekordy życiowe pobili także: Richard Freitag (198,5 m) i David Zauner (223 m). Podczas trzeciej konkursowej serii najlepsze życiowe rezultaty poprawiło dwóch zawodników – Anders Jacobsen (230,5 m) i Wolfgang Loitzl (213,5 m), a Thomas Morgenstern wyrównał swój rekord życiowy, skacząc 225,5 metra. W ostatniej rundzie konkursu indywidualnego Kamil Stoch uzyskał 218 metrów, Antonín Hájek lądował na 236 metrze, a Simon Ammann uzyskał 236,5 metra. Wyniki te stały się rekordami życiowymi tych zawodników[18][111].

W serii próbnej przed zawodami drużynowymi dwóm zawodnikom udało się pobić swoje rekordy życiowe. Pierwszym z nich był startujący w drugiej grupie Rosjanin Stanisław Oszczepkow, który uzyskał 163,5 metra. W trzeciej grupie zawodników swój rekord życiowy poprawił natomiast reprezentant Włoch, Roberto Dellasega, który lądował na 192,5 metrze[114].

Dodatkowo w konkursie głównym jeszcze dwaj skoczkowie oddali najlepszą w życiu próbę. Oba skoki miały miejsce w drugiej serii konkursowej, podczas pierwszej grupy zawodników. Najpierw Lukáš Hlava po raz pierwszy w karierze uzyskał odległość powyżej 200 metrów, lądując na 203,5 metrze, a później rekord życiowy, ustanowiony w konkursie indywidualnym poprawił Kamil Stoch, który uzyskał 222,5 metra[115].

Przedskoczkowie

edytuj

Wśród przedskoczków, którzy startowali podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2010 znalazło się kilkunastu zawodników, którzy w swojej karierze zdobywali punkty Pucharu Świata, Pucharu Kontynentalnego czy medale igrzysk olimpijskich. Wśród słoweńskich przedskoczków znalazł się między innymi Rok Urbanc, który wygrał jeden z konkursów Pucharu Świata w sezonie 2006/2007. W Planicy zaprezentowało się także czterech przedskoczków z Austrii, którzy regularnie zdobywali punkty Pucharu Kontynentalnego. Byli to: Mario Innauer, Stefan Thurnbichler, Thomas Thurnbichler i David Unterberger. Jako przedskoczkowie startowali także kombinatorzy norwescy, reprezentanci Stanów Zjednoczonych – Bill Demong (mistrz i wicemistrz olimpijski z Vancouver), Johnny Spillane (trzykrotny wicemistrz olimpijski z Vancouver) i Todd Lodwick (wicemistrz olimpijski z 2010 roku). W roli przedskoczka wystąpili także Kimmo Yliriesto, mistrz świata juniorów z 2001 roku i Christian Ulmer, który siedmiokrotnie zdobywał punkty do klasyfikacji Pucharu Świata[116].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Godziny podane zgodnie z czasem lokalnym.
  2. ↑ W tabeli podano oficjalny rekord skoczni obowiązujący przed rozpoczęciem mistrzostw świata.
  3. ↑ a b c d Skład austriackiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Martin Koch, Thomas Morgenstern, Andreas Kofler, Gregor Schlierenzauer.
  4. ↑ a b c Skład czeskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Antonín Hájek, Roman Koudelka, Jan Matura, Borek Sedlák.
  5. ↑ a b c d Skład fińskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Janne Happonen, Harri Olli, Matti Hautamäki, Janne Ahonen.
  6. ↑ a b Skład francuskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Vincent Descombes Sevoie, David Lazzaroni, Pierre Emmanuel Robe, Emmanuel Chedal.
  7. ↑ a b c d Skład japońskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Daiki Itō, Noriaki Kasai, Taku Takeuchi, Shōhei Tochimoto.
  8. ↑ a b Skład kazachskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Asan Tachtachunow, Aleksiej Korolow, Radik Żaparow, Nikołaj Karpienko.
  9. ↑ a b c Skład niemieckiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Georg Späth, Michael Uhrmann, Martin Schmitt, Michael Neumayer.
  10. ↑ a b c d Skład norweskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Bjørn Einar Romøren, Anders Bardal, Tom Hilde, Roar Ljøkelsøy.
  11. ↑ a b c Skład polskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Kamil Stoch, Piotr Żyła, Stefan Hula, Adam Małysz.
  12. ↑ a b c Skład słoweńskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Robert Kranjec, Jurij Tepeš, Primož Peterka, Jernej Damjan.
  13. ↑ Skład szwajcarskiego zespołu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008: Simon Ammann, Andreas Küttel, Antoine Guignard, Guido Landert.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Skoki narciarskie – Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  2. ↑ a b Skoki narciarskie – Puchar Świata 2009/2010. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f Paweł Stawowczyk: Skoki narciarskie – Szansa na medal MŚwL. Faworyci konkursu.. skokinarciarskie.pl, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: MŚwL w Planicy: Już jutro rano oficjalnie treningi (lista startowa). skijumping.pl, 17 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  5. ↑ Jakob Piskernik: Miloš Kovačič. zdruzenje-manager.si. [dostęp 2016-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-16)]. (słoweń.).
  6. ↑ Marjan Žiberna: Janez Gorišek: Planiški vizionar. casniksedem.si, 4 marca 2016. [dostęp 2016-06-05]. (słoweń.).
  7. ↑ Former Governments. vlada.si. [dostęp 2011-01-30]. (ang.).
  8. ↑ FIS Ski Flying World Championships, Planica 2010, Invitation 18.-21. March 2010. fis-ski.com. s. 7. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-19)]. (ang.).
  9. ↑ Skoki Narciarskie: Pojedź na MŚ w lotach w Planicy. skijumping.pl, 10 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  10. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships, Planica 2010, Invitation 18.-21. March 2010. fis-ski.com. s. 3. [dostęp 2011-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-19)]. (ang.).
  11. ↑ Letalnica – największa skocznia na świecie. sport.pl, 23 marca 2007. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  12. ↑ Skisprungschanzen-Archiv: Planica (Letalnica). skisprungschanzen.com. [dostęp 2011-01-30]. (niem.).
  13. ↑ FIS-Ski – Results – Place: Planica; Sector: Ski Jumping; Category: FIS Ski-Flying World Championships. fis-ski.com. [dostęp 2011-01-30]. (ang.).
  14. ↑ a b c FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Start List Training. fis-ski.com, 18 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  15. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Unofficial Results 1st Round. fis-ski.com, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  16. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Unofficial Results 2nd Round. fis-ski.com, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-30)]. (ang.).
  17. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Unofficial Results 3rd Round. fis-ski.com, 20 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  18. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Official Results Final Round. fis-ski.com, 20 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-30)]. (ang.).
  19. ↑ a b FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Team, Official Results. fis-ski.com, 21 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  20. ↑ New rules also in Planica. planica.si, 26 listopada 2009. [dostęp 2011-01-30]. (ang.).
  21. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: FIS podaje szczegóły nowych zasad!. skijumping.pl, 29 lipca 2009. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  22. ↑ FIS: Important New Rules in Ski Jumping and Nordic Combined Summer Grand Prix. tfcf.de, 18 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (ang.).
  23. ↑ FIS: INTERNATIONAL SKI COMPETITION RULES. fis-ski.com, 2008. s. 72. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-15)]. (ang.).
  24. ↑ Ewa Ulińska: Skoki narciarskie – Ocenianie przez sędziów. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  25. ↑ Skoki narciarskie – Loty narciarskie. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  26. ↑ a b c Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Planica: Ammann prowadzi po pierwszym dniu zawodów, Małysz blisko. skokinarciarskie.pl, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  27. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: MŚwL w Planicy: Ammann o włos przed Małyszem po II seriach. skijumping.pl, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  28. ↑ Anna Szczepankiewicz: Skoki Narciarskie: MŚwL w Planicy: Wielki finał konkursu indywiudalnego. skijumping.pl, 20 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  29. ↑ a b Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie – MŚ Planica: Ammann mistrzem świata w lotach, Małysz bez medalu!. skokinarciarskie.pl, 20 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  30. ↑ a b Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie: MŚ Planica: Austria niepokonana, Polska czwarta. skokinarciarskie.pl, 21 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  31. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: MŚwL w Planicy: Złoto dla Austrii, Polska 4.. skijumping.pl, 21 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  32. ↑ Zwycięzcy MŚ w lotach. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-06-05].
  33. ↑ a b c FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Results Training. fis-ski.com, 18 marca 2010. [dostęp 2011-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-30)]. (ang.).
  34. ↑ Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: Roar Ljoekelsoey zakończył karierę!. skijumping.pl, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  35. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2008, Oberstdorf (GER), Flying Hill Individual, Official Results Final Round. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-09)]. (ang.).
  36. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2008, Oberstdorf (GER), Flying Hill Individual, Results Qualification. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  37. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2008, Oberstdorf (GER), Flying Hill Team, Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-09)]. (ang.).
  38. ↑ FIS-Ski – biographie: KOCH Martin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  39. ↑ FIS-Ski – biographie: KOFLER Andreas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  40. ↑ FIS-Ski – biographie: LOITZL Wolfgang. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  41. ↑ FIS-Ski – biographie: MORGENSTERN Thomas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  42. ↑ FIS-Ski – biographie: SCHLIERENZAUER Gregor. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  43. ↑ FIS-Ski – biographie: ZAUNER David. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  44. ↑ FIS-Ski – biographie: PAVLOV Bogomil. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  45. ↑ FIS-Ski – biographie: ZOGRAFSKI Vladimir. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  46. ↑ FIS-Ski – biographie: HAJEK Antonin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  47. ↑ FIS-Ski – biographie: HLAVA Lukas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  48. ↑ FIS-Ski – biographie: KOZISEK Cestimir. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  49. ↑ FIS-Ski – biographie: MATURA Jan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  50. ↑ FIS-Ski – biographie: SEDLAK Borek. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  51. ↑ Tuija Hankkila: Skoki Narciarskie: Janne Ahonen polata w Planicy. skijumping.pl, 15 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  52. ↑ FIS-Ski – biographie: AHONEN Janne. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  53. ↑ FIS-Ski – biographie: HAPPONEN Janne. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  54. ↑ FIS-Ski – biographie: HAUTAMAEKI Matti. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  55. ↑ FIS-Ski – biographie: KEITURI Kalle. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  56. ↑ FIS-Ski – biographie: MUOTKA Olli. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  57. ↑ FIS-Ski – biographie: OLLI Harri. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  58. ↑ FIS-Ski – biographie: CHEDAL Emmanuel. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  59. ↑ FIS-Ski – biographie: DESCOMBES SEVOIE Vincent. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  60. ↑ FIS-Ski – biographie: ITO Daiki. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  61. ↑ FIS-Ski – biographie: KASAI Noriaki. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  62. ↑ FIS-Ski – biographie: TAKEUCHI Taku. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  63. ↑ FIS-Ski – biographie: TOCHIMOTO Shohei. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  64. ↑ FIS-Ski – biographie: KARAULOV Ivan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  65. ↑ FIS-Ski – biographie: KARPENKO Nikolay. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  66. ↑ FIS-Ski – biographie: KOROLEV Alexey. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  67. ↑ FIS-Ski – biographie: CHOI Heung-Chul. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  68. ↑ FIS-Ski – biographie: KIM Hyun-Ki. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-20]. (ang.).
  69. ↑ FIS-Ski – biographie: FREITAG Richard. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  70. ↑ FIS-Ski – biographie: FREUND Severin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  71. ↑ FIS-Ski – biographie: NEUMAYER Michael. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  72. ↑ FIS-Ski – biographie: SCHMITT Martin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  73. ↑ FIS-Ski – biographie: UHRMANN Michael. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  74. ↑ FIS-Ski – biographie: ULMER Christian. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  75. ↑ FIS-Ski – biographie: BARDAL Anders. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  76. ↑ FIS-Ski – biographie: EVENSEN Johan Remen. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  77. ↑ FIS-Ski – biographie: HILDE Tom. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  78. ↑ FIS-Ski – biographie: JACOBSEN Anders. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  79. ↑ FIS-Ski – biographie: LJOEKELSOEY Roar. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  80. ↑ FIS-Ski – biographie: ROMOEREN Bjoern Einar. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  81. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Sześciu Polaków pojedzie do Planicy. skijumping.pl, 16 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  82. ↑ FIS-Ski – biographie: BACHLEDA Marcin. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  83. ↑ FIS-Ski – biographie: HULA Stefan. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  84. ↑ FIS-Ski – biographie: MALYSZ Adam. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  85. ↑ FIS-Ski – biographie: RUTKOWSKI Lukasz. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  86. ↑ FIS-Ski – biographie: STOCH Kamil. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  87. ↑ FIS-Ski – biographie: SLIZ Rafal. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  88. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie – Zaskakujacy skład Rosjan na MŚ w lotach!. skokinarciarskie.pl, 14 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).
  89. ↑ FIS-Ski – biographie: CHERVYAKOV Georgiy. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  90. ↑ FIS-Ski – biographie: OSHEPKOV Stanislav. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  91. ↑ FIS-Ski – biographie: ROSLIAKOV Ilja. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  92. ↑ FIS-Ski – biographie: TROFIMOV Roman- Sergeevich. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  93. ↑ FIS-Ski – biographie: ZMORAY Tomas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  94. ↑ FIS-Ski – biographie: DAMJAN Jernej. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  95. ↑ FIS-Ski – biographie: HRGOTA Robert. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  96. ↑ FIS-Ski – biographie: KRANJEC Robert. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  97. ↑ FIS-Ski – biographie: MEZNAR Mitja. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  98. ↑ FIS-Ski – biographie: PIKL Primoz. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  99. ↑ FIS-Ski – biographie: TEPES Jurij. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  100. ↑ FIS-Ski – biographie: ALEXANDER Nicholas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  101. ↑ FIS-Ski – biographie: FAIRALL Nicholas. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  102. ↑ FIS-Ski – biographie: GLASDER Michael. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  103. ↑ FIS-Ski – biographie: LAMB Chris. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  104. ↑ FIS-Ski – biographie: AMMANN Simon. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  105. ↑ FIS-Ski – biographie: BALKAASEN Fredrik. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  106. ↑ FIS-Ski – biographie: GRIMHOLM Isak. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  107. ↑ FIS-Ski – biographie: COLLOREDO Sebastian. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  108. ↑ FIS-Ski – biographie: DELLASEGA Diego. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  109. ↑ FIS-Ski – biographie: DELLASEGA Roberto. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  110. ↑ FIS-Ski – biographie: MORASSI Andrea. fis-ski.com. [dostęp 2012-02-21]. (ang.).
  111. ↑ a b c FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Start List Qualification. fis-ski.com, 18 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (ang.).
  112. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Results Qualification. fis-ski.com, 18 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  113. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Individual, Results Trial Round. fis-ski.com, 19 marca 2010. [dostęp 2011-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  114. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Team, Results Trial Round. fis-ski.com, 21 marca 2010. [dostęp 2011-01-29]. (ang.).
  115. ↑ FIS Ski Flying World Championships 2010, Planica (SLO), Flying Hill Team, Official Results. fis-ski.com, 21 marca 2010. [dostęp 2011-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-31)]. (ang.).
  116. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie – Znani przedskoczkowie w Planicy. skokinarciarskie.pl, 17 marca 2010. [dostęp 2011-01-30]. (pol.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Lotach_Narciarskich_2010&oldid=72806262”