Rodger Ward

amerykański kierowca wyścigowy

Rodger Ward (ur. 10 stycznia 1921 w Beloit (Kansas), zm. 5 lipca 2004 w Anaheim) – amerykański kierowca wyścigowy. W latach 1959 oraz 1962 wygrał zawody Indianapolis 500 oraz USAC National Championship.

Rodger Ward
Ilustracja
Rodger Ward w samochodzie Bandini Formula Junior
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1921
Beloit

Data i miejsce śmierci

5 lipca 2004
Anaheim

Sukcesy

1951: AAA National Championship
1959: Indianapolis 500
1959: USAC National Championship
1962: Indianapolis 500
1962: USAC National Championship

Lola Rodgera Warda z Indianapolis 500 1966

Życiorys

edytuj

Jego ojciec był właścicielem złomowiska w Los Angeles. Rodger Ward w wieku 14 lat zbudował hot rod na bazie Forda. Podczas II wojny światowej był pilotem samolotu P-38 Lightning, rozważając nawet bycie zawodowym pilotem. Rozpoczął latanie B-17 Flying Fortress, a następnie został instruktorem. Po wojnie stacjonował w Wichita Falls, gdzie wybudowano tor do wyścigów typu dirt track[1].

W 1946 roku, po zwolnieniu z wojska, rozpoczął ściganie się w zawodach typu midget car racing (tj. "wyścigach mikrusów"). Jednakże w tamtym roku szło mu słabo, ale wyniki z czasem poprawiały się. W roku 1948 wygrał jeden wyścig (Grand Prix San Diego), a w 1949 na Offenhauserze wygrał ich kilka[1].

W 1950 roku przełamał długą passę Offenhausera w tych wyścigach, wygrywając 10 sierpnia Fordem konstrukcji Vika Edelbrocka zawody na Gilmore Stadium[2]. Silnik tego pojazdu był jednym z pierwszych, który napędzał nitrometan. Ward wygrał również kolejne zawody, odbywające się na Orange Show Stadium. W 1959 roku Ward wziął udział w zawodach Formuły Libre na torze Lime Rock Park. Jego "mikrus" okazał się lepszy od wielu droższych i mocniejszych samochodów[3].

W 1951 roku wygrał mistrzostwa serii AAA. W tym samym roku zadebiutował w zawodach Indianapolis 500. Jednakże w wyścigu przejechał zaledwie 34 okrążenia. Pierwszy raz ukończył pełny dystans tego wyścigu dopiero w 1956 roku, zajmując ósmą pozycję[1].

W 1959 roku wygrał Indy 500 w zespole, którego szefem był Bob Wilke, a mechanikiem A.J. Watson. W tym samym roku wygrał również mistrzostwa serii USAC[1].

W Indianapolis 500 1960 był przez 58 okrążeń, ale na 3 okrążenia przed metą wyprzedził go Jim Rathmann[1].

W 1962 roku ponownie wygrał Indianapolis 500 oraz serię USAC[1].

Ostatni raz w zawodach Indianapolis 500 wziął udział w 1966 roku.

Zmarł w roku 2004.

Nagrody

edytuj

Starty w Indianapolis 500

edytuj
Rok Nr Kwalifikacje Wynik Okr. Lider Uwagi
1951 48 25 27 34 0 przewód olejowy
1952 34 22 23 130 0 ciśnienie oleju
1953 92 10 16 177 0
1954 12 16 22 172 0 silnik
współdzielony z Eddiem Johnsonem
1955 27 30 28 53 0 wypadek
1956 19 15 8 200 0
1957 8 27 30 24 0 sprężarka
1958 8 11 20 83 0 pompa paliwa
1959 5 6 1 200 130
1960 1 3 2 200 58
1961 2 4 3 200 7
1962 3 2 1 200 66
1963 1 4 4 200 0
1964 2 3 1 200 0
1966 26 13 15 74 0 układ kierowniczy

Wyniki w Formule 1

edytuj
Rok Zespół Samochód Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Msc. Pkt.
1951 L & B Bromme Bromme Offenhauser R4 CHE
500
NU
BEL
FRA
GBR
DEU
ITA
ESP
0
1952 Federal Auto Associates Kurtis Kraft 4000 Offenhauser R4 CHE
500
NU
BEL
FRA
GBR
DEU
NLD
ITA
0
1953 M.A. Walker Kurtis Kraft Offenhauser R4 ARG
500
NU
NLD
BEL
FRA
GBR
DEU
CHE
ITA
0
1954 R.N. Sabourin Pawl Offenhauser R4 ARG
500
NU*
BEL
FRA
GBR
DEU
CHE
ITA
ESP
0
1955 E.R. Casale Kuzma Offenhauser R4 ARG
MCO
500
NU
BEL
NLD
GBR
ITA
0
1956 Ed Walsh Kurtis Kraft 500C Offenhauser R4 ARG
MCO
500
8
BEL
FRA
GBR
DEU
ITA
0
1957 Roger Wolcott Lesovsky Offenhauser R4 ARG
MCO
500
NU
FRA
GBR
DEU
PES
ITA
0
1958 Roger Wolcott Lesovsky Offenhauser R4 ARG
MCO
NLD
500
NU
BEL
FRA
GBR
DEU
POR
ITA
MOR
0
1959 Leader Cards Inc. Watson Offenhauser MCO
500
1
10 8
Kurtis Kraft Midget NLD
FRA
GBR
DEU
POR
ITA
USA
NU
1960 Leader Cards Inc. Watson Offenhauser R4 ARG
MCO
500
2
NLD
BEL
FRA
GBR
POR
ITA
USA
12 6
1963 Reg Parnell Racing Lotus 24 BRM V8 MCO
BEL
NLD
FRA
GBR
DEU
ITA
USA
NU
MEX
ZAF
0

* – samochód współdzielony z Eddiem Johnsonem

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f 2003 Hall Of Fame Inductees. StockcarReunion.com. [dostęp 2010-04-18]. (ang.).
  2. Vic Edelbrock. worthyofhonor.com. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.).
  3. a b c Roger Ward. worthyofhonor.com. [dostęp 2010-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. (ang.).

Bibliografia

edytuj