Wikipedia

World Slavery Tour

World Slavery Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden promująca piąty album studyjny, Powerslave. Tournée rozpoczęło się w Warszawie, w Polsce – 9 sierpnia 1984 zaś zakończyło w Irvine, Kalifornia – 5 lipca 1985 roku, grupa zagrała w 28 krajach świata. Tournee ma reputację najintensywniejszego w historii grupy, najbardziej wyczerpującego – aczkolwiek zwieńczonego wielkim sukcesem artystycznym i komercyjnym. Muzycy po raz pierwszy wystąpili w Polsce, na Węgrzech, Austrii w Portugalii oraz Nowej Zelandii. Zespół pod koniec 1985 roku był całkowicie wyczerpany fizycznie i emocjonalnie, potrzebował niemal rocznej przerwy przed ukazaniem się kolejnego albumu studyjnego Somewhere in Time w 1986 r.[1] Frontman grupy Bruce Dickinson, wyjaśniał: „Sądziłem, że ta trasa nigdy nie dobiegnie końca ... czułem się jak część oprawy, scenografii, jak reflektor”[1].

World Slavery Tour
Ilustracja
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

Powerslave

Lokalizacje

Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Oceania, Azja, Europa

Data rozpoczęcia

9 sierpnia 1984

Data zakończenia

5 lipca 1985

Liczba koncertów

200
odwołanych: 8

Widownia

3,8 mln

Iron Maiden
World Piece Tour
(1983) 		World Slavery Tour
(1984–1985) 		Somewhere on Tour
(1986–1987)

Management formacji przygotowywał nawet jeszcze większą liczbę koncertów, włączając w to koncerty w Południowej Afryce, na europejskich festiwalach, czy dodatkowe koncerty w Ameryce Północnej, sięgające 1986 roku. Brytyjski dziennikarz, autor wielu publikacji muzycznych – Neil Daniels, utrzymuje iż kilka koncertów zabookowanych w Afryce Południowej, zostało natychmiast odwołanych przez władze po tym, jak w tytule trasy zespołu znalazło się określenie „Slavery” (po polsku „Niewolnicze”) niedopuszczalne w tym regionie świata ze względów politycznych. Muzycy zdecydowanie sprzeciwili się dalszej kontynuacji tournee[2].

Trasa trwała 331 dni[3], zespół w tym okresie zabookował 198 koncertów[4]. Iron Maiden wystąpili wówczas dla największej publiczności na biletowanym koncercie w karierze, w zależności od źródła, w trakcie koncertu na pierwszej edycji brazylijskiego festiwalu Rock in Rio 11 stycznia 1985 roku, było obecnych od 350 tys. do około 500 tys. widzów[5].

Oprawa trasy przeszła do historii, jako pierwsza superprodukcja w historii zespołu, słynąca z egipskiej oprawy m.in. sarkofagów, mierzącym 30 stóp, zmumifikowanym Eddiem, wspartej potężnym systemem oświetleniowym i niesamowitą pirotechniką[6]. Steve Harris przyznawał po latach, iż najprawdopodobniej była to najlepsza oprawa w historii grupy[6] Bruce Dickinson opisywał oprawę koncertów w następujących słowach: „Mogłeś zbudować tę scenę zarówno w teatrach, jak i w ogromnych arenach – wszędzie wyglądała fantastycznie”.[1] Koncerty grupy z lat 2008–2009, znane jako „Somewhere Back in Time World Tour” nawiązywały wizualnie do „World Slavery Tour”[7].

Pierwszy pełnowymiarowy album koncertowy formacji, legendarny Live After Death, został zarejestrowany w trakcie czterech koncertów w londyńskiej hali Hammersmith Odeon, w październiku 1984 roku, oraz podczas czterech koncertów na Long Beach Arena w Kalifornii w marcu 1985 r.[8] Dokument wideo Behind the Iron Curtain został zarejestrowany w trakcie pierwszych koncertów grupy w Polsce na Węrzech oraz Jugosławii w sierpniu 1984 roku, zespół był pierwszym w historii wykonawcą zachodnim, który przywiózł pełnowymiarową produkcję estradową do krajów „Bloku Wschodniego”. Film był wielokrotnie prezentowany w MTV[9].

Trasa została zapamiętana, jako jedna z najbardziej inspirujących w historii gatunku, wzorzec heavymnetalowej superprodukcji dla niezliczonych rzeszy wykonawców. Zapoczątkowała serię kolejnych produkcji estradowych, która z powodzeniem trwa do dziś. Było to wówczas największe osiągnięcie w świecie ciężkiego rocka, zespół awansował do statusu mega gwiazdy muzyki rockowej. Trasa amerykańska była największym przedsięwzięciem i wydarzeniem 1985 roku, jako taka została błyskawicznie wyprzedana. Prawie 200 koncertów zobaczyło około 3,8 mln widzów, na pięciu kontynentach świata[8][10].

Supporty edytuj

Setlista[12] edytuj

  • Introdukcja: „Churchill’s Speech”, na wszystkich koncertach trasy.
  1. „Aces High” (z albumu Powerslave, 1984)
  2. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
  3. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  4. „Revelations” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  5. „Flight of Icarus” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  6. „Rime of the Ancient Mariner” (z albumu Powerslave, 1984)
  7. „Powerslave” (z albumu Powerslave, 1984)
  8. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  9. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  10. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy[12]:

  1. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  2. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

  • „Revelations” oraz „Flight of Icarus” (oba z albumu Piece of Mind, 1983) były prezentowane jako dodatkowe utwory w 1984 r. podczas europejskiego, podczas wielu koncertów w Ameryce (pamiętne koncerty w Radio City Music Hall, w Nowym Jorku). Zespół prezentował również „Wrathchild”, „Murders in the Rue Morgue” (oba z albumu Killers, 1981), „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980), „Children of the Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982) lub nawet „Die With Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)[12].
  • „Losfer Words” (z albumu Powerslave, 1984) był wykonywany podczas europejskiego etapu trasy, natomiast przed rozpoczęciem trasy po Ameryce Północnej zdecydowano o wyłączenie tej kompozycji z repertuaru[12].
  • "Back in the Village" (z albumu Powerslave, 1984) został zaprezentowany wyłącznie podczas dwóch pierwszych koncertów tournee, które miały miejsce w Warszawie oraz Łodzi[13].
  • „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982) był wykonywany tylko na pierwszych koncertach europejskich (m.in. w Polsce), natomiast przed rozpoczęciem trasy po Ameryce Północnej zdecydowano o wyłączenie tej kompozycji z repertuaru[12].
  • Dave Murray prezentował specjalnie przygotowane solo gitarowe tuż przed utworem „Powerslave”(z albumu Powerslave, 1984)[12].

Oprawa trasy edytuj

Trasa „World Slavery Tour” stanowiła dla zespołu przeskok na nowy poziom prezentacji estradowej, jako taka była pierwszą superprodukcją w historii grupy, pierwszą w historii tak rozległą eskapadą zorganizowaną przez grupę, reprezentującą ciężki rock. Oprawa koncertów została zaprojektowana, jako konceptualne odzwierciedlenie sfinksa rodem np. z filmu „Faraon”, z potężnymi światłami, ogromnym sarkofagiem, mierzącą 30 stóp, pirotechniczną mumią i niesamowitymi rekwizytami. Sam wystrój estrady, oparty na projekcie wnętrza Świątyni Nefretete, robił olbrzymie wrażenie. Świat krytyki nie szczędził grupie pochwał a niezawodny w tej materii Malcolm Dome z „Kerrang!”, pisał: „Wierzcie we wszystkie bajki, jakie wypisują o ich koncertach”[2].

Ciekawą opinią odnośnie do charakteru trasy podzielił się swego czasu Bruce Dickinson: „Trasa promująca Powerslave wyglądała wspaniale. Oczywiście mieliśmy w przyszłości bardziej wymyślne projekty, ale ta trasa okazała się czymś absolutnie wyjątkowym. Wszystko było zaprojektowane z niewiarygodnym smakiem, w sumie zrobiliśmy to bardzo prosto. Scena została zbudowana z jednolitych elementów, jak dziecięce klocki. Wyglądała na większą, niż była w rzeczywistości. Całą scenografię mogłeś ustawić w teatrze, ogromnej arenie i na stadionie czy w zupełnie kameralnej sali i wszędzie wyglądała wspaniale. Pod względem funkcjonowania technicznego to wszystko było bardzo proste, zostało oparte na dwóch dźwigniach, które obsługiwano ręcznie – był taki system zapadni – jak w dziecięcym teatrze, ogromny EDDIE-mumia wjeżdżał na wózku. Baliśmy się wpadek w stylu ‘Spinal Tap’, chcieliśmy żeby to było na równi podniosłe, co zabawne – udało się. Osobiście najbardziej lubię tę scenografię, jest przepiękna i miło ją wszyscy wspominamy. Nigdy później nie bawiłem się tak dobrze, choć na sam koniec, trasa mnie całkowicie wyczerpała w sensie emocjonalnym”[2].

Wspomniana trasa stanowiła dopiero skromne wprowadzenie w świat późniejszych szaleństw estradowych formacji, będąc swoistym wzorcem dla kolejnych pokoleń artystów, marzących o kolosalnym show heavymetalowym. Trudno było nie zauważyć dość obsesyjnej skłonności Maiden’ów do swoistej „gigantomanii”. Trzeba to powiedzieć otwarcie – efektownej gigantomanii, takiej która miała się podobać bynajmniej nie tylko fanom gatunku. Pójście na ich koncert, oznaczało przeżycia na poziomie tych, które oferowało ówczesne kino akcji i fantastyki, pokroju „Indiana Jones” czy „Star Wars”. Iron Maiden wyznaczyli standard heavymetalowej superprodukcji, do którego zmierzali ci wszyscy, którzy pragnęli się liczyć na światowym rynku muzycznym. Sprzyjał temu również „czas”. Lata ’80. XX w. charakteryzował kiczowaty przepych w dziedzinie prezentacji estradowej a ówczesne gwiazdy prześcigały się w kreowaniu coraz to wymyślniejszych produkcji estradowych[2].

Sprzęt grupy przewoziło wówczas sześć lub siedem potężnych ciężarówek, moc nagłośnienia przekraczała 155 tys. watów, oświetlenie tworzyło ponad 800 lamp, zamontowanych na symetrycznie zorientowanych, ruchomych rampach, tworzących trójkątną, piramidalną konstrukcję unoszącą się nad sceną. Wszystko zostało ozdobione freskami i malowidłami odnoszącymi się do mitologii Starożytnego Egiptu, tworzących z wystrojem sceny (freski, sarkofagi, postumenty) konceptualną całość. Mobilny, wielopoziomowy system oświetleniowy, będący jednocześnie częścią złożonej scenografii – był pierwszym tego typu na świecie[14]. Nie zapomniano o podestach i wybiegach otaczających scenę, która z perspektywy wyglądała niczym egipska świątynia wzbogacona technologią XX wieku. W centrum estrady znajdowało się ogromne „Oko Horusa”, zaś po raz pierwszy w historii grupy w głębi sceny pojawiały się panoramiczne backdropy, przynoszące wizerunki staro-egipskich osiągnięć architektury. W trakcie prezentacji utworu „The Number of the Beast” w rogu estrady pojawiała się lalka przedstawiająca „Grim Rippera”, natomiast Bruce Dickinson podczas „Powerslave” występował w specjalnej masce i naramiennikach, które sprawiały, iż frontman wyglądał niczym egipski kapłan celebrujący rytuał[2].

Jeżeli dodamy do tego potężny, rozsuwany sarkofag, wewnątrz którego znajdował się Eddie Mumia, zwisający nad sceną i eksplodujący iskrami z oczodołów, czy jego mobilną wersję, szalejącą wśród muzyków podczas prezentacji kompozycji „Powerslave”. Otrzymamy spektakl, który wówczas zaszokował tak krytyków, jak i fanów. Iron Maiden sięgnęli wówczas szczytów pod każdym względem[2].

Daty trasy edytuj

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Europa
9 sierpnia 1984 Warszawa   Polska Torwar Arena
10 sierpnia 1984 Łódź Hala Sportowa
11 sierpnia 1984 Poznań Hala Arena
12 sierpnia 1984 Wrocław Hala Ludowa
14 sierpnia 1984 Zabrze Hala Makoszowy
16 sierpnia 1984 Zeltweg   Austria Aichfeldhalle Sportzentrum
17 sierpnia 1984 Budapeszt   Węgry Budapest Park
18 sierpnia 1984 Belgrad   Jugosławia Belgrade Fair Centre
19 sierpnia 1984 Lublana Dvorana Tivoli
21 sierpnia 1984 Pordenone   Włochy Parcagalvani
22 sierpnia 1984 Taggia Ex Caserna Rivelli
25 sierpnia 1984 Annecy   Francja Parc Expo
26 sierpnia 1984 Palavas-les-Flots Arennes de Palavas
29 sierpnia 1984 San Sebastián   Hiszpania Pabellon de los Deportes
31 sierpnia 1984 Porto   Portugalia Pavilhao Sagres
1 września 1984 Cascais Pavilhão Dramático
3 września 1984 Madryt   Hiszpania Estadio Román Valero
5 września 1984 Barcelona Palau dels Esports
7 września 1984 Tuluza   Francja Palais des Sports
8 września 1984 Bordeaux Palais des Sports
11 września 1984 Glasgow   Szkocja The Apollo
12 września 1984 Aberdeen Capitol Theatre
13 września 1984 Edynburg Edinburgh Playhouse
15 września 1984 Newcastle   Anglia City Hall
16 września 1984
17 września 1984 Sheffield Sheffield City Hall
18 września 1984 Ipswich Gaumont Theatre
20 września 1984 Leicester De Montfort Hall
21 września 1984 Oksford Apollo Theatre
22 września 1984 St Austell Cornwall Coliseum
23 września 1984 Bristol Bristol Hippodrome
25 września 1984 Manchester Manchester Apollo
26 września 1984
27 września 1984 Hanley Victoria Hall
29 września 1984 Nottingham Royal Concert Hall
30 września 1984 Cardiff   Walia St David’s Hall
2 października 1984 Birmingham   Anglia Birmingham Odeon
3 października 1984
5 października 1984 Southampton Mayflower Theatre
7 października 1984 Cardiff   Walia St David’s Hall
8 października 1984 Londyn   Anglia Hammersmith Odeon
9 października 1984
10 października 1984
12 października 1984
15 października 1984 Kolonia   Niemcy Köln Sporthalle
16 października 1984 Böblingen Sporthalle
17 października 1984 Heidelberg Rhein-Neckar-Halle
19 października 1984 Würzburg Carl-Diem-Halle
20 października 1984 Bruksela   Belgia Forest National
21 października 1984 Nancy   Francja Parc des Expositions
23 października 1984 Fryburg Bryzgowijski   Niemcy Stadthalle Freiburg
24 października 1984 Monachium Olympiahalle
26 października 1984 Essen Grugahalle
27 października 1984 Brema Stadthalle Bremen
28 października 1984 Zwolle   Holandia IJsselhallen
29 października 1984 Paryż   Francja Espace Balard
1 listopada 1984 Kopenhaga   Dania Brøndby Hall
2 listopada 1984 Sztokholm   Szwecja Isstadion
3 listopada 1984 Göteborg Scandinavium
5 listopada 1984 Helsinki   Finlandia Helsinki Ice Hall
8 listopada 1984 Rüsselsheim   Niemcy Walter-Köbel-Halle
9 listopada 1984 Neunkirchen am Brand Hemmerleinhalle
11 listopada 1984 Bolonia   Włochy Teatre Tenda
12 listopada 1984 Mediolan Teatre Tenda
13 listopada 1984 Lyon   Francja Halle Tony Garnier
14 listopada 1984 Bazylea   Szwajcaria St. Jakob Sporthalle
Ameryka Północna
24 listopada 1984 Halifax, Nowa Szkocja   Kanada Halifax Metro Centre
26 listopada 1984 Quebec, Quebec Colisée de Québec
27 listopada 1984 Montreal, Quebec Montreal Forum
28 listopada 1984 Ottawa, Ontario Ottawa Arena
30 listopada 1984 Toronto, Ontario Maple Leaf Gardens
1 grudnia 1984 Greater Sudbury Sudbury Arena
3 grudnia 1984 Winnipeg, Manitoba Winnipeg Arena
4 grudnia 1984 Regina, Saskatchewan Agridome
6 grudnia 1984 Edmonton, Alberta Northlands Coliseum
7 grudnia 1984 Calgary, Alberta Stampede Corral
9 grudnia 1984 Vancouver, Kolumbia Brytyjska PNE Coliseum
10 grudnia 1984 Seattle, Waszyngton   Stany Zjednoczone Seattle Coliseum
11 grudnia 1984 Portland, Oregon Veterans Memorial Coliseum
13 grudnia 1984 Salt Lake City, Utah Salt Palace
15 grudnia 1984 Denver, Kolorado McNichols Sports Arena
17 grudnia 1984 Kansas City, Missouri Kemper Arena
18 grudnia 1984 Saint Louis, Missouri Kiel Auditorium
19 grudnia 1984 Milwaukee, Wisconsin MECCA Arena
20 grudnia 1984 Minneapolis, Minnesota Met Center
21 grudnia 1984 Rosemont, Illinois Rosemont Horizon
3 stycznia 1985 Cincinnati, Ohio Cincinnati Gardens
4 stycznia 1985 Detroit, Michigan Joe Louis Arena
5 stycznia 1985 Columbus, Columbus Battelle Arena
6 stycznia 1985 Richfield, Ohio Richfield Coliseum
7 stycznia 1985 Buffalo, Nowy Jork Buffalo Memorial
Ameryka Południowa
11 stycznia 1985[a] Rio de Janeiro   Brazylia City of Rock
Ameryka Północna
14 stycznia 1985 Hartford, Connecticut   Stany Zjednoczone Hartford Center
15 stycznia 1985 Worcester, Massachusetts Worcester Centrum
17 stycznia 1985 Nowy Jork Radio City Music Hall
18 stycznia 1985
19 stycznia 1985
20 stycznia 1985
21 stycznia 1985
23 stycznia 1985
24 stycznia 1985
25 stycznia 1985 Glens Falls, Nowy Jork Glens Falls Center
26 stycznia 1985 Bethlehem, Pensylwania Stabler Arena
28 stycznia 1985 Landover, Maryland Capital Centre
29 stycznia 1985 Filadelfia, Pensylwania Spectrum Arena
31 stycznia 1985 Columbia, Karolina Południowa Carolina Coliseum
1 lutego 1985 Johnson City, Tennessee Freedom Center
2 lutego 1985 Atlanta, Georgia Omni Coliseum
3 lutego 1985 Memphis, Tennessee Mid-South Coliseum
5 lutego 1985 Nashville, Tennessee Nashville Auditorium
6 lutego 1985 Knoxville, Tennessee Knoxville Coliseum
8 lutego 1985 Charlotte, Karolina Północna Charlotte Coliseum
9 lutego 1985 Greensboro, Karolina Północna Greensboro Coliseum
10 lutego 1985 Greenville, Karolina Południowa Greenville Memorial Auditorium
12 lutego 1985 Jacksonville, Floryda Jacksonville Coliseum
14 lutego 1985 North Fort Myers, Floryda Lee County Center
15 lutego 1985 Pembroke Pines, Floryda Hollywood Sportatorium
16 lutego 1985 Lakeland, Floryda Lakeland Center
17 lutego 1985 St. Petersburg, Floryda Bayfront Center
19 lutego 1985 Chattanooga, Tennessee UTC Arena
20 lutego 1985 Birmingham, Alabama Boutwell Memorial Auditorium
21 lutego 1985 Huntsville, Alabama Von Braun Center
23 lutego 1985 Beaumont, Teksas Beaumont Center
24 lutego 1985 Biloxi, Missisipi Mississippi Coast Coliseum
27 lutego 1985 Nowy Orlean, Luizjana Lakefront Arena
28 lutego 1985 Houston, Teksas The Summit
1 marca 1985 Waco, Teksas Waco Convention Center
2 marca 1985 Oklahoma City, Oklahoma Myriad Convention Center
4 marca 1985 Dallas, Teksas Reunion Arena
5 marca 1985 San Antonio, Teksas Convention Center Arena
7 marca 1985 Lubbock, Teksas City Bank Coliseum
8 marca 1985 El Paso, Teksas El Paso Coliseum
9 marca 1985 Albuquerque, Nowy Meksyk Tingley Coliseum
10 marca 1985 Tucson, Arizona Tucson Convention Center
14 marca 1985 Long Beach, Kalifornia Long Beach Arena
15 marca 1985
16 marca 1985
17 marca 1985
19 marca 1985 Reno, Nevada Lawlor Events Center
20 marca 1985 Fresno, Kalifornia Selland Arena
21 marca 1985 Daly City, Kalifornia Cow Palace
23 marca 1985 San Diego, Kalifornia San Diego Sports Arena
24 marca 1985 Tempe, Arizona Compton Terrace
25 marca 1985 Paradise, Nevada Thomas & Mack Center
26 marca 1985 San Bernardino, Kalifornia Orange Pavilion
31 marca 1985 Honolulu, Hawaje Neal S. Blaisdell Center
Azja
14 kwietnia 1985 Tokio   Japonia Nakano Sun Plaza
15 kwietnia 1985
17 kwietnia 1985 Kōsei Nenkin Kaikan
19 kwietnia 1985
20 kwietnia 1985 Nagoja Nagoya Assembly Arena
22 kwietnia 1985 Fukuoka Fukuoka Sunpalace
24 kwietnia 1985 Osaka Festival Hall, Osaka
25 kwietnia 1985 Tokio Nakano Sun Plaza
Oceania
2 maja 1985 Canberra   Australia Canberra Theatre
3 maja 1985 Melbourne Festival Hall
4 maja 1985 Adelaide Thebarton Hall
6 maja 1985 Wollongong Shellharbour Park
7 maja 1985 Sydney Hordern Pavilion
8 maja 1985 Newcastle Newcastle Civic Theatre
10 maja 1985 Brisbane Brisbane Festival Hall
12 maja 1985 Auckland   Nowa Zelandia MSV Stadium
13 maja 1985 Christchurch Werstler Stadium
15 maja 1985 Chester West Springs Stadium
17 maja 1985 Albany QBE Stadium
Ameryka Północna
23 maja 1985 Portland, Maine   Stany Zjednoczone Cumberland County Auditorium
24 maja 1985 Uniondale, Nowy Jork Nassau Coliseum
25 maja 1985 Binghamton, Nowy Jork Broome County Arena
27 maja 1985 Rochester, Nowy Jork Rochester Community Arena
28 maja 1985 Glens Falls, Nowy Jork Glens Falls Auditorium
29 maja 1985 Springfield, Massachusetts Springfield Civic Center
31 maja 1985 New Haven, Connecticut New Haven Coliseum
1 czerwca 1985 Allentown, Pensylwania Great Allentown Fair
2 czerwca 1985 Providence, Rhode Island Providence Center
4 czerwca 1985 Columbia, Maryland Merriweather Post Pavilion
5 czerwca 1985 Pittsburgh, Pensylwania PittsburghArena
7 czerwca 1985 Trotwood, Ohio Hara Arena
8 czerwca 1985 Evansville, Indiana Mesker Amphitheatre
9 czerwca 1985 East Troy, Wisconsin Alpine Valley Amphitheatre
11 czerwca 1985 Toledo, Ohio Toledo Sports Arena
12 czerwca 1985 Clarkston, Michigan Pine Knob Amphitheatre
14 czerwca 1985 Saginaw, Michigan Wendler Arena
15 czerwca 1985 Charlevoix, Michigan Castle Farms
16 czerwca 1985 Hoffman Estates, Illinois Poplar Creek Amphitheatre
18 czerwca 1985 Peoria, Illinois Peoria Center
19 czerwca 1985 Cedar Rapids, Iowa Five Seasons Center
21 czerwca 1985 Madison, Wisconsin Dane County Coliseum
22 czerwca 1985 Seymour, Wisconsin Outagamie County Fairgrounds
23 czerwca 1985 Minneapolis, Minnesota Trout Aire Amphitheatre
24 czerwca 1985 Fargo, Dakota Północna Red River Fairgrounds
26 czerwca 1985 Des Moines, Iowa Veterans Memorial Auditorium
27 czerwca 1985 Omaha, Nebraska Omaha Auditorium
29 czerwca 1985 Morrison, Kolorado Red Rocks Amphitheatre
3 lipca 1985[b] San Jose, Kalifornia San Jose Auditorium
4 lipca 1985[b] Sacramento, Kalifornia Cal Expo Amphitheatre
5 lipca 1985[b] Irvine, Kalifornia Irvine Meadows Amphitheatre
Europa
19 grudnia 1985 Londyn   Anglia Marquee Club (Koncerty Specjalne)
20 grudnia 1985

Uwagi edytuj

  1. ↑ Co-Headliner „Rock in Rio”
  2. ↑ a b c Headliner „Independence Day Festival 1985”
  • Grupa jako pierwszy wykonawca zachodni zaprezentowała pełnowymiarową produkcję estradową w krajach tzw. „Bloku Wschodniego”[14].
  • Oprawa trasy należała do najlepszych i najbardziej pomysłowych, jakie w ówczesnym czasie ktokolwiek prezentował[14].
  • Mobilny, wielopoziomowy system oświetleniowy, będący jednocześnie częścią złożonej scenografii – był pierwszym tego typu na świecie[14].
  • Pięć koncertów w Polsce (wówczas PRL) przyciągnęło około 80 tys. widzów, wliczając w to obserwatorów postronnych (2 – 8 tys. każdorazowo)[15]. Oficjalnie komunistyczne władze nie wydały zezwolenia na gromadzenie się tak licznych audytoriów składających się z młodzieży, podczas wieczornych koncertów zorganizowanych w różnych miejscach kraju, w ciągu jednego tygodnia[15]. Trasa po Polsce przetarła szlak dla wszystkich późniejszych, dużych imprez heavymetalowych organizowanych w kraju[14].
  • Muzycy zwiedzali między innymi ruiny zamku w Ogrodzieńcu (Podzamcze). Wstawki filmowe z tej wizyty zostały wmontowane do powstającego filmu dokumentalnego Behind the Iron Curtain[16].
  • Podczas pierwszego na trasie koncertu grupy na warszawskim Torwarze zgromadziło się około 14 tys. widzów wewnątrz obiektu i ponad 5 tys. na okolicznych parkingach i skwerach[14]..
  • Pierwszy koncert na Węgrzech zgromadził prawie 50 tys. widzów w budapesztańskim parku sportowym. Około 10 tys. widzów weszło na koncert bez biletu wstępu[15][17][18]. Utwór „Run to the Hills” został zarejestrowany podczas tego show i opublikowany jako uzupełnienie dokumentów wideo Behind the Iron Curtain czy 12 Wasted Years[14].
  • Koncert w jugosłowiańskim Sajam Exhibition Center zgromadził 25 tys. fanów[14].
  • Osiem koncertów w Europie Wschodniej zobaczyło ostatecznienie około 160 tys. widzów[14].
  • W Europie Zachodniej grupa koncertowała w arenach i na stadionach przed audytoriami liczącymi od kilku do kilkudziesięciu tysięcy widzów[14].
  • Koncerty w brytyjskich salach teatralnych i widowiskowych wyprzedano na pniu. W trakcie czterech kolejnych wieczorów zarejestrowano materiał na podwójny album koncertowy Live After Death[14].
  • Muzycy supportującego Brytyjczyków Mötley Crüe, zdemolowali i podpalili apartament hotelowy po jednym z koncertów we Francji[14].
  • Sprawozdanie z niemieckich koncertów formacji transmitowała krajowa telewizja RTL[14].
  • 11 kanadyjskich koncertów wyprzedano w ciągu kilku dni. Przybyło łącznie 180 tys. widzów[14].
  • 96 koncertów w USA zobaczyło prawie 1,8 mln widzów. Wszystkie bilety wyprzedano[14].
  • Siedem koncertów w Radio City Music Hall („Dom Gwiazd”) sprzedano w ciągu dwóch dni, bilety kupiło 55 tys. fanów[14].
  • Koncerty 23, 24 stycznia 1985 w Radio City Music Hall, 25 stycznia w Glenn Falls oraz 26 stycznia w Bethelem – zostały odwołane z uwagi na ostre zapalenie gardła wokalisty Bruce’a Dickinsona[14].
  • 4 koncerty na stadionach Nowej Zelandii, mimo bardzo dobrej sprzedaży biletów, odwołano z uwagi na anomalia pogodowe i szalejące w tym okresie tornada[14].
  • 18-letni fan grupy, Daniel Pitre, spadł kilka metrów w dół ze stanowiska prasowego podczas koncertu formacji w Colisée de Québec, ponosząc śmierć na miejscu. Zespół dowiedział się o tym wypadku dopiero po koncercie[19].
  • Koncert w roli co-headlinera na „Rock in Rio 1985” był jednym z najwspanialszych wydarzeń w całej karierze formacji. Biletowana impreza przyciągnęła według różnych szacunków od 350 tys. do 500 tys. fanów. W epoce występ transmitowała telewizja łączami satelitarnymi do ponad 1,5 mld odbiorców[14].
  • 4 wyprzedane koncerty w Long Beach Arena (54 tys. widzów łącznie) zostały zarejestrowane w wersji audio – wideo, na potrzeby publikacji ikonicznego albumu i filmu koncertowego Live After Death[14].
  • Fani, którzy nie zdołali nabyć biletów na Long Beach Arena wywołali zamieszki przed obiektem[14].
  • Pierwszy koncert grupy na Hawajach okazał się sporym wydarzeniem. Według relacji z czerwca 1985 r. zamieszczonej na łamach "Chicago Tribune", ponad 20 tys. widzów było zainteresowanych uczestnictwem w imprezie, która zakończyła się zniszczeniem 5 tys. krzesełek i zamieszkami[20].
  • W Japonii i Australii grupa zagrała najbardziej kameralne koncerty trasy (2 tys. – 5 tys.) widzów[14].
  • Ostatni etap trasy przypadał na serię koncertów w ogromnych arenach sportowych i na amfiteatrach USA[14].
  • Koncerty w Kalifornii 1985 roku, odbywały się pod hasłem „Independence Day Event”[14].
  • Koncert na Irvine Meadows Amphitheatre oficjalnie zamykał trasę. Był jednocześnie jednym z najbardziej widowiskowych, jakie grupa zorganizowała w USA[14].
  • Zespół wraz z zaproszonymi gośćmi dał dwa koncerty w londyńskim klubie „Marquee”, występując jako „The Whole Population of Hackney”[14].
  • Oprawa trasy retrospektywnej „Somewhere Back in Time World Tour”, w znacznym stopniu nawiązywała wizualnie do „World Slavery Tour”[7].
  • Trasa "World Slavery Tour 1984/85" portretowała zespół u szczytu możliwości i była największym tego typu przedsięwzięciem w historii rocka. Iron Maiden zostali 'oficjalnie uznani' za największy i prawdopodobnie najlepszy zespół metalowy świata[21].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 255. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Neil Daniels: Iron Maiden: The Ultimate Illustrated History. Voyageur Press, 25 maja 2012. ISBN 978-0760342213. [dostęp 2012-06-24]. (ang.).
  3. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 253. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  4. ↑ The History of Iron Maiden part 3. W: Maiden England '88. EMI, 25 March 2013. (ang.).
  5. ↑ Live After Death. EMI, 4 lutego 2008. (ang.).
  6. ↑ a b Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 254. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  7. ↑ a b Daniel Lane: Iron Maiden tour plans. Metal Hammer. [dostęp 2012-11-27]. (ang.).
  8. ↑ a b Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 257. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  9. ↑ Ethlie Ann Vare: Iron Maiden Pierces Iron Curtain. Billboard, 13 października 1984. [dostęp 2012-11-27]. (ang.).
  10. ↑ Facebook [online], facebook.com [dostęp 2021-03-16].
  11. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Support 1984. maidenfrance.fr. [dostęp 2007-07-12]. (fr.).
  12. ↑ a b c d e f Setlista 1984. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2010-03-12]. (ang.).
  13. ↑ Search for setlists: tour:(World Slavery Tour) | setlist.fm [online], www.setlist.fm [dostęp 2023-05-31].
  14. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Garry Bushell, Ross Halfin: Running Free, The Official Story of Iron Maiden. Zomba Books, 1985, s. 137–139. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
  15. ↑ a b c Iron Maiden & Clive Burr - Tribute [online], facebook.com [dostęp 2020-11-08] (pol.).
  16. ↑ Znacznie więcej niż kupa cegieł. Oto najpiękniejsze polskie zamki do zwiedzania [online], naTemat.pl [dostęp 2021-01-08] (pol.).
  17. ↑ Index – Culture – Iron Maiden is coming to Budapest, the band is sending a message to Hungarian fans [online], News Tvs 24 Entertainment english, 10 listopada 2021 [dostęp 2021-11-10] (ang.).
  18. ↑ Kiderült, mikor jön Budapestre az Iron Maiden [online], Infostart.hu [dostęp 2021-11-10] (węg.).
  19. ↑ Rock fan falls to death at concert. Montreal Gazette, 28 listopada 1984. [dostęp 1984-11-28]. (ang.).
  20. ↑ Facebook [online], facebook.com [dostęp 2021-04-01].
  21. ↑ Marcin Sitko: Iron Maiden - Iron Curtain. Poland 1984. Bieruń: Wydawnictwo Black Points, grudzień 2023. ISBN 978-83-930812-8-8.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=World_Slavery_Tour&oldid=73051401”